De beste 75 Belgische songs sinds 2000: ‘Ik word hier telkens weer gelukkig van. En ook wel een tikkeltje bedroefd’

Wat zijn de allerbeste Belgische songs van de lopende eeuw? Wat zijn de strafste en knapste liedjes die sinds 2000 uw hart veroverden? Straks worden verse MIA’s uitgereikt, meteen daarna krijgt u de Week van de Belgische Muziek voor de kiezen, Humo vroeg nu al rond bij muzikanten, radiovolk, programmatoren en alles daartussen, en presenteert: 75 tricolore topsongs, het kruim sinds Y2K, 100 procent gegarandeerd Milow-vrij. Van van Mauro in jarretelles tot de kater van Frances Lefebure.

Bonus. Charlotte de witte

space raiders (2019)

MEYY (Brusselse zangeres) «Het gerenommeerde Britse tijdschrift DJ Mag heeft ‘onze’ Charlotte de Witte eind 2022 tot de beste techno-dj ter wereld verkozen, voor het derde jaar op rij. Luister naar haar remix van ‘Space Raiders’, oorspronkelijk van de Britse dj-producer Eats Everything, en je begrijpt waarom: smaakvol, gelaagd, geweldig.»

75. Starflam

La sonora (2001)

COELY «Begin deze eeuw was het Luikse hiphopcollectief Starflam de shit, met ‘La sonora’ als grote hit. Ik vond het al lang een leuk deuntje maar werd pas verliefd toen ik eens aandachtig naar de tekst luisterde. Het refrein gaat zo: ‘Si c’monde est imparfait / Ta vie est ce que t’en fais’ – ofwel: als de wereld onvolmaakt is, is je leven wat je er zélf van maakt. Ik zou dat op mijn muur willen schrijven, zodat ik er elke dag naar kan kijken.»

74. Satellite City

Friend (2004)

‘I got a friend / He’s always near / We share a tear / And now we’re waiting for a storm’: vergeten popparel met een niet uit het hoofd te stampen melodie en een gepast koldereske tekst. Uit de koker van Allan Muller, tevens één derde van dat andere onehitwonder: Metal Molly.

73. Angèle

Bruxelles, je t’aime (2021)

MARC DIDDEN «Ik zat eens in de Parijse metro toen een meisje tegenover me, met ruim uitgevallen headphones op, bijna luidkeels ‘Bruxelles, je t’aime’ zat mee te zingen. Waarin duizenden dure reclamecampagnes hadden gefaald, dat was Angèle dus gelukt: de begrippen ‘Brussel’ en ‘liefde’ verbinden. Los daarvan is ‘Bruxelles, je t’aime’ een aanstekelijke song met een fraaie clip en is Angèle zelf meer dan 1.000 procent oké.»

72. Mintzkov

Return & Smile (2007)

Geweldige, chronisch onderschatte indierocktrack, opgebouwd volgens de beproefde quiet-loud-quiet-methode van Pixies en belendende percelen.

71. The Guru Guru

Back Door (2017)

HANNES CUYVERS (Ramkot) «Deze prettig gestoorde Limburgse rockband is één van de strafste liveacts van het land, niet het minst dankzij de manie van frontman Tom Adriaenssens. Op ‘Back Door’ klinkt The Guru Guru als Balthazar op foute drugs en met de versterker op 11. De song komt dicht bij de krankzinnige energie van hun concerten, met bezeten strofes en een aanstekelijk refrein. Zonder The Guru Guru zou Ramkot niet klinken als Ramkot.»

70. Blackie & the Oohoos

In Silence (2016)

ALEX CALLIER (Hooverphonic) «Ik merk vaak: muziek die ik zelf goed vind, slaat zelden aan bij een groot publiek. Vooral in dit geval is dat heel onterecht: ‘In Silence’ is – net als de bijbehorende plaat, ‘Lacuna’ – internationale klasse. De zussen Martha en Loesje Maieu specialiseren zich in gelukzalige melancholie. Denk aan de droompop van Beach House, maar met een eigenzinnige twist. Het groepje heeft sinds 2016 geen plaat meer uitgebracht, maar de meeste bandleden zetten hun goede werk voort bij Flying Horseman.»

69. The Black Box Revelation

Never Alone, Always Together (2007)

Een gitaarriff waarvoor ze bezuiden de Mississippi met plezier hun ziel aan de Gehoornde zouden slijten, en een drummer die doet wat hij moet doen: de seconden tellen tot het refrein. Zijn stoel in ‘The Voice’, de talkshow van David Letterman, het hart van Eva De Roo: zonder ‘Never Alone, Always Together’ zouden ze misschien wel onbereikbaar gebleven zijn voor Jan Paternoster.

68. Hendrik Lasure

Bethlehem (2022)

JELLE DENTURCK (DIRK.) «Ik luister al maanden naar weinig anders dan ‘Het wiel’, het solodebuut van SCHNTZL-toetsenist Hendrik Lasure. De teksten klinken alsof ze rechtstreeks uit zijn dagboek zijn gescheurd – het is allemaal ontwapenend en ontroerend. Hoogtepunt: het onthutsend eerlijke ‘Bethlehem’, een song die me recht in mijn zieltje raakt.»

67. Kabul Golf Club

Demon Days (2012)

Signature song van een noiserockgroep die als één van de meestbelovende van het land gold – tot de piepjonge frontman Florent Pevée in 2013 stierf nadat hij was aangereden door een bus. Mauro Pawlowski over zijn eerste Kabul Golf Club-concert: ‘Ik kon alleen maar voor me uit staren en denken: godverdomme, wat was dat, man?’ Ik dacht lang dat het Amerikanen waren, tot ik er op het podium ineens eentje hoorde zeggen: ‘Zeg, kom ’ns allemaal een beetje naar voren, mannen.’’

66. Bazart

Goud (2016)

‘Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel’: geen tekstflard in deze lijst is zo instantherkenbaar.

65. Damso

Macarena (2017)

JAN MAARSCHALK LEMMENS (Glints) «Damso is een Brusselse rapper die in Frankrijk arena’s laat vollopen. Zijn grote hit ‘Macarena’ is hiphop met de aantrekkingskracht van pop. Complex maar nooit pretentieus, en de song blijft wekenlang in je hoofd hangen. Allen samen: ‘Mon cœur danse la macarena, la-la la-la la-la la-la la-la.’»

64. Madou

Ronquières (2021)

De mooiste song van de langst uitgestelde comebackplaat van 2021. De scherpe kanten van de groep zijn door de leeftijd op veel plekken verzacht, maar er resteren nog meer dan genoeg rafels om aan te blijven haken. ‘Ronquières’ lijkt te gaan over zorgeloos fietsen langs het kanaal, maar de ik-figuur kán niet meer fietsen. De stem waar je voor gaat staan is uiteraard die van Vera Coomans.

63. Gorki

Veronica komt naar je toe (2008)

Het beste werk van Gorki dateert ontegenzeglijk van de 20ste eeuw, maar met ‘Veronica komt naar je toe’ bewees Luc De Vos dat hij het ook in 2008 nog kon: een popsong schrijven die tegelijk blij en verdrietig stemt. Clevere tekst ook, met die gerecycleerde slagzinnen (‘Jij bent jong en je wilt weleens wat!’) van de in de jaren 80 ook bij ons bekende Nederlandse jongerenzender Veronica.

62. One Track Brain

Cool Abdoul Theme Song (2021)

JEROEN DELODDER (StuBru) «Jeroen De Pessemier, de bezieler van electroband The Subs, maakt in zijn eentje gitzwarte techno als One Track Brain. Hij wist mij en vele anderen te verrassen met een nummer dat hij voor de Jonas Baeckeland-film ‘Cool Abdoul’ had geschreven. Hij had iets subtiels en moois gedaan met moderne elektronica en oosters gezang. Je hoeft geen Arabisch te spreken om de emotie van zangeres Mariem Hassan te voelen. Ik mocht de song als eerste op de radio draaien, waarna het onvermijdelijke gebeurde: het werd een hit.»

61. Mauro Pawlowski & The Grooms

Terrorist Flower (2004)

De meest melodieuze track op ‘Black Europa’, de donkerste Mauro-plaat, met aanzwellende geluidseffecten en bliksemende Telecasters. Horen is bezwijken.

60. Brihang

Steentje (2019)

KURT OVERBERGH (artistiek directeur AB) «Poëzie bereikt het volk! Brihang is een dichter! Hiphop wordt week, en ‘Steentje’ is een meezinger van formaat. Ai ai ai!»

59. Tsar B

Escalate (2015)

JOHANNES VERSCHAEVE (ooit The Van Jets, nu Johannes Is Zijn Naam) «De eerste keer dat ik ‘Escalate’ hoorde, kon ik nauwelijks geloven dat het een Belgische song was: hij had zo van James Blake of FKA Twigs kunnen zijn! Justine Bourgeus is – behalve een wijze, hete madam – ook een geniale muzikante. Mensen over de hele wereld verzonnen dansjes op ‘Escalate’: in deze TikTok-era is dat doodnormaal, destijds was het best bijzonder.»

58. coely feat. DVTCH NORRIS

Don’t Care (2016)

Dendermondse hiphopevergreen van het zuiverste pompwater.

57. Peuk

Faceless Doll in Voodoo (2019)

SIETSE WILLEMS (Meltheads) «De melodie en de akkoorden heb je al in duizend nummers uit de nineties gehoord, en toch doet Peuk er iets fris en meeslepends mee. ‘Faceless Doll in Voodoo’ klinkt no-nonsense, leeg en rauw: zangeres-gitarist Nele Janssen omschrijft de song zelf als ‘pisnijdige sludgepop’. Hij zit al jaren in al mijn afspeellijsten en in mijn hoofd. Nu is het uitkijken naar de nieuwe Peuk-plaat, uit in april.»

56. Tim Vanhamel

Until I Find You (2008)

Zeer knappe, te vaak vergeten single uit ‘Welcome to the Blue House’, het solodebuut van Tim Vanhamel van Millionaire. Humo destijds over die plaat: ‘Er zijn platen die een mens bespreekt en waarvan hij, na herhaalde beluistering en omdat het nu eenmaal bij de job hoort, zegt: ‘Goed gedaan, leuke muziek, puik vakwerk, drie sterren!’ En er zijn platen waar een mens, job of geen job, echt iets aan heeft. ‘Welcome to the Blue House’ is zo’n plaat.’

55. Catbug

Kingfisher (2018)

MICHÈLE CUVELIER (StuBru)«Paulien Rondou maakt als Catbug tedere, breekbare en warme liedjes in de traditie van The Bony King of Nowhere en Marble Sounds. Ik kwam haar op het spoor dankzij de bekroonde NPO-podcast ‘Bob’, waarvoor ze een song schreef. Sindsdien ben ik verliefd. De manier waarop haar hese stem lichtjes overslaat in ‘Kingfisher’: zo mooi! Belgen kunnen niet altijd goed zeggen wat ze voelen, maar we kunnen er wel heel goeie songs over schrijven. ‘Kingfisher’ is het muzikale equivalent van een liefkozende omhelzing.»

54. Selah Sue

Pills (2022)

BART PEETERS «Ik was de kluts kwijt toen Selah Sue vorig jaar op een winteravond haar nieuwste single ‘Pills’ in de studio van ‘De afspraak’ voorstelde, met alleen haar akoestische gitaar en haar prachtstem. Ik hoorde een stijlvol geschreven song, met een zeer persoonlijke tekst die nooit gênant werd. Kortom: een fenomenale singersongwriter in topvorm. In de studio werd ‘Pills’ later omgevormd tot een knappe en clevere popsong, maar ik denk nog altijd het liefst aan die winteravond, toen Selah Sue even het licht aanknipte.»

53. Superdiesel

Ticket naar de zon (2004)

Onnozele groepsnaam, lullige lyrics, springerige beat: zoveel apekool bij elkaar toch góéd doen klinken, begin er maar aan. Met het onweerstaanbare ‘Ticket naar de zon’, na 19 jaar nog geen lik van zijn glans verloren, werden Reinert D’Haene en Lennard Busé (zie ook: de band Yum) het vreemdste onehitwonder uit de Belpopgeschiedenis. Op twee in die ranking: het vakkundig schots en scheef klinkende ‘New Delhi’ van Barbie Bangkok.

52. Melanie De Biasio

Blackened Cities (2016)

ILSE LIEBENS (Radio 1) «Een onbevreesd meesterwerk van één van Belgiës beste zangeressen; een trip van 24 minuten die donker begint en langzaam openbloeit; een eerbetoon aan vervallen steden, met een zwart-witfoto van haar thuisstad Charleroi, genomen door Stephan Vanfleteren, op de hoes. Ik heb Melanie dit nummer eens live zien spelen: het duurde toen 40 minuten – waarvan geen seconde verveelde.»

51. Absynthe Minded

My Heroics, Part One (2005)

Absynthe Minded heeft vele gezichten gehad, maar voor veel mensen blijft het toch vooral het groepje van ‘My Heroics, Part One’. Geef ze eens ongelijk: zelden haalde iemand meer kilometers uit een handjevol noten, veel stilte en een tekst als een rookgordijn. Het beste bewijs: zelfs Bert Ostyn ziet nog altijd geen heil in een ‘Part 2’.

50. Brutus

Liar (2022)

SOFIE ENGELEN (Willy) «Ik ben al Brutus-fan sinds debuut ‘Burst’ uit 2017, met daarop hun bekendste single, ‘All Along’. Maar hun derde plaat, ‘Unison Life’, vind ik al helemáál waanzinnig. Drummende zangeres Stefanie Mannaerts durft meer en doet me stilaan denken aan een kruising tussen Sinéad O’Connor en Dolores O’Riordan van The Cranberries. En dan te denken dat ze niet eens de zangeres van de groep wilde worden! Het prijsbeest van ‘Unison Life’ heet ‘Liar’ en is onweerstaanbaar.»

49. dEUS

7 Days, 7 Weeks (2005)

MICHÈLE CUVELIER «Ik ben een ninetiesbaby, ik heb de tijden van ‘Suds & Soda’ en ‘Instant Street’ niet bewust meegemaakt. ‘7 Days, 7 Weeks’ was mijn eerste echte kennismaking met dEUS, en wat voor één! ‘Sister love,’ zo begon Tom Barman, alsof hij me persoonlijk aansprak. ‘Here comes the sun smiling,’ zong-ie vervolgens in het refrein, waarna niet alleen het wolkendek boven mijn hometown in West-Vlaanderen maar ook de wolken in mijn puberhoofd leken te verdwijnen. ‘Nothing Really Ends’ is de voor de hand liggende klassieker op ‘Pocket Revolution’, maar ‘7 Days, 7 Weeks’ is mijn persoonlijke favoriet.»

48. Sukilove

Talking in the Dark (2002)

JONAS GOVAERTS (The Hickey Underworld, ‘H4Z4RD’-regisseur) «De Beatles-liefde van Pascal Deweze, de bezieler van Sukilove, levert hier een genietbaar lied van een zeldzame schoonheid op. Goeie tekst, over een gebroken mens die mijmert over een ex – de essentie van élke goede ballade. Ik probeer ‘Talking in the Dark’ al jaren op de soundtrack van één van mijn films of series te krijgen. Eén keer was het bijna raak: het nummer was even te horen terwijl Frances Lefebure met een kater ontwaakte in het bed van één of andere jongen in ‘F*** You Very, Very Much’.»

47. Zwangere Guy Feat. Jan Paternoster

Kenny (2020)

MARC DIDDEN «Rap en hiphop en what-have-you-nog-allemaal liggen niet in mijn favoriete jachtgebied, maar via mijn kameraad Gorik Van Oudheusden (Zwangere Guy) heb ik die wereld toch wat beter leren kennen. Wat sommigen als poëzie bestempelen ervaar ik weleens als gebral, wat niet wegneemt dat parels zich aandienen. ‘Kenny’ is er zo één. Een bikkelharde karakteranalyse van een kind van de rekening dat zijn dagen slijt ‘voor de deur van de GB’. De interventies van Jan Paternoster zorgen voor finesse: dit nummer is een stuk beton met een kanten randje.»

46. Arsenal

Lotuk (2008)

Hendrik Willemyns en John Roan van Arsenal hebben door de jaren heen véél zangers weten te strikken om hun songs naar een hoger niveau te tillen. Op hun derde plaat waren dat onder meer John Garcia (Kyuss), Grant Hart (Hüsker Dü) en vooral wijlen grungeveteraan Shawn Smith (van onder meer Brad en Satchel). Hij gaf het pulserende titelnummer machtige melancholie mee.

45. Tourist Lemc feat. Wally

Horizon (2016)

COELY «De eerste keer dat ik ‘Horizon’ hoorde zal ik nooit meer vergeten. Ik zat in de auto en de nieuwe single van Tourist LeMC passeerde op de radio. ‘Nog steeds op zoek naar mijn filosofie, maar zo’n grote denker zijn ik nie,’ reflecteerde hij, waarna Wally in het Antwerps zong over hoe de zorgeloosheid van onze kindertijd voorgoed is verdwenen. ‘Horizon’ kwam toen meteen binnen, en nu nog altijd.»

44. Roméo Elvis feat. Caballero

Bruxelles arrive (2016)

JEAN ATOHOUN (blackwave.) «Roméo Elvis en Caballero zetten in 2016 met één song de Brusselse hiphop op de kaart. Het refrein was er één om meteen mee te brullen: ‘Bruxelles arrive, on est serrés dans une caisse’. De beginnende Brusselse rappers Zwangere Guy en zijn Stikstof, Hamza en Damso hadden ineens een anthem, een beetje zoals rappers in Los Angeles zich vroeger optrokken aan ‘Straight Outta Compton’ van N.W.A.»

43. Daan

Housewife (2004)

LUC JANSSEN «Daan danst met ‘Housewife’ op de grens tussen kitsch en kunst, zoals hij dat graag doet. Dat levert een lied op dat je niet één maar vijf keer na elkaar opzet. Ik ben ooit eens in de auto van Luc Tuymans gestapt: die had ‘Housewife’ gewoon op repeat staan. Ik vermoed dat je ermee tot in Berlijn kunt rijden zonder het moe te worden. Ik vermoed ook dat Daan deze trashy discosong onder invloed van goedkope Swedish designer drugs heeft gemaakt. Als het aan mij lag, stond ‘Housewife’ in deze lijst op 1.»

42. SX

Black Video (2010)

JOHANNES VERSCHAEVE «SX viel met de deur in huis: hun debuutsingle ‘Black Video’ was ronduit betoverend. Ik begreep geen woord van wat frontvrouw Stefanie Callebaut allemaal zong, maar dat hoefde niet. SX klonk donker en mysterieus, theatraal maar niet kitscherig. ‘Black Video’ blijft bovendien ook op piano overeind, en is dus gewoon een heel goede song.»

41. Oathbreaker

Immortals (2016)

ANDRIES BECKERS «Oathbreaker was altijd al een goede band, daar op het kruispunt tussen postrock, shoegaze en black metal. Maar op hun ‘Rheia’ klopte plots alles. Frontvrouw Caro Tanghe en haar kornuiten hadden een extreme plaat gemaakt die muziekliefhebbers tot ver buiten België wist te overtuigen. De clip van ‘Immortals’ ging zowaar in première op de website van het grote Rolling Stone. De band is er niet veel later mee gestopt: jammer, maar dat zorgt natuurlijk voor extra mystiek. ‘Rheia’ en single ‘Immortals’ worden in bepaalde kringen als onversneden klassiekers beschouwd.»

40.Zita Swoon

Thinking About You all the time (2004)

Uit ‘A Song About a Girls’ (sic, al 19 jaar), de persoonlijkste plaat van Stef Kamil Carlens. De allerbeste versie staat op liveplaat ‘Camera Concert: A Band in a Box’: kippenvel per strekkende meter.

39. Kapitan Korsakov

In the Shade of the Sun (2012)

Er wordt volop – en succesvol – met melodieën geëxperimenteerd op de tweede plaat van Kapitan Korsakov. ‘Smile and Stay Friends’ krijgt pianobegeleiding, voor ‘Piss Where You Please’ wordt zelfs een mandoline tevoorschijn gehaald, maar het is het prachtige ‘In the Shade of the Sun’ dat ons ’s nachts wakker houdt: geen idee wat voor vreselijks zanger-gitarist Pieter-Paul Devos (zie ook: Raketkanon) door de liefde werd aangedaan, maar het komt de muziek ten goede.

38. Soulwax

E Talking (2004)

LUC JANSSEN «Stephen en David Dewaele zijn postmoderne stijliconen die met ‘E Talking’ twee hits in één scoorden: het is zowel een rocksong op ‘Any Minute Now’ als een dansbom op ‘Nite Versions’ uit 2005. Twee zinnen keren in beide versies terug: ‘It’s not you, it’s the E talking’ en ‘Part of the weekend never dies’ – daarmee is alles gezegd.»

37. Intergalactic Lovers

Delay (2011)

Lara Chedraoui en haar gevolg startten hun carrière zoals ze hun kerstboom aftuigen: ze begonnen met de piek. ‘Delay’ (de titel komt van het gitaareffect dat Maarten Huygens had ingetrapt) blijft ook na 12 jaar veelvuldig gebruik moeiteloos het houdbaarste nummer op debuutplaat ‘Greetings & Salutations’. ‘It will get better / That’s what I told you from the start’.

36. Het zesde metaal

Ploegsteert (2012)

‘Ge waart nog kind / Ge ving nog nie veel wind’. Aan 4 minuten en 25 seconden heeft Wannes Cappelle genoeg om opkomst en ondergang van Frank Vandenbroucke te beschrijven, met zo’n fijne pen en zoveel empathie dat hij hem niet eens bij naam hoeft te noemen. In niet mis te verstaan West-Vlaams doorgrondt hij de wielerwereld en de echte wereld, en toont ‘Ploegsteert’ hoe lelijk mensen kunnen zijn – en hoe mooi. 4 minuten en 25 seconden voor de eeuwigheid.

35. Iliona

Reste (2021)

TESSA DIXSON (Brusselse zangeres) «Iliona vertegenwoordigt de nieuwe golf van Franstalige artiesten. Ze weet de klassieke Franse chanson namelijk te moderniseren. Haar bekendste nummers ‘Moins joli’ en ‘Si tu m’aimes demain’ zouden moeiteloos in de soundtrack van een Franse film uit de jaren 50 passen, maar ‘Reste’ is nostalgisch én vooruitstrevend. Ik ben trots om te kunnen zeggen dat Iliona van België is.»

34. Magnus

Jumpneedle (2004)

Een song die precies klinkt zoals de videoclip eruitziet: ‘Jumpneedle’ is surreële slapstick met Mauro in jarretelles, Hannelore Knuts met cowboyhoed en een topless secretaresse in bad. Deze rare robotfunk van CJ Bolland & Tom Barman mikt tegelijk op romp, hoofd, hart, kloten en benen.

33. Warhaus

Love’s a Stranger (2017)

ILSE LIEBENS (Radio 1) «In ‘Love’s a Stranger’ zingt Maarten Devoldere met diepe stem boven een marimba: ‘We’re provocative babe / Me and you’. Sylvie Kreusch antwoordt in het refrein: ‘Love’s a stranger / Until I see you again’. De song is passioneel, melancholisch en verdomd sexy. En Jasper Maekelberg verdient een aparte alinea in deze lijst: hij heeft als geen ander zijn stempel op de Belgische sound gedrukt, als producer van onder meer Warhaus, Balthazar, Marble Sounds en Bazart.»

32. Hooverphonic

Mad About You (2000)

JEAN ATOHOUN (blackwave.) «‘Mad About You’ blijft inhoudelijk bijzonder herkenbaar: het slechte zien in iemand, maar toch niet van hem of haar weg kunnen blijven. Vooral de liveversie op ‘With Orchestra Live’ uit 2012 is onweerstaanbaar. Ik waan me dan in de jaren 60, terwijl ik geniet van de interpretatie van zangeres Noémie Wolfs. Niet dat het origineel met Geike Arnaert daarvoor moet onderdoen. Is deze song eigenlijk niet te samplen? Zou weleens een zieke hiphoptrack kunnen opleveren.»

31. The Haunted Youth

Teen Rebel (2022)

Droompop-’n-roll van het zuiverste pompwater: een jonge evergreen van iemand met oude helden.

30. Raketkanon

Ricky (2019)

JONAS GOVAERTS «Bij The Hickey Underworld beschouwden we Raketkanon als onze grootste rivalen, waardoor ik weleer te weinig aandacht aan hen heb besteed. Nu de gemoederen zijn bedaard, moet ik bekennen: Raketkanon specialiseerde zich in een unieke vorm van muzikale agressie, met een geheel eigen sound. Ze werkten met producer Steve Albini en hebben veel jonge groepjes in onze contreien geïnspireerd. ‘Ricky’ is mijn favoriet, ook dankzij de krankzinnige videoclip. Datzelfde jaar kondigde de band zijn afscheid aan. Wordt 2023 het jaar van de comeback?»

29 Compact Disk Dummies

The Reeling (2013)

Nog steeds onweerstaanbare doorbraak- en topsong van de Desselgemse Dummies, Janus en Lennert Coorevits, amper een jaar na hun winst in Humo’s Rock Rally.

28 Motek

Tryer (2008)

Half vergeten en onvolprezen prachtsong van de Erembodegemse postrockband. Op de rest van de plaat stond, volgens de Humo-recensent toen, wel iets te veel ‘Nickelback-achtige pseudodramatiek’. Alles is dus relatief.

27. Oscar and the Wolf

Strange Entity (2014)

LUC JANSSEN «Als ik aan muzikale metgezellen vertel dat ik een grote fan ben van Max Colombie, kijken ze mij meestal met grote ogen aan: ‘Jij, Luc?!’ Jazeker! Meer nog: Oscar and the Wolf laat me zwijmelen. Bij mijn eerste tv-interview met Max vroeg hij me: ‘Doe ik het interview met of zonder schoenen?’ Ik wist meteen: deze jongen heeft iets. En dat ‘iets’ komt het best tot uiting in ‘Strange Entity’, de grootste hit van zijn debuut ‘Entity’. Klinkt verschroeiend en helend tegelijk. Ik noem het ‘de lijzige betovering’.»

26. The Van Jets

The Future (2010)

SOFIE ENGELEN (Radio Willy) «Ik ben een sucker voor een goede hit, en ‘The Future’ van The Van Jets is een mégagoeie hit. Ik kon dat lied al vanaf de eerste keer meezingen, waarna het refrein nog weken in mijn hoofd is blijven hangen. ‘The Future’ stond in 2010 op 1 in de ‘Eindafrekening’ van StuBru, en terecht. Toffe videoclip ook, waarin de jongens door een tunnel wandelen terwijl ze allerlei rommel over zich heen krijgen, van een kilo aardappelen over een plastic lichtsabel tot een bord spaghetti. Ik heb de clip nog voor TMF laten naspelen door schoolkinderen in Vietnam: de band was ontroerd. The Van Jets is niet meer, frontman Johannes Verschaeve schrijft zijn megagoeie hits als Johannes Is Zijn Naam.»

25. Monza

Van God los (2001)

Clement Peerens kwam onlangs in ‘Winteruur’, met de tekst van ‘Van god los’ in de hand, bewijzen dat Stijn Meuris zelf een God is. ‘Van god los’ was ook het eerste krachtige bewijs van leven na Noordkaap. Uit de Humo-review: ‘‘Van god los’ klinkt als een kathedraal, maar dan één die vooral gebouwd werd om te epateren. Stel u het moment voor, drie minuten ver in ‘Born to Run’ van Springsteen, net na de break, als de hele groep weer invalt, en dat minstens drie keer per song. Subtiliteit met een uitroepteken.’

24. Admiral Freebee

Rags ‘n’ Run (2003)

Al twee decennia instant ontroering door den Admiraal, de sympathiekste prediker van groot Antwerpen. De tekst is – ‘Times like these when the temperatures freeze / And the little girls they want you / Times when it’s hard to find / A parking spot on this avenue’ – al even lang onmogelijk te begrijpen.

23 ’t Hof van Commerce

Kom mor ip (2002)

‘Sloa mor up de belle / De match e gedoan’. Nee, vint, ze moest nog beginnen! De klepper ‘Kom Mor Ip’ op ‘Rocky 7’, de derde plaat van ’t Hof van Commerce, was een grand cru. Opgetrokken uit slapstick, party vibes, ultraflowend Izegems en een reeks na-na-na-na-na’s die wel uit een uzi leken te komen, was ‘Kom Mor Ip’ in 2002 een instantfeestklassieker. Nog altijd eenvoudig te bestellen met: ‘Eij dj!’

22. Amatorski feat. The Bony King of Nowhere

Come Home (2010)

KURT OVERBERGH (artistiek directeur AB) «Het zou een klassieke kerstsong kunnen zijn. Of perfect passen in ‘Twin Peaks’: vervang Jimmy Scotts ‘Sycamore Trees’ in de befaamde scène met de dansende dwerg door ‘Come Home’, en die scène zal voor eeuwig door je hoofd blijven spoken. Pure schoonheid met angst als ondertoon. En dat allemaal in 2 minuten en 51 seconden. Met als toemaat een superbe vocale glansrol van Bram ‘Bony King’ Vanparys.»

21 Meskerem Mees

Best Friend (2022)

BART PEETERS «Hoe ouder ik word, hoe vaker men mij vraagt: ‘Wie is de toekomst van de Belgische muziek?’ Mijn antwoord: ‘Meskerem Mees.’ Ik kom uit de tijd dat Bob Dylan de norm was en folkmuziek simpelweg popmuziek. Meskerem is nog eens een singer-songwriter die zich bij die nobele traditie aansluit. Ik ben een tekstenmens, en ‘Best Friend’ weet me altijd te raken: ‘I am nobody’s baby and everyone’s best friend’. Zet Meskerem om het even waar ter wereld, in Parijs, Tokio of New York, met een gitaar en deze song, en ze krijgt mensen gegarandeerd stil.»

20. Novastar

Never back down (2004)

Magistrale en onverwoestbare edelpopsong van Joost Zweegers en Piet Goddaer alias Ozark Henry, met een refrein dat u steevast meekweelt, zelfs al kent u de tekst niet. De jury stemde ook op ‘Mars Needs Woman’, ‘Kabul’, ‘Lost & Blown Away’ en (het weliswaar van eind 1999 daterende) ‘Wrong’. Stijn Van de Voorde noemt Zweegers de beste Belgische songwriter, Noémie Wolfs vult aan: ‘Hij is ook één van onze beste zangers en performers. Ik heb hem tijdens een concert eens óp zijn piano zien staan, zonder één noot verkeerd te zingen of spelen. Ik ben fan van je, Joost!’

19. Stikstof

Gele blokken (2018)

SIETSE WILLEMS (Meltheads) «Jazz Brak rapt in ‘Gele blokken’ over een kale en dreigende beat: ‘Gele blokken langs de macadam / Twee oostblokkers in een Tiguan’. Hij neemt je mee naar een schaduwkant van Brussel, waar mensen het heft zelf in handen nemen. ‘Gele blokken’ klinkt gevaarlijk én aantrekkelijk. Het is één van de weinige Stikstof-nummers zonder kernlid Zwangere Guy: onder de fans groeide het desondanks uit tot livefavoriet.»

18. Angèle

Balance ton quoi (2018)

‘Balance ton quoi’ is een woordspeling op het Franse #MeToo-zinnetje ‘balance ton porc’ (vrij vertaald: ‘verlink jouw varken’ of ‘wees niet bang om de klootzakken bij naam te noemen’), en een verwijzing naar een onaangename ervaring die Angèle had met de redactie van Playboy. Ze werd er een spreekbuis van het moderne feminisme mee, en een wereldster.

17. Das Pop

Wings (2009)

Straffe contender voor swingendste, meest catchy Belpop-nummer van deze lijst. Bent Van Looy schoolde zich de voorbije jaren om tot tv- en radiofiguur en beeldend kunstenaar, maar wie het talent heeft om een oorwurm als ‘Wings’ te schrijven, is het aan zichzelf en zijn landgenoten verplicht dat vervolgens nog een paar keer te doen.

16. Meltheads

Naïef (2022)

Uit de juryverslagen van Humo’s Rock Rally ’22, iets minder dan een jaar geleden: ‘Kippenvel op rug en onderarmen: ‘Naïef’ was een aan vroege Noordkaap schatplichtige kopstoot waarin met weinig woorden en evenveel akkoorden tot op het bot werd gegaan.’ En: ‘De summiere tekst en monotone opbouw deden aan De Brassers denken, maar de bravoure en geloofwaardigheid waarmee de frontman het nummer bracht – hij moedigde zichzelf aan middels een paar welgemikte oorvegen – zorgden ervoor dat teenage angst het haalde van desolate kilte.’

15. Gabriel Rios

Gold (2014)

BART PEETERS «Als ik ‘Gold’ van Gabriel Rios hoor, hou ik me 4 minuten gedeisd: het voelt oneerbiedig om dit kwetsbare en ongelooflijk mooie liedje te verstoren. Het overstijgt genres en landsgrenzen. ‘Gold’ staat op ‘This Marauder’s Midnight’, een plaat waarvan Gabriel iedere maand één nummer uitbracht. Hij was daarmee zijn tijd vooruit, want zo releasen veel grote artiesten tegenwoordig hun muziek. Tja, Gabriel is een wonderbaarlijke mens, hè.»

14. Dead Man Ray

Landslide (2002)

Nee opa, geen Fleetwood Mac-cover. Wel de opener van ‘Cago’, de door Steve Albini geproducete derde van Dead Man Ray, waarop de voormalige bricoleerbrigade kiest voor (aldus destijds Humo) ‘één sound, één monoliet van een fantastische rockklank, en één verlangen om zover mogelijk weg te lopen van alle clichés’. ‘I always knew you were a landslide / Like plains are roofs until they fly,’ croont Daan Stuyven met ongeveinsd gevoel: wat een beeld – en wat een aardverschuiving van een song.

13. Whispering Sons

Alone (2018)

KURT OVERBERGH «Thurston ‘Sonic Youth’ Moore zei ooit: ‘Alles is toch al eens gedaan. Het gaat erom het verschil te maken met hoeveel persoonlijkheid je erin legt.’ Ziedaar: Whispering Sons. En: ‘Alone’. Wat! Een! Energie!»

12. Balthazar

Sinking Ship (2012)

ALEX CALLIER (Hooverphonic) «Balthazar heeft zoveel goeie nummers dat het praktisch onmogelijk is om er één definitieve song uit te kiezen. ‘Sinking Ship’ is geniaal in al zijn eenvoud. Een echt refrein zit er niet eens in, alleen een simpel en doeltreffend deuntje: tum, tum, tu-tum. Ik word daar telkens weer gelukkig van. En ook wel een tikkeltje bedroefd: de band had me gevraagd om debuutplaat ‘Applause’ te producen, maar ik had het te druk.»

11. Goose

British Mode (2006)

STIJN MEURIS «Goose heeft een uniek geluid: knappe elektronica, gebracht met de power van een rockband. ‘British Mode’ is Goose op z’n simpelst, knapst en efficiëntst. Dat basgeluid! Die halverwege loeihard invallende synthesizer! Die melodie, die je na een week nóg aan het neuriën bent! Ik ben een beetje jaloers op dat vriendengroepje uit Kortrijk, ook omdat zanger Mickael Karkousse iets wegheeft van George Michael: een compliment dat ik hem al te vaak gaf.»

10. Steak Number Eight

The Sea Is Dying (2008)

Magdalenazaal Brugge, 2008. Na een weinig hoopgevende preselectie van Humo’s Rock Rally sleepte de jury zich richting podium voor de laatste groep. Ze kwamen uit Wevelgem, waren gemiddeld 15, heetten Steak Number Eight en walsten de overgeblevenen omver met hun heftige, hypnotiserende sludgemetal. De Rock Rally had een winnaar, de natie een anthem: ‘The Sea is Dying’, 9 minuten wanhoop, verdriet en woede. Vorig jaar speelde STAKE, zoals u die Wevelgemnaars nu mag noemen, ‘The Sea Is Dying’ nog eens op Graspop: lager gestemd, want zo hoog als zijn 15-jarige zelf krijgt Brent Vanneste het intussen niet meer gezongen. Het klonk nog beter.

9. The Hickey Underworld

Future Words (2009)

SOFIE ENGELEN «Ik stond op de eerste rij toen The Hickey Underworld Humo’s Rock Rally van 2006 won, voor Balthazar en The Black Box Revelation. Ik kreeg toen een bierdouche over me heen, want het publiek was kwaad en gooide met van alles naar het podium. Drie jaar later kreeg Humo gelijk: single ‘Future Words’ is onweerstaanbare pop met een donker kantje, een wereldnummer dat werd grijsgedraaid op de radio. Younes Faltakh bewijst zichzelf als songwriter en zanger, met een stem die schuurt maar ook verleidt. De band kapte er in 2016 mee, sindsdien eis ik elk jaar een reünie. Hopelijk brengt 2023 goed nieuws.»

8. Charlotte Adigéry

Paténipat (2018)

LUC JANSSEN «Hier hadden ook ‘Making Sense Stop’ of ‘Blenda’ kunnen staan: de hoogtepunten van ‘Topical Dancer’, waarmee Charlotte Adigéry en Bolis Pupul vorig jaar internationaal doorbraken. Maar ‘Paténipat’ – een song die tegelijk doet denken aan Belgisch surrealisme, creoolse voodoo en oldskool hiphop uit de South Bronx – is misschien nog iets beter. Extreem maar troostend, industrieel maar soulvol, raar en ontzettend dansbaar. Ik volg Charlotte al sinds haar opleiding aan de Hogeschool PXL, de rockschool in Hasselt. Ze wilde eerst kleuteronderwijzeres worden, maar koos uiteindelijk voor de muziek: een geluk voor u en mij.»

7. Zwangere Guy

Gorik Pt. 1 (2019)

Gorik van Oudheusden trekt een paar oude wonden brutaal open, en probeert – met een schrijnende tekst en een grafische videoclip – af te rekenen met zijn gewelddadige stiefvader. ‘Gorik Pt. 1’ is een muilpeer in 4D. Guy over Gorik en vice versa: ‘Gorik is vaak fragiel en eenzaam, terwijl Guy de toffe dingen mag doen. Zo zit de verdeling min of meer in elkaar.’

6. Amenra

A Solitary Reign (2017)

JELLE DENTURCK (DIRK.) «Colin H. Van Eeckhout en zijn kornuiten bij metalband Amenra kunnen trots zeggen: ‘We did it our way.’ Ze hengelden niet naar airplay op de radio en waren wars van promotie, maar bouwden vanuit de underground een trouwe aanhang op in binnen- en buitenland. Dat heeft Bijbelse proporties aangenomen: uit Amenra, Oathbreaker, The Black Heart Rebellion en andere gelijkgezinden ontstond het collectief Church of Ra. ‘A Solitary Reign’ heeft alles wat Amenra zo indrukwekkend maakt: de uitbarstingen zijn overweldigend, de stiltes oorverdovend. Dit is meer dan een nummer, ’t is een spirituele ervaring.»

5. Tamino

Habibi (2017)

TESSA DIXSON «Tamino toont wat Belgische muziek zoal kan zijn: eclectisch, divers, eigenzinnig, uniek. Mijn vader en ik zagen hem eind vorig jaar in het Koninklijk Circus, en Tamino bracht ons anderhalf uur naar een andere, sprookjesachtige wereld. Toen hij feilloos en met bezieling de allerhoogste noten van ‘Habibi’ zong, keken we elkaar verwonderd aan: ‘Gebeurt dit écht?’»

4. dEUS

Nothing Really Ends (2001)

‘The plan, it wasn’t much of a plan / I just started walking / I had enough of this old town / And nothing else to do / It was one of those nights / You wonder how nobody died’: ‘Nothing Really Ends’ was, behalve een muzikaal kantelpunt voor de belangrijkste Belgische band van het voorafgaande decennium, destijds ook een tijdelijk afscheid. Nu is het een niet kapot te krijgen classic, een monumentje van verstilling en een halfbakken filosofie.

3. Stromae

Formidable (2013)

MARC DIDDEN «Ze noemen hem soms ‘de nieuwe Brel’ maar dat vind ik eigenlijk zowel voor Stromae zelf als voor Le Grand Jacques beledigend. Ze spelen allebei in de hoogste liga van het Franse chanson. Onder hun nette woorden ligt de hele poel van menselijk onvermogen te koken. En bij Paul Van Haver kun je er nog op dansen ook.»

2. Sylvie Kreusch

Walk Walk (2021)

MICHÈLE CUVELIER (StuBru) «Er moeten wetenschappers bestaan die kunnen verklaren waarom ‘Walk Walk’ twee jaar na de release al zó hoog in deze lijst staat. Ik kan alleen dit zeggen: het is voor vriend en vijand, vaak al na één luisterbeurt, duidelijk dat Sylvie Kreusch een anthem beet heeft. Er waait een bries door ‘Walk Walk’ die je voortstuwt, voorbij alle bekommernissen. Ik had enkele dagen na de radiopremière een man aan de lijn die me vertelde dat ‘Walk Walk’ hem door zijn scheiding hielp: ‘Ik ga simpelweg wandelen met dat lied op repeat.’ Het nummer kwam tot Sylvie terwijl ze haar hond aan het uitlaten was. Ik zou zeggen: ‘Sylvie, ga alstublieft elke dag, ook door regen en wind, met die hond wandelen – heel België heeft er deugd van.’»

1. Millionaire

Champagne (2001)

Parelend en vol mogelijkheden, net als het nieuwe millennium, zo klonk ‘Champagne’ van Millionaire aan het begin van dat nieuwe millennium. Met Millionaire liet Tim Vanhamel de jaren 90 – met zijn eerste groepje Sister Poo Poo en zijn nevenrollen bij grote broers Evil Superstars en dEUS – achter zich. ‘Outside the Simian Flock’, de debuutplaat van Millionaire, zat pal op de tijdgeest. ‘Champagne’ klonk als een funky koortsdroom met summiere, onbegrijpelijke tekst, op die ‘I wanna carcrash with you’ na. Of was het ‘I don’t wanna carcrash with you’? De nieuwe eeuw kon, met andere woorden, beginnen.

De jury:

Michèle Cuvelier, Marc Didden, Tessa Dixson, Bart Peeters, Luc Janssen, Jelle Denturck (DIRK.), Coely, Sofie Engelen, Philippe Cortens (Cortizona), Alex Callier, Kurt Overbergh (AB), Meyy, Andries Beckers, Glints, Jonas Govaerts, Ilse Liebens, Johannes Verschaeve, blackwave., Jeroen De Pessemier, Brutus, Noémie Wolfs, Ramkot, Mario Goossens, Stijn Van de Voorde, Yong Yello, Jan Delvaux, Roos Van Acker, Echo Beatty, Sietse Willems (Meltheads), Johannes Genard, Catherine Smet (BLUAI), Pauwel, Stijn Meuris, Jeroen Delodder, Sarah Pepels (Portland), Psychonaut, vrienden, familie en de TTT-redactie.

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: