De best verkopende echtscheidingsplaat aller tijden is ‘Rumours’ van Fleetwood Mac: ‘Door onze ruzies werd het een succes!’

De beste echtscheidingsplaat aller tijden is 'Blood On The Tracks' van Dylan; de best verkopende echtscheidingsplaat aller tijden is 'Rumours' van Fleetwood Mac. Geheel terecht overigens: 'Rumours' bevat louter 'vakkundig kommersjele rock', zoals Humo's Karel De Knagger het in '77 stelde, en mag gerust het meesterwerk der Californische popmuziek genoemd worden. Maar het leitmotif was dus: stuklopende relaties.

En wel die van Stevie Nicks en Lindsey Buckingham, en van het echtpaar John en Christine McVie (Mick Fleetwood had ook trubbels met zijn vrouw Jenny, maar die zat tenminste niet in de band).

Christine McVie «We hadden twee mogelijkheden: ofwel gingen we allemaal onze eigen weg en bliezen we de band op, ofwel beten we op onze tanden en gingen we met mekaar verder.»

Stevie Nicks «Alle vijf hielden we van Fleetwood Mac, dus niemand was bereid op te stappen: 'Vertrek jij maar; ik blijf'. Het gevolg was dat de band simpelweg bleef bestaan.»

Mick Fleetwood «In de studio communiceerden we op afgemeten, zakelijke toon, en zaten we onbewogen te luisteren naar elkaars songs over onze eigen stukgelopen relaties. Daar kwam nog eens bij dat we in zulke mate cocaïne snoven dat ik er even echt van overtuigd was dat ik gek aan het worden was.»

Cris Morris (opnameassistent) «De drugs maakte de leden nog meer paranoïde dan ze al waren. Ik herinner me de opnames van 'Don't Stop': op uitdrukkelijk verzoek hadden we de piano van Christine en het drumstel van Mick zo neergezet dat ze elkaar niet konden zien, maar mij wel. Zes uur lang heb ik voor boodschapper moeten spelen.»

Mick Fleetwood «Eén nacht heb ik onder het mengpaneel geslapen: dat was de enige plek waar ik me nog veilig voelde.»

Stevie Nicks «Toen de plaat af was, zijn we op tournee gegaan. Heel raar: na het optreden zocht je zo snel mogelijk je afzonderlijke kleedkamers en hotels op. En je blééf in je hotel, want je wilde niet het risico lopen om één van de bandleden tegen te komen.

»Eén keer is het misgelopen, tijdens een optreden in Nieuw-Zeeland. Ik had de fout begaan door één van Lindseys solo's heen te zingen: toen is hij het hele podium overgebeend om me een trap te geven. Ik probeerde mezelf een air aan te meten van 'dat was maar om te lachen, mensen', maar toen gooide hij z'n gitaar naar me. Zo'n Les Paul weegt veertien kilo: ik was dood geweest als ik dat ding niet had ontweken.»

Lindsey Buckingham «Dat van die gitaar herinner ik me niet meer zo goed. Maar ik weet wel dat het juist onze ruzies waren die van 'Rumours' een gigantisch succes hebben gemaakt. 'Rumours' was een blootliggende ader, een nietsverhullend dagboek: blijkbaar is dat precies wat de mensen willen.»