De breuk van Portland en de spreidstand van Macklemore: de platen die deze week uw aandacht verdienen

Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie vijf platen die dringend te degusteren dan wel te negeren zijn.

Portland - Departures ★★★☆☆

Que pasa, Portland? Wat is er gebeurd met de indiepopgroep die zelfs in recente persteksten nog omschreven werd als ‘het magische muzikale bondgenootschap tussen Sarah Pepels en Jente Pironet’?

Sarah en Jente? Ze ontmoetten elkaar in de gangen van Hogeschool PXL, maar kwamen pas echt op snelheid in de finale van Humo’s Rock Rally 2016. Uit het verslag van toen: ‘Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ze létterlijk op de toppen van hun tenen stonden te spelen.’ ‘Pouring Rain’, de song die ook diezelfde avond al passeerde, verzamelde sindsdien dik 2,5 miljoen luisterbeurten op Spotify. Tournée générale!

‘Departures’ is nu de tweede plaat van Portland, en die leek lang hun duw richting definitieve doorbraak te gaan worden. Om inspiratie, energie en eens compleet anders smakende lucht te tanken gingen Sarah en Jente in 2022 nog een halfjaar in Londen wonen. Wat ons sindsdien van hen bereikte, leek eerst bovengemiddeld veelbelovend. Met name het vooruitgeschoven ‘Stardust’ was van een belachelijk veel betere gisting dan wat voorheen uit Portland was gekomen. ‘Stardust’ klinkt weelderig, tegelijk breekbaar en krachtig, en met de grandeur van een Hooverphonic-track met een jonge Geike.

Op 19 april hebben ze bovendien een fel geanticipeerde show in de AB gepland, en rond die tijd wordt ook hun deelname aan ‘Liefde voor muziek’ uitgezonden: wel vaker een carrièrestap die kan tellen.

Goede tijden, rare tijden. Vorige week stapte Sarah, het is u ter bloemkoolore gekomen, plots uit de band. De uitleg: ‘De interactie tussen Jente en mezelf was vaak magisch, maar zeker niet altijd. Ik probeerde grenzen te stellen, maar naar mijn aanvoelen tevergeefs.’ Een gepast diplomatische uitleg, met kloeke encyclopedieën tussen de regels door. Watskeburt?

‘Departures’ is Londens voor ‘vertrek’. En fleetwoodmaciaans voor ‘break-upplaat’.

Andermaal: que pasa, Portland? ‘The Good Girls’ is een uitbundige grand cru van een popsong. Openingstrack ‘Where Did Everybody Go’ heeft de energie van het jonge Arcade Fire, het fijne fingerspitzengefühl van een jongere Chris Martin en is derhalve... something else. Samen met ‘Stardust’ zijn dat drie van de eerste vier tracks op de plaat. Maar dat torenhoge niveau houden ze niet vol. ‘Serpentines’ begint daarna wel goed, maar kabbelt te snel een eind weg. ‘Sensational’ is saaiig, het melodramatisch bedoelde ‘No Man’s Land’ simpelweg saai - de meligheid komt bovendrijven. Van ‘Never Leave’ legt zelfs Lewis Capaldi er elke ochtend vijf tussen zijn boterhammen.

‘Departures’: al bij al een goede tweede plaat, maar helaas lang niet zo goed als gepland.

Hoe moet het verder met het magische muzikale bondgenootschap Portland? Geen idee, maar we moeten denken aan de grap die Jente Pironet twee jaar geleden in Humo vertelde:

Vraag: ‘Hey, hoe is het gisteren gegaan met die secondelijm?’

Antwoord: ‘👌.’ (fvd)

Van Morrison - Moving on Skiffle ★★★☆☆

Twee decennia na ‘The Skiffle Sessions’ acht Van Morrison het nodig om alwéér de muziek te revisiten die ooit weerklonk in zijn ouderlijk huis in Hyndford Street, Belfast. Zijn helden waren toen zangers als Lonnie Donegan, populaire vertolkers van oersimpele meezingers, tot de superieure Beatles hen omverkegelden. ‘Moving on Skiffle’ is oké, maar de Van Morrison die zijn eigen unieke muziek uit zijn ziel perst, met bloed, zweet, tranen en diepe brullen, hebben we niet meer gehoord sinds het meesterwerk ‘Avalon Sunset’ (1989) en zowat alles wat daaraan voorafging.

Dat iemand die straks 78 wordt het wat kalmer aan doet, kun je hem niet verwijten. Maar ik ben niet zo’n beaat slaafje dat elke noot die Van afscheidt kritiekloos bejubelt. Dan maar geen interview. (ss)

Arbeid Adelt! - Het heelal is hier ★★★★☆

De James Webb-telescoop mag dan de verste en oudste sterrenstelsels ontdekken die de mens ooit heeft gezien, het heelal is gewoon hier. Te vinden op cassette, vinyl en digitaal. Een bewering die men voor waar mag aannemen, zeker als ze van Arbeid Adelt! komt. Mijn dochter begrijpt niets van deze plaat, ik heb ze op endless repeat: het generatieconflict in één zin uitgelegd. Ik hoor van alles en nog veel meer op die wonderlijke verzameling kleuren, klanken en kabaal: Gang of Four, het vroege Kraftwerk, wilde ska, kwade Heaven 17, zelfs een soort new beat. Allemaal bij elkaar gehouden door de vleesgeworden draaikolk die Marcel Vanthilt heet. Zijn teksten zijn grappig, briljant en onnavolgbaar: alsof hij ter voorbereiding met Paul van Ostaijen en Drs. P op café heeft gezeten. Ze zullen van ver moeten komen om een songtitel als ‘Het proletariaat wil laminaat’ te verbeteren. En van nóg verder om dit jaar een betere Nederlandstalige plaat te maken. (mc)

Tsar B - To the Stars ★★★☆☆

In het hoofd van Justine Bourgeus is er altijd vuurwerk: er weerklinkt gabber, pop, opera en soundtrack. Op haar tweede plaat als Tsar B probeert ze al die liefdes te versmelten. Een risico, maar ‘To the Stars’ heeft één belangrijk bindmiddel: Bourgeus’ zwak voor theatraliteit. Van een nachtje clubben in Berghain in Berlijn (‘Don’t Wanna Lose Nobody’) gaat het moeiteloos naar een extatisch heiligenvisioen (‘Interlude’). Eentje van Benedetta, welteverstaan, niet van de heilige Rita. Liefhebbers van het understatement mogen zich onthouden. (kv)

STADT - Meerstadt ★★★½☆

Fulco Ottervanger, Simon Segers, Joris Cool en Frederik Segers huurden een huis met zicht op zee in Domburg, een werkvakantieplek op een halfuurtje fietsen van Zoutelande. ‘Meerstadt’ is veel minder dan voorganger ‘There Is/Nothing Twice’ een kluwen van krautpop, progrock en psychedelica. Het zorgeloze ‘Zandplaat’ begint als een indicatiefje van André Brasseur en loopt uit in krakende en piepende dansdingen. ‘Tidal Slide’ klinkt eerst als Air en daarna als de pionierende electronica-act Silver Apples. Fulco Ottervanger zingt alleen in ‘The Current’ (een ode aan zon en zee die overgaat in een improvisatie onder water) en in ‘Follow the Tide’, dat vertrekt als iets van Warhaus maar snel verstadt. In ‘Duinrel’ onweert het, afsluiter ‘Domburg by Night’ is het af en aan van de golven na die storm. ‘t Is ook in mijn binnenlandse werkkamer heerlijk uitwaaien met STADT. (gvn)

Macklemore - Ben ★½☆☆☆

Macklemore, de rapper die behalve zijn huidskleur ook zijn persoonlijkheid deelt met een licht smeltend bolletje vanille-ijs, is terug met een nieuwe, alweer van de goede bedoelingen bol staande plaat. Maar goede bedoelingen zijn - vraag maar aan de schielijk overleden uitvinder van de pedelec-raketmotor - niet alles. Het kwintet nummers dat de plaat opent, is van het allerslechtste dat Mackie ooit heeft uitgebracht. ‘Chant’ is tweedehandse Kanye, ‘1984' een schaamteloze Future Islands-rip-off, ‘No Bad Days’ en ‘Maniac’ chartpop met het sexappeal van een CD&V-ondersecretaris. Daarna gaat het niveau éven omhoog. En toch. Een hele plaat lang twijfelt Macklemore of hij nu een straatrapper (de korzelige, genietbare boombap van ‘Heroes’ en ‘Grime’) wil zijn, dan wel een nieuwe Ed Sheeran. Een spreidstand goed voor een verrekte lies en een gescheurde broek. (vvp)

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: