InterviewTom Tom Club
‘David Byrne deed vervelend toen we goud haalden, maar hij deed altijd vervelend’
In de zomer van 1981 voerde ‘Wordy Rappinghood’ van Tom Tom Club de Belgische hitlijsten aan, maar alléén bij ons – toch merkwaardig voor een single van de spin-off van Talking Heads. Zij mengden als één van de eersten funkpunk en disco met de nieuwe raprage. Veertig jaar later klinkt ‘Wordy Rappinghood’ nog steeds even fris: ‘Het is moeilijk om gemakkelijke muziek te maken waar toch iets achter zit.’
Tina Weymouth en Chris Frantz, de ritmesectie van art school punks Talking Heads, trokken tijdens een sabbatjaar van de groep de studio in om een dansplaat te maken. Het resultaat was het debuut ‘Tom Tom Club’, met daarop onder meer ‘Wordy Rappinghood’, een klassieke single die tegelijk heerlijk onnozel én clever is. De raps, het kinderlijke refrein en de gekke stemmetjes wisten de tijdgeest te vatten en sloegen overal ter wereld aan.
HUMO ‘Wordy Rappinghood’ was een hit, maar belandde alleen in België op nummer één. Enig idee waarom?
CHRIS FRANTZ (drums) «Toen we met Talking Heads in 1977 voor het eerst in België optraden, samen met de Ramones, merkte ik al dat veel jonge mensen hier helemaal mee waren met wat er in New York gebeurde. In 1982 stonden we met Talking Heads op Torhout/Werchter en vroeg Herman Schueremans ons om ook met Tom Tom Club op te treden. We hebben er drie keer gespeeld: in 1978 zag ik achter het publiek koeien staan grazen. Een jaar later zag ik alleen nog een mensenmassa. En in 1982 stonden we tussen acts als The Pretenders en Jackson Browne: toen wist ik dat we het gemaakt hadden (lacht).»
TINA WEYMOUTH (bas, zang) «Het succes van Tom Tom Club heeft Talking Heads enorm geholpen. Ik weet ook niet waarom wij sneller populair werden, want Talking Heads was een geweldig goeie livegroep. Maar de radiozenders weigerden alles te draaien wat ook maar een beetje naar punk rook. Tom Tom Club kon het ijs wél breken. Veel mensen die onze singles kochten, hadden nog nooit van Talking Heads gehoord. Door het succes van Tom Tom Club kon Talking Heads zelfs naar Japan. Onze manager wist het zo te regelen dat ze die erbij moesten nemen (lacht).»
HUMO Klopt het dat jullie met Tom Tom Club begonnen omdat David Byrne en Jerry Harrison allebei een soloplaat maakten?
WEYMOUTH «We wilden niet zitten wachten, maar we waren vooral blut. De vorige tournee van Talking Heads, met een hoop muzikanten, had veel gekost. We moesten iets doen om te overleven. Het moest iets aparts worden en daarom dachten we aan dansmuziek.»
HUMO Maar jullie platenfirma wees dat project af?
FRANTZ «Seymour Stein van Sire Records zei: (dramatisch) ‘Ik kan het me niet veroorloven om álle leden van Talking Heads een soloplaat te laten maken.’ Maar Chris Blackwell van Island Records nodigde ons uit om in de Compass Point Studios op de Bahama’s een single op te nemen. ‘Als ik die goed vind, mogen jullie een plaat maken,’ zei hij.»
WEYMOUTH «Eerst hadden we nog een meeting met Lee Perry. Dat was, euh, interessant. Hij zou onze plaat producen, maar is nooit komen opdagen. Na drie weken wachten hebben we zelf een paar ritmetracks opgenomen. Blackwell kwam luisteren en zei: ‘Great! Maak maar een plaat.’»
HUMO Hoe belandden Tina’s zussen Lani en Laura op ‘Wordy Rappinghood’?
WEYMOUTH «Ik voelde me wat verloren als zangeres. Omdat ik de oudste was, moest ik de anderen vroeger altijd aansporen om poppenkast of toneeltjes te spelen: ‘Komaan, dan mag jij de prinses zijn!’ (lacht) Dus toen ik hen vroeg om naar de Bahama’s te komen, luisterden ze braaf.»
FRANTZ «Toen ik de drie zussen bezig hoorde in de studio, was ik euforisch. Beter kon het niet worden. Het was fris, verrassend en ongelofelijk cool.»
HUMO ‘Words have always nearly hung me’, zing je. Heb je een haat-liefderelatie met taal?
WEYMOUTH «Ik ben licht dyslectisch en spreek woorden en namen vaak verkeerd uit. En tegen de pers was ik veel te open. Dat is wat die zin betekent, dat mijn woorden me af en toe in m’n hemd zetten. Woorden zijn héél belangrijk. De manier waarop mensen ze gebruiken om anderen te definiëren, kan veel pijn doen. Als ze mij een dom blondje noemen, bijvoorbeeld (schatert).»
HUMO In de nummers van Tom Tom Club klinkt de smeltkroes van New York City door.
FRANTZ «Wij luisterden op de Bahama’s naar dansmuziek en rap en reggae, maar ook naar onze vrienden van Television en de Ramones. Op de radio hoorden we Grandmaster Flash & the Furious Five, Kurtis Blow enzovoort. Heel inspirerend allemaal. Wat ik en Tina voor ogen hadden, was een plaat die ze in onze favoriete dansclubs konden draaien, zoals de Mudd Club, Danceteria, The Paradise Garage en The Hurrah.»
WEYMOUTH «Studio 54 mocht ook. De belangrijkste invloeden voor Tom Tom Club waren The B-52’s, Kraftwerk en Chic. Sommige mensen noemden dat gemakkelijke muziek, maar het is moeilijk om gemakkelijke muziek te maken waar toch iets achter zit. Talking Heads waren intellectueel en werden dus serieus genomen. Maar in Tom Tom Club zat óók heel veel.»
HUMO Kregen jullie veel tegenkanting van de disco sucks-brigade?
WEYMOUTH «In de CBGB’s-scene zitten ze nog te grommen, die onnozelaars met hun leren jekkers. Racisme speelde ook een rol: in ‘Saturday Night Fever’ zie je dat mensen met Italiaanse en Afrikaanse roots nooit hun eigen buurt verlaten. Het waren de muzikanten die alles mengden, de hiphoppers en artiesten zoals wij en Blondie. De helft van Blondie wilde trouwens eerst niet met dansmuziek experimenteren. Die zeiden ook: ‘Disco sucks!’ (lacht)»
HUMO Hoe sneu was het dat David Byrne amper iets over Tom Tom Club wilde horen?
FRANTZ «De enige keer dat ik dat écht vervelend vond, was toen we met z’n allen in een taxi zaten en onze manager vertelde dat de plaat van Tom Tom Club goud had gehaald. David deed heel hard z’n best om te doen alsof hij dat niet gehoord had, terwijl hij nonchalant uit het raam probeerde te kijken. Maar voor het overige was met hem werken niet ongemakkelijker dan anders.»
WEYMOUTH «David deed áltijd moeilijk over alles wat wij deden, ook binnen Talking Heads. Maar wij hadden geleerd hoe we daar mee konden omgaan. Wij hielden de groep samen door te proberen hem happy te maken. Daarom was het zo’n grote schok toen we in een interview met hem moesten lezen dat Talking Heads gesplit was. Het was alsof hij ons kindje had afgenomen. Toen waren we daar echt kapot van, maar gelukkig hebben we dat hoofdstuk kunnen afsluiten. Na jaren therapie! (schatert)»
HUMO Meestal wordt David Byrne als het grote genie afgeschilderd, maar jullie waren ook heel belangrijk bij Talking Heads. Krijgen jullie genoeg erkenning?
WEYMOUTH «Meer dan genoeg. We zijn niet gulzig (giechelt).»
HUMO Zijn jullie inkomsten van de twee bands vergelijkbaar?
FRANTZ «Tom Tom Club kreeg een flinke boost toen Mariah Carey onze single ‘Genius of Love’ samplede. Met de royalty’s hebben we onze kinderen naar de universiteit kunnen sturen. Maar Talking Heads heeft het ook niet slecht gedaan.»
HUMO In je boek ‘Remain in Love’ staat dat Andy Warhol jullie groep ‘Talking Horses’ noemde.
FRANTZ «Hij heeft dat verschillende keren gedaan. De eerste keer moesten we daar hard om lachen. Wat later huurde onze platenfirma hem in om hem een reclameboodschap voor de radio te laten inspreken. En toen heeft hij ons opnieuw Talking Horses genoemd. Het heeft even geduurd vóór ze een goeie take hadden.»
HUMO Ook mooi is hoe vaak je vermeldt hoe graag je Tina ziet. Zijn jullie het perfecte rock-’n-rollkoppel?
FRANTZ «Ik aanbid Tina voor eeuwig. Ringo Starr en zijn vrouw zijn ongeveer even lang getrouwd als wij. Niet slecht voor een Beatle. Ons geheim is: elkaar veel affectie tonen. En ik kan haar altijd doen lachen.»
WEYMOUTH «Hij is romantisch. Dat hebben meisjes graag.»
FRANTZ «Het grote verschil tussen mij en andere rock-’n-rollers is natuurlijk dat ik altijd muziek mét mijn partner heb gemaakt (kijken verliefd naar elkaar).»
‘Remain in Love’ van Chris Frantz is uit bij White Rabbit Books.
