De albums van de week zijn die van onze rappeur préfére en een bloem van een vrouw

Roméo Elvis: ‘Tout peut arriver’ ★★★½☆

Eerst even terugspoelen naar 2019 en naar de banger ‘Normal’ uit voorganger ‘CHOCOLAT’. Roméo Johnny Elvis Kiki Van Laeken had last van tinnitus en voelde zich in bus, tram en metro niet op zijn gemak. Zijn wens in het refrein: ‘Je veux être normal, normal, normal’. Op het nieuwe ‘Tout peut arriver’ klinkt alles normaler en rustiger. Aan het eind van de plaat rapt Roméo Elvis dat hij nooit meer terug wil naar het donker.

Opener ‘Flanchin’ gaat over twijfels: de gedachte dat twijfelen eigenlijk al creëren is, maakt Roméo Elvis blij. ‘Quand je marche (comme Ben Mazué)’ steelt gewoon het thema van Mazués lied ‘Quand je marche’: als hij te veel te doen en te plannen had, ging de Franse zanger wandelen. Ook Roméo Elvis heeft wandel- en loopschoenen en ook hij moet leren loslaten: hij onthoudt vooral dat hij blij mag zijn dat hij van zijn droomjob kan leven.

‘Kalimba’ komt met stip binnen in onze Honderd Grappigste Songs Aller Tijden. ‘Baby, tu fais quoi?’ vraagt Elvis aan zijn vriendin, het Franse model Lena Simonne. ‘Ik ben in de loge, ik denk aan jouw lichaam, ik ga nog wat zingen en dansen op het podium en dan kom ik naar huis, want je suis gaga de toi’. Hij wil ook een kind en vergelijkt in de supermarkt alvast de prijzen van de pampers. ‘Fin du monde’ gaat over 22 augustus 2021, de dag waarop Lena – ‘na 35.000 Thalyssen’ – met Elvis wilde trouwen. De rapper in zijn geheel eigen romantische stijl: ‘Jij bent nu voorgoed een deel van mij zoals plastic altijd een deel zal blijven van de oceaan’.

Geen guests op ‘Tout peut arriver’: Elvis doet ook zijn tweede stem zelf en zet een goeie Serge Gainsbourg neer in ‘Rappeur préféré’, het lied waarin hij sneller is dan Kylian Mbappé, rijker dan Jeff Bezos, sympathieker dan de van Netflix-serie ‘Lupin’ bekende Omar Sy en beter dan zijn zus Angèle. ’t Is ook hier dat hij rapt: ‘Je viens du pays de Bart De Wever / J’suis une star dans le pays d’Éric Zemmour’. Na de straffe tongbreker ‘Chatchienchaud’ volgen een paar mindere tracks, en het een paar keer terugkerende verschil tussen de termen ‘TPA’ (‘Tout peut arriver’) en ‘RNG’ (‘Rien n’est grave’) had hij beter kunnen uitleggen. De skit met zijn grootmoeder is wel duidelijk – en geestig.

De zin die uit ‘TPA’ springt, is ‘Maintenant que j’suis au sommet, j’peux que tomber’. (‘Nu ik aan de top sta, kan ik alleen maar vallen.’) Dat is wellicht zo. Maar Roméo Elvis heeft wederom zijn hersenen getraind en zijn woordenschat uitgebreid. Hij weet dat rappen hem – zijn woorden – ‘heeft gered van luiaardij, idiotie en onwetendheid’. Bij dezen wensen we onze Franstalige rappeur préféré een zachte landing toe. (gvn)

Kendrick Lamar: ‘Mr. Morale & the Big Steppers’ ★★★★½

‘Mr. Morale & the Big Steppers’, de langverwachte nieuwe van Kendrick Lamar, is een aardedonkere plaat die je na beluistering niet zomaar even van je afschudt. Achttien tracks waartussen geen single te ontdekken valt en waarin Lamar, zelfs naar eigen normen, pijnlijk openhartig en persoonlijk wordt. Whitney Alford, zijn partner en de moeder van zijn kinderen, speelt de supporter/coach die hem via voice-overs te gepasten tijde tot de orde roept of een hart onder de riem steekt.

Het begint met woorden die er niet om liegen in een song waarvan de titel boekdelen spreekt: ‘I hope you find some peace of mind in this lifetime,’ zingt een falsetkoorstem, waarna mevrouw Lamar voor het eerst aan het woord komt: ‘Tell them, tell them the truth’. ‘I been going through something,’ zegt Kendrick, ‘be afraid’. De song heet ‘United in Grief’, en wat volgt is een grimmige knipoog naar ‘What?’ van A Tribe Called Quest, over een rudimentair pianoloopje. In minder dan een minuut echter zit Kendrick al op een ander spoor. De muziek zwelt aan en wordt chaotisch, de drums gaan samen met de rapper in galop.

Zo gaat het de hele tijd op ‘Mr. Morale & the Big Steppers’. Noten worden midscheeps afgebroken om een volgende gedachtegang toe te laten. Af en toe lijkt Lamar zelf te schrikken van een nieuwe denkpiste, zoals wanneer hij in ‘Worldwide Steppers’ begint over de verantwoordelijkheden van het vaderschap, overgaat naar een analyse van zijn chakra’s, en dan ineens zegt: ‘I don’t know how to feel, like the first time I fucked a white bitch’. Hij valt even stil, herhaalt zijn woorden, en vertelt over hoe hij op zijn 16de vanuit het achtergestelde Compton in een rijke buurt belandde, waar hij de dochter neukte van de sheriff die zijn oom Perry ooit in de bak gooide. Win-win, noemt hij het zelf.

Het gaat op ‘Mr. Morale & the Big Steppers’ niet alleen over bitches en fucking, Lamar zoomt ook in op zijn therapy, zijn leven als celebrity, de cancelcultuur, spiritualiteit en gendergelijkheid. Over het één zegt hij wijze dingen, over het ander complete bullshit. We mogen er zeker van zijn dat dat de bedoeling was. Dit is de stream of consciousness van iemand die er het meesterschap in heeft bereikt, en geen messias maar een mens van vlees en bloed wil zijn. Alsof iemand ooit een andere keuze heeft.

Niet alles op ‘Mr. Morale & the Big Steppers’ laat je in zak en as achter. In ‘Purple Hearts’ laat Ghostface Killah nog eens horen hoe fenomenaal hij wel kan zijn, en ‘Mother I Sober’ met Beth Gibbons van Portishead is iets wat voor een ballad kan doorgaan. Singles kun je het niet noemen, maar tussen de aanslagen op ‘Mr. Morale’ klinken ze als een feest in de oren. (jub)

Liam Gallagher: ‘C’Mon You Know’ ★★★☆☆

Voor Liam Gallagher, solo, anno 2022, geldt natuurlijk: hoeveel songs van zijn nieuwe plaat zijn we bereid te aanhoren vóór hij tijdens zijn shows de Oasis-klassiekers inzet? Toch wel een paar. ‘C’Mon You Know’ biedt geen klassiekers maar is nog altijd een stuk beter dan wat andere frontmannen zonder groep zoal afscheiden. Liams attitood en zijn gepatenteerde sneer zijn onverminderd potent, en naast de titeltrack overtreffen ‘Everything’s Electric’ (met Dave Grohl op drums), ‘I’m Free’, ‘The World’s in Need’ en ‘Moscow Rules’ het vulsel op de laatste drie platen van broer Noel. Terwijl die zich telkens weer lijkt te willen meten met de Radioheads van deze wereld, geeft Our Kid de mensen gewoonweg wat ze willen. (ss)

Bonnie Raitt: ‘Just Like That...’ ★★★½☆

Een bloem van een vrouw, in de nazomer van haar leven. Uit haar keel komen klanken die ze haalde bij zwarte steenkoolhouwers. Haar ranke linkermiddelvinger zit geklemd in een flessenhals, en zo haalt ze uit haar jammerhout alles wat eruit te halen valt. Dylan en Springsteen, Randy Newman en Ry Cooder of John Lee Hooker? Fans van haar! Moeiteloos straalt ze bovendien sensualiteit, kracht en pure schoonheid uit.

Ik wéét dat u nu automatisch aan Ingeborg Sergeant denkt, maar eigenlijk heb ik het over Bonnie Raitt. In de jaren 70 en 80 was haar naam een goed gekoesterd geheim op de zeldzame plekken waar naar americana geluisterd werd. Ze brak pas tegen het begin van de jaren 90 commercieel door met ‘Nick of Time’, een soort countryrockcollectie die het via singles als ‘Thing Called Love’ goed deed op de jukeboxen.

Nadien ging het succes Bonnie als een molensteen om de hals hangen. Om de zoveel jaar maakte ze nog wel een nieuwe lp, die altijd wel behoorlijk was maar, wat ons betreft, nooit meer écht betoverend. Op haar nieuwe is ze gelukkig weer helemaal de oude. ‘Just Like That...’ is vanaf de eerste noot van de opener (‘Made Up Mind’) tot aan het slotakkoord van de ook tekstueel ijselijk mooie afsluiter (‘Down the Hall’) één en al Klasbakistan! (md)

Harry Styles : ‘Harry’s House’ ★★★★☆

Dat een talentenjacht op de Engelse tv ondanks alle kritiek weleens toppers vindt, bewees de interstellaire carrière van One Direction, die in 2010 derde eindigden in ‘The X Factor’. Vandaag is Harry Styles, de beste van de vijf, de grootste popster van zijn tijd. Hij kan het zich permitteren om meer fluïde te zijn dan Mick Jagger en David Bowie samen, toch geen geringe prestatie. Hij raakt ermee weg op charmante en grappige wijze.

Het enige woord dat hij nog niet op zijn overvolle bast heeft laten tatoeëren, is ‘charisma’, hoewel hij – met enige overdrijving – een dode nog aan het dansen krijgt. Dit is een droom van een plaatje, een zomerse cocktail van dansbare romantiek en erotiek, met een schandalige moeiteloosheid gebracht en gezongen. Dat moest ik schrijven van mijn dochter van 16, zijn grootste fan, maar het is nog waar ook.

Schrijf u in op de festivalnieuwsbrief en mis geen enkele wedstrijd!