Dat de voorloper van de noisemuziek in Italië ontstond verbaast me allerminst, een Italiaan communiceert nooit op zacht volume

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Music for the Same 500 People’ (2001) van The Abrasion Ensemble.

In 1913 publiceerde de Italiaanse futurist Luigi Russolo ‘De kunst van het lawaai’. Een manifest voor vrije, brutale en vooral onharmonische geluiden. Een statement tegen wat men muziek noemde, die hij voor eens en altijd zou ontketenen van haar traditionele beperkingen. ‘In de oudheid regeerde de stilte, vanaf nu heerst het lawaai’, werd een gevleugelde uitspraak van deze aristocratische dandy-slash-oerpunk. En Luigi kreeg nog gelijk ook.

Dat de voorloper van noisemuziek net in Italië werd uitgevonden verbaast me dan ook allerminst. Een land wiens doorsnee inwoner niet echt gebrandmerkt staat als het voorbeeld van communiceren op zacht volume. Maar ondertussen werd noise hier een genre als een ander. En zowaar net niet hip. Wat opvalt is dat het genre nooit stilstaat, maar steeds evolueert. Zo kende de jaren nul een opvallende heropleving van noiseartiesten. Iedere week bleek er wel ergens een pijngrensoverschrijdend performance voor iets van een tiental volhardendere liefhebbers.

Uit die scene en periode haalde ik nog eens een cd uit van noiseband The Abrasion Ensemble : ‘Music for the Same 500 People’. Ik zocht het op: ‘abrasion’ betekent slijtage. Een zeer gepaste naam voor het glorieuze gekletter, geschraap, geklop en gevandaliseer van dit geweldig orkest. Met een instrumentarium van o.a. kortegolf radio, gadget, rokerslong, gitaar, tapes, riemen, dulcimer, muziekdoos, bas en nog wat van alles. De oude futuristen zouden hier weleens een gelukstraantje laten bij het zien van hun blijkbaar nog zeer levendige nalatenschap. Of ze beginnen keihard de pogo beginnen dansen. Dat kan natuurlijk ook.