Damien Jurado levert met ‘What's New, Tomboy?’ alwéér een prachtige plaat af

Het is bepaald geen sinecure om als artiest die al lang meeloopt consequent relevant te blijven, zowel op het podium als in de studio.

Sterker: hoeveel daarvan zijn er eigenlijk, als we écht eerlijk zijn? Nick Cave? Ja, Nick is erin geslaagd. Bill Callahan doet het ook zelden voor minder dan vier sterren. Damien Jurado is lang niet zo groot als Nick Cave, en ik denk ook minder bekend dan Bill Callahan. Zielsverwanten van Jurado als Devendra Banhart of Mark Kozelek dwalen dat het een lieve lust is. Met zijn nieuwste plaat, 'What's New, Tomboy?', slaagt Damien er voor de vijftiende maal (!) op rij in om een diep persoonlijke en authentieke plaat af te leveren.

Jurado beheerst zo'n rijk palet aan stijlen en toonaarden dat het eigenlijk van de zotte is dat hij niet op eigen kracht het Koninklijk Circus meerdere malen kan uitverkopen. Noem mij nog een artiest die spaarzaam als Nick Drake kan spelen, maar ook bossanova en andere latin in zijn muziek kan verwerken en toch uit duizenden herkenbaar is? Rufus Wainwright? Zeker. Maar Damien heeft meer platen uitgebracht en ze zijn állemaal goed. Hij speelt kortom in de top van de top.

Op deze nieuwe plaat kleurt Jurado zijn schilderijen weer een stuk rijker dan op voorganger 'In the Shape of a Storm'. Op 'Tomboy' doet er weer een band mee, en vooral de toevoeging van de subtiele, maar ijzersterke ritmesectie doet de meeste songs boven zich uitstijgen. Neem 'Arthur Aware': zonder begeleidingsgroep ook een fraaie folksong, maar de toevoeging van orgel, bas en drums maakt het de soort song die E van Eels al meer dan een decennium nog eens probeert te schrijven. Jurado is niet eens de allerbeste zanger, maar de manier waarop hij ijzersterke passages afwisselt met twijfel: dát is wat hem zo uniek maakt. 'Ochoa' kent weer prachtig subtiele latin-invloeden, 'Francine' is simpel als een kinderwijsje, maar daaronder zo complex als het leven zelf.

De grootste hoogtepunten heeft Jurado bewaard voor begin en eind. De plaat opent met 'Birds Tricked into the Trees', een song die me doet denken aan Elliott Smiths 'Figure 8'. Verraderlijk opgewekt, technicolor, pure pop. Zo hoorden we hem zelden, maar het staat hem voorbeeldig. 'I spend a lifetime, looking for you,' zingt Jurado in de voorlaatste song 'The End of the Road'. Een song over verliezen en weer vinden, over niet opgeven en dicht bij jezelf blijven. Dit keer komt ook Paul McCartney in me op, vooral in de vanzelfsprekendheid waarmee iets wat simpel begint opeens uitwaait naar iets onvergetelijks. Jurado levert alweer een prachtige plaat af, en hij heeft alweer amper 30 minuten nodig om alles te zeggen wat hij wil. Wat een klasse, en wat een oeuvre.