cd★★★★☆
Dankzij ‘Sahar’ van Tamino kunnen we ook op de meest druilerige dagen het leven en de file weer aan
Onze eigen (fvd) maakte het gat in de ozonlaag, na jaren inspanning van iedereen en zijn spuitbus bijna gedicht, weer een beetje groter met een laaiende, ten hemel opstijgende recensie van de passage van Tamino op Pukkelpop afgelopen zomer, en neem het van ons aan: er was geen woord van gelogen.
Het beste Pukkel-concert tot nog toe: Tamino gaf je kippenvel om een vleesmes aan te scherpen ★★★★★
Iedereen hield van Tamino, briljant en op zoveel handen gedragen dat de man zelf er van stond te kijken. ‘Is de geest van Jeff Buckley in hem gevaren?’ vroeg de verzamelde wereldpers – en wij ook een beetje – zich af na de release van ‘Amir’, zijn onder loftuitingen bedolven debuut. Hij beschikt over de verleidelijke zweverigheid en verdomd goeie looks van die verdronken halfgod, maar hem herleiden tot epigoon van de zoon van Tim Buckley is luie journalistiek.
De samenwerking met Colin Greenwood, die op een paar nummers de bas beroert, is geheel logisch: de muziek en stem van Tamino-Amir Moharam Fouad, zoals de man op zijn identiteitskaart heet, liggen dicht bij die van Radiohead, toen die nog muziek maakten die je kon meezingen. ‘The First Disciple’ had zo op ‘O.K. Computer’ kunnen staan.
Op ‘Sahar’ – ‘morgenstond’ in het Arabisch – speelt de oed een belangrijke rol: die twaalfsnarige bron van melancholische klanken kleurt perfect bij Tamino’s liederen. ‘I’ve got my sin, you’ve got your sorrow’, zingt hij in ‘Only Our Love’, en daarmee vat hij één en ander mooi samen: hier zingt iemand ver voorbij de traditionele rijmelarij over leven en liefde en alles wat daartussen ligt.
In het commandocentrum van de studio hield net als bij zijn debuut de samenwerkende vennootschap der klankentappers van Jo Francken en Pieterjan Maertens met succes een oog in het zeil. De plaat is groots en prachtig, zonder te vervallen in pretentieuze drietrapsarrangementen die muzikale bloedarmoede moeten maskeren. Ze werd afgemixt in de studio van Aaron Dessner van The National in New York en klinkt als een klok.
Het kan zijn dat hij in Mortsel-Oude God elke dag aan de toog van De Kroon te vinden is, omringd door vestaalse maagden die aan zijn lippen hangen als hij een gore bak vertelt, maar ik denk het niet: Tamino heeft veel, maar niet de lach aan zijn gat hangen.
Gelukkig wordt het herfst en zien we door de ochtendmist het einde van de tunnel niet meer: ideale omstandigheden om, omringd door geliefden en wat passerende straathonden, naar deze plaat te luisteren. En te blijven luisteren. Dat het duet met Angèle een lichte tegenvaller is, nemen we er dan maar bij.
De muziek van Tamino werkt als een autostoelverwarmer op druilerige dagen: een behaaglijke gloed stijgt op vanuit de onderrug en neuriënd kunnen we de file en het leven weer aan.
Op 5 december stelt hij ‘Sahar’ voor in het Koninklijk Circus. Ik heb er nu al zin in.
