Humo gidst
De albums van de week: misschien haalt ‘Renaissance’ niet helemáál de artistieke hoogten van ‘Lemonade’ of ‘Homecoming’
Veel hiphop tussen de platen van de week, met dank aan Joey Bada$$, Danger Mouse en Black Thought. Dansen kan op Hot Chip, Kokoroko en de nieuwe van Beyoncé, waar Onze Man na enkele weken nog eens zijn licht over laat schijnen.
Joey Bada$$ - 2000 ★★★☆☆
Door de tijd stil te zetten, maakt Joey Bada$$ het ingewikkeld. ‘2000’ is een vervolg op ‘1999’, waarmee hij in 2012 (!) op zijn 17de (!!) debuteerde. De hiphop van de jaren 10 was niet aan de jonge Joey besteed. Hij wilde flowen als Nas en Gang Starr, laste een stuk interview met 2Pac in, samplede de ‘Go Brooklyn’-kreet van Stetsasonic en knipoogde naar Mobb Deep, MF Doom, Jungle Brothers en Biggie Smalls.
Dat was toen. We zijn nu tien echte jaren later en ‘2000’ begint met ‘The Baddest’, dat op piano wordt ingeleid door Sean Combs ofte Diddy, die vroeger Puff Daddy, P. Diddy, Puffy en Puff heette. De sample van ‘I Like It’ van DeBarge is al eerder gebruikt door de Beyoncés, Jay-Z’s en Warren G’s van deze wereld. Van bij zijn eerste zin is Bada$$ niet bang van het retro-etiket dat ’m opnieuw zal worden opgeplakt: ‘I can take five years off, ‘cause my shit is timeless’. Hij heeft het zelfs over de heilige drievuldigheid Kendrick Lamar / J. Cole / Joey Bada$$. Dat is onzin. Maar de beat die pas na twee minuten invalt, de volgende track ‘Make Me Feel’ – mét sample van Stephanie Mills – die al is begonnen... ze komen van een entertainer die met plezier en bezieling rapt en moeiteloos langs veranderingen van tempo en drumpatronen glijdt. ‘Brand New 911’ komt met haperende sax. In ‘Eulogy’ rapt Joey als Talib Kweli. In ‘Cruise Control’ introduceert Nas hem als ‘a great one with age in him’.
Zijn producers leveren ondertussen pluchen zetel na pluchen zetel om in weg te zakken: dansbare jazz zoals die werd gesampled in de golden age wisselt af met de glans van gepolijste r&b.
‘We reminiscin’, like it’s all we know’, gaat het in ‘Where I Belong’. Er zijn veel herinneringen op te halen: een neef schreef Joeys allereerste strofe, ‘The Matrix’ was dé film in de zalen en mensen betaalden nog voor muziek. Iemand zegt: ‘Now we’re in 2000. Even though we’re in 2022 I think, but who’s countin’? We’re just countin’ money.’
Vanaf de r&b-sample van ‘One of Us’ raak ik Joey echter kwijt. De song over zijn bedprestaties had niet gemoeten. En tot twee keer toe eindigen veel van zijn rijmwoorden op -ation. Ik wil terug naar de hiphop-metropool van 2022, die van Kendrick, Obongjayar, Billy Woods en het nieuwe ‘Cheat Codes’ van Black Thought en Danger Mouse. Maar eerst nog eens hoogtepunt ‘Survivor’s Guilt’ aanklikken, een ode van Joey Bada$$ aan zijn collega Capital STEEZ, die in 2012 zelfmoord pleegde: ‘He lacked the mental health / But try to tell that to people way back in 2012’. Zo zie je maar: lang niet alles was vroeger beter.
Beyoncé - Renaissance ★★★1/2☆
‘Geniaal!’ ‘Een meesterwerk!’ ‘Brengt de dancemuziek eindelijk terug naar haar roots in de zwarte queer-gemeenschap!’ De loftrompetten voor de laatste plaat van Beyoncé mochten in de eerste dagen na release luider schallen dan op het gemiddelde carnaval in New Orleans.
En natúúrlijk is ‘Renaissance’ een dijk van een feestplaat! Een gulzig in de grabbelton van de dansvloergeschiedenis graaiend, perfect geproduceerd, van een onmiskenbaar joie de vivre doordrongen tijdsdocument, waarin zowel de knaldrang na corona als Beyoncés hoogsteigen hot girl summer worden geboekstaafd. Eén brok geilheid: wie in zijn woonkamer op een stoel gaat staan, kan tijdens het spelen het zweet van het plafond likken. Zoek u een welwillend lijf, zwier ertegen met uw tig ol’ bitties, proef elkaar, geníét!
Maar mag, nu de plaat enkele weken heeft kunnen chambreren, toch ook de milde kanttekening worden gemaakt dat ‘Renaissance’ niet helemáál de ongekende artistieke hoogten van ‘Lemonade’, ‘Beyoncé’ of ‘Homecoming’ haalt? Dat er van thema’s, buiten het slimme gebruik van knipogen en samples, weinig sprake is? Dat de plaat als geheel verrukt, eerder dan verplettert? Over twee jaar twerken we nog altijd op ‘Renaissance’, en single ‘Virgo’s Groove’ kader ik in. Maar ‘Energy’? ‘Heated’? Ik vermoed in ‘Renaissance’ een cumshot van een plaat: een verrukkelijke, bevrijdende explosie, maar eeuwig blijft ’t niet plakken.
Kokoroko - Could We Be More ★★★★☆
Het begon met ‘Abusey Junction’, de afsluiter van ‘We Out Here’, een verzamelaar die de Londense jazz opnieuw op de kaart zette. Een heel mooi liedje, maar de vrouwen en mannen van Kokoroko krijgen de laidback vibe ervan niet gekoppeld aan hun partyset. Ze spelen het dus niet meer live. De A-kant van ‘Could We Be More’ – geen vraagteken – is om door een ringetje te halen. Alle instrumenten zitten perfect in de mix: die van de drie dames voorin op trompet, altsax en trombone, én die van de vijf mannen achter hen op gitaar, synths, keyboards, bas, percussie en drums. De tracks zijn van het elegantste dat je kunt horen, in gelijk welk genre. Wijlen Fela Kuti laat vanop de eeuwige jachtvelden weten dat hij eindelijk een perfecte afrobeatplaat heeft gevonden voor bij een dinnerdate. En dat de B-kant met ‘War Dance’ en ‘Something’s Going On’ hem zin heeft gegeven om opnieuw op te treden. Live is Kokoroko trouwens nóg straffer.
Danger Mouse & Black Thought - Cheat Codes ★★★★☆
‘Wind in my face, hound at my heels. At the end I’m winning this race, only then can I chill. But ’till then, don’t ever try to stagnate the magnate.’ Met die oldskool braggadocio opent single ‘No Gold Teeth’, waarin rapper Black Thought voornamelijk vertelt hoe goed hij is. Hij houdt dat minutenlang vol, zonder naar adem te snakken, dus hij heeft wel een punt. De track is één brok tekst, zonder refreintjes, maar producer Danger Mouse tweakt z’n funky bluesloops zodat het toch een song wordt. Kan hiphop ambachtelijk zijn? De golden age-degelijkheid maakt dit hele album glorious. Mouse voorziet Thought, ook bekend van The Roots, van beats en loops die aan zijn Gnarls Barkley-project refereren, maar dan zonder de popmuziek. Hier worden rake rhymes gedebiteerd en verder geen flauwekul.
Hot Chip - Freakout/Release ★★★☆☆
De lads van Hot Chip vallen tijdens de eerste halve minuut van hun achtste plaat nergens te bespeuren: ze laten Universal Togetherness Band de boel in gang trappen met ‘More Than Enough’. Vervolgens brengen Alexis Taylor en z’n synthpopband de obscure discosong uit 1983 naar het heden. Doeltreffend: de schwung zit er meteen in. Het titellied is gemodelleerd naar ‘Seven Nation Army’ en klinkt, dankzij de deskundige hulp van Soulwax, als Daft Punk ten tijde van ‘Robot Rock’. ‘Eleanor’ is dan weer het officieuze vervolg op ‘Boy From School’ en bewijst dat Hot Chip nog steeds de beste dansmuziek voor gevoelige sullen maakt.
Een rake hattrick om te openen dus, maar daarna begint de kwaliteit af te nemen. Hot Chip klinkt tijdens ‘Broken’, ‘Guilty’ en ‘Time’ wel zeer hard als Hot Chip, alsof ze oude ideeën recycleren. De lyrics van het geestige ‘Hard to Be Funky’ zijn bovendien bijzonder knullig: ‘Ain’t it hard to be funky, when you’re not feeling sexy, and it’s hard to feel sexy, when you’re not very funky.’ Hot Chip is het niet kwijt, ze zijn gewoon een singlesband geworden.
