De albums van de week: uitbundig spelplezier, perfect afgebakken countrysoul en rollende big beats

Ry Cooder & Taj Mahal: ‘Get on Board’ ★★★★☆

Uitbundig spelplezier en diep respect voor de Oude Meesters: dat zijn de hoofdingrediënten die moderne blues- en gitaarhelden als Ry Cooder en Taj Mahal genereus in de pan gooien wanneer ze om de zoveel jaren nog eens samen koken. En dat doen deze twee vrienden al sedert medio jaren 60, toen zij collegae waren in de weinig succesvolle Californische folkrockgroep Rising Sons.

De grote Ry Cooder was ook al aanwezig op Taj Mahals solodebuut, dat simpelweg ‘Taj Mahal’ heette en uit vinyl opgetrokken erfgoed is geworden: twee kanten lang dragen Ry & Taj een hoogmis op voor de blues.

Ry Cooder is zowel voor de gewoonweg aandachtige als de eerder pensioengerechtigde Humo-lezer zeker geen onbekende, vanwege legendarisch werk als ‘Into the Purple Valley’, ‘Chicken Skin Music’ of ‘Jazz’, zijn samenwerkingen met de Stones of Buena Vista Social Club, zijn naadloze soundtracks (‘Paris, Texas’), zijn hitje (‘He’ll Have to Go’) en zijn weergaloze concerten.

Taj Mahal mag ook al bijna een halve eeuw op een trouwe schare fans rekenen. Velen daarvan kunnen ook zelf uit de voeten met de gitaar en zien in hem een authentiek oertalent – wat hij ook is. Behalve zanger en gitarist is hij bovendien een ware magiër op het mondmuziekje, een kleinood dat Ry Cooder van zijn kant liever The Mississippi Saxophone noemt omdat die smoelschuif in de armste streken vaak het enige betaalbare instrument was en is.

Eén van de onmiskenbare helden der mondmuziek was de blindeman Sonny Terry. Die droeg tijdens de jaren 50 de blues werkelijk de hele wereld rond, samen met zijn halfverlamde vriend Brownie McGhee, een zanger-gitarist die met elk woord dat hij ooit zong een definitie van termen als ‘soul’ en ‘blues’ leverde.

In 1952 brachten Terry en McGhee op het vermaarde Folkways-label het kleine meesterwerk ‘Get on Board’ uit, een liefdevolle bloemlezing van hún helden.

Nu, precies zeventig jaar later, verrijken Ry Cooder en Taj Mahal de wereld met hun versie van die exemplarische elpee. Met krek dezelfde titel, een bijna identieke hoes, hetzelfde soort klassiekers, een even grote passie voor levende en lillende muziek. Deze ‘soort van’ remake van de oorspronkelijke ‘Get on Board’-elpee is een uitmuntend geschenk uit de oude wereld dat wij in dank aanvaarden. Als u de stereo op 9 zet, zal de nieuwe ‘Get on Board’ de indruk wekken dat twee oude vrienden met losgeslagen versies van ‘Hooray Hooray’, ‘The Midnight Special’ of ‘Drinkin’ Wine Spo-Dee-O-Dee’ uw leven komen verlichten.

En als u mij nu verexcuseert, zet ik mijn strohoed op en ga ik wat balen katoen plukken tot nut van ’t algemeen. (md)

SAULT: ‘Air’ ★★★★☆

De guerrillaband SAULT maakte al vijf zinderende platen vol soul, funk, dub, rap, r&b, spoken word en getrommel. Ze hebben altijd geklonken als niemand anders, maar nooit zo compleet anders dan nu. Op ‘Air’ staat geen enkele beat. Cleo Sol en Little Simz doen nergens mee. Eén track duurt 13 minuten. Er wordt veel en hard gezongen, maar alleen in ‘Time Is Precious’ zitten vier (!) echte regels tekst. Aan boord stonden twee kapiteins die graag met orkesten werken. Rosie Danvers leverde eerder de strijkers van ‘Set Fire to the Rain’ van Adele en de hoorn die ‘All of the Lights’ van Kanye West bijeenhoudt. Inflo, de bezieler van SAULT, werkte onlangs mee aan Adeles ‘30’ en superviseert nu The Music Confectionery Choir, gospelzangers van het grote werk: Stormzy begeleiden op de Brit Awards of een kerstduet van Jorja Smith en John Legend onderstutten. De missie: met heel verschillende stemklanken rust brengen en ‘Air’ afwisselend opdienen als een opera, als minimal music van Terry Riley, als een instrumental van Little Simz en als een jaren 70-plaat die ook Kamasi Washington inspireerde. In de titeltrack zucht iemand Minnie Ripertonhoog. Afsluiter ‘Luos Higher’ is héérlijke plingploing. (gvn)

Comité Hypnotisé: ‘Hiking the Trails of Mount Muzak’ ★★★☆☆

Nog geen jaar geleden verraste Comité Hypnotisé (Tim Vanhamel) met een vette, onvoorspelbare dubplaat, nu dropt hij ons op de exotische Mount Muzak. De donderende dubecho’s uit Jamaica en Londen maken plaats voor een knorrende funkbas (‘Disco Skank’), duizeligmakende gitaren (‘Flying Sword, Falling Dagger’), rollende big beats (‘Zing Zoing’) en véél fluiten. Ook nieuw: Vanhamel lardeert de tracks met quotes en filmdialogen zoals halfvergeten bands als Meat Beat Manifesto en Consolidated dat dertig jaar geleden deden (‘Death by Flute’).

Geen idee hoe vaak we nog naar Mount Muzak zullen terugkeren: onze favoriet ‘The Dragon Rider’ mag onze living elke dag platwalsen, maar afsluiter ‘Pink Moon Serenade’ kleurt bepaald giftig roze en een acute neyfluitindigestie loert aldoor om de hoek. Een cultplaat wordt ‘Hiking the Trails of Mount Muzak’ ongetwijfeld. Tip: héél luid afspelen. (hs)

Faye Webster: ‘Car Therapy Sessions’ ★★★½☆

Of wij ook eens aan het barbecuerooster willen staan? Nee bedankt, buurman, wij zorgen wel voor de muziek. Faye Webster, bijvoorbeeld, spaarzaam gekruide en perfect afgebakken countrysoul die alleen maar mooier wordt als de zon hoog aan de hemel staat. Voor alle andere momenten van het jaar heeft Webster nu een nieuwe ep uit, waarin ze samen met het nieuwe ‘Car Therapy’ een paar liedjes uit haar laatste twee platen heeft laten invetten door een vierentwintigkoppig strijkorkest.

Het is even wennen, die snikkende stem van Webster boven dromerige, barokke cellopartijen die doen terugdenken aan oude Disney-soundtracks, maar de combinatie van haar wrange humor en de suikerzoete muziek klopt. Bij een zin als ‘Haven’t written a song in a minute / Haven’t been in love in forever’ porren de violisten met hun strijkstok nog wat dieper in de wonde. Deze zomer gaan we voor de Faye Webster die we kennen, maar fijn dat ze nu al aan de feestdagen denkt. (jvl)

Let’s Eat Grandma: ‘Two Ribbons’ ★★★½☆

Rosa Walton en Jenny Hollingworth schreven hun eerste song op hun 13de (‘The Angry Chicken’) en ook de kolder in hun bandnaam dateert van toen. Rond hun debuut, in 2016, waren ze vooral een novelty-act, een Wet Leg met minder goeie clips en hooks. Een gimmick zijn ze niet meer, met elke plaat worden ze beter. Ze zijn nog altijd maar 23, maar het voldragen ‘Two Ribbons’ gaat over leven met de dood – het lief van Hollingworth stierf in 2019 aan een zeldzame botkanker, en die schaduw hangt over de meeste songs. Sterk: het levert een plaat op die naar de sterren reikt, geen asgrauw i.m. (Jenny: ‘Ik associeer de dood met de persoon die ik het liefst zag, het moest iets móóis worden.’)

Van ‘Happy New Year’ tot de titeltrack: Let’s Eat Grandma is geen indieband meer, hun teksten worden doorleefder, de songs zelf ijler en poppyer. Richting PC Music, Charli XCX en SOPHIE – glitter en glam anno 2022. In ‘Levitation’, over een zenuwinzinking op de badkamervloer, gaat het zo: ‘I’ve had a catastrophic Saturday / I’m dressing up to look a million dollars anyway’. Let’s Eat Grandma: een nieuw en verbeterd recept. (fvd)