Humo's Rock Rally
De Brugse preselectie van Humo’s Rock Rally: ‘Het rammelde en het kraakte’
Felicia moest verstek geven, waardoor er in Brugge voor de afsluitende voorronde van editie 2022 slechts negen deelnemers aan de aftrap verschenen. 96 groepen in totaal hebben wij gezien, ziehier het verslag van preselectie nummer tien!
Unravel
Tien preselecties hadden we erop moeten wachten, maar eindelijk kregen we metal. Metalcore meer bepaald, uit Deinze. De dubbele basdrum zou niet meer voor dit jaar zijn, maar dat werd goedgemaakt middels twee gitaristen (ook de eerste zevensnarige Ibanez was een feit), een bassist, een zanger en een zangeres, en een drummer die de zaak van backinggrunts voorzag. Meer dan een stijloefening waarbij de grote voorbeelden buiten schot bleven, kregen we van Unravel niet: geen kippenvel, geen emoties, te weinig dreiging. Dat het duo aan de microfoon eruitzag als Britney en Super Mario hielp de zaak ook niet vooruit. En dat de zangeres het in haar bindteksten had over ‘kleine gelukjes’ was lief, maar… welja. Dat Klaus zin had gekregen in Slayer sprak dan weer wel in hun voordeel.
Bun
Bun opende met ‘So Far From Home’, een Oasis-song die beter was dan ‘Everything’s Electric’, de laatste single van Liam Gallagher. Zeggen dat Brecht Vanvyaene, zanger, gitarist en songschrijver van Bun, een betere zanger is dan Liam, is de waarheid zwaar geweld aandoen, maar hij had de vocale tricks en tics van zijn Britse voorbeeld aardig onder de knie. En als de wind goed zit, weet hij dus blijkbaar ook iets uit de mouw te schudden wat in de buurt komt van wat de oudste Gallagher op een doordeweekse dag allemaal kan. Dat Bun in plaats van hun single ‘Around the Corner’ – Klaus kwam pas achteraf te weten dat ze er één hadden – twee dingen speelde waarmee ze eerder bij het middelmatigste van Spin Doctors uitkwamen, was heel, héél jammer. ‘Eases My Mind’ en ‘Burnout’ waren stijloefeningen zonder hart en ziel, en voelden gemiddeld twee minuten langer aan dan ze in werkelijkheid duurden. Verzacht het de pijn als Klaus zegt dat het voor Bun in het jurylokaal een geval was van ‘net niet’?
Barno Koevoet & The Duijmschpijkers
Het setje van Barno Koevoet & The Duijmschpijkers zou volgens hun inschrijvingsformulier amper zesenhalve minuut gaan duren, maar in vijf hadden ze het er in Brugge al doorgejaagd. Hardcorepunk in het moderne jasje dat voorbeelden als IDLES en Fontaines D.C. als gegoten zit, met een geblokte en niet van charisma verstoken zanger, een sound waar niets op aan te merken viel, en titels als ‘Dagger Dick Quick’ en ‘Fat Scum’. Alles klopte, behalve de songs en de spanningsboog. Dat het na vijf minuten voorbij was, was jammer. Niet omdat Barno Koevoet en zijn kornuiten zo goed waren, maar omdat je het gevoel had dat ze zowel in het repetitiehok als in Brugge niet het onderste uit de kan hadden gehaald.
The 925
The 925 was een gesmeerde, goed op elkaar ingespeelde soul- en R&B-covergroep die eigen songs speelde. En wederom moet Klaus het woord jammer uit de kast halen. Het had natuurlijk ook niet gemogen – één cover is het maximaal toegelaten aantal (voor zij die het nog niet wisten: het verplíchte aantal in de halve finales) – maar wat The 925 zelf in elkaar had geknutseld was zo doordeweeks dat je al heel snel begon te verlangen naar de songs die hen geïnspireerd hadden. Goeie zanger, goeie ritmesectie, twee gitaristen met de energie van vier, en op sax en toetsen Gorki-oudgediende Luc Heyvaerts: Klaus ziet zich zo een dansje plegen op hun versies van alles tussen Jerry Lees ‘Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’ en ‘Lonely Boy’ van The Black Keys. Afspraak ooit eens ergens, in een etablissement of tent waar het bier rijkelijk vloeit?
Lani
Lani dan, de enige deelnemer uit Brugge die we zullen terugzien in de halve finale. Lani bracht elektronische, atmosferische pop met live bas en drums, had drie songs die naam waardig (waarvan de laatste, ‘Do You Know What It Is’, Klaus aan Cocteau Twins had doen denken), een refrein (van ‘Black Mirror’) dat door één jurylid ‘hét refrein van de Rock Rally’ werd genoemd, en in bezielster Lana Pellegrini een zangeres die je met haar niet fenomenaal krachtige stem wél wist te raken. Meer hoeft dat voorlopig niet te zijn.
Laele
Laele was de 27-jarige Ella Vermeir uit Dendermonde, in Brugge een trio met cello, elektronica en pianoklanken. Meer nog dan haar opener ‘Wonderful’ aan Lamb deed denken, deed haar tweede song aan ‘Habibi’ van Tamino denken. Het feit dat het er een cover van was, zat daar voor veel tussen. Een gewaagde cover, om twee redenen. Eén: geen makkelijke song om te brengen tijdens een preselectie van Humo’s Rock Rally, waar het rumoer in de loop van de avond al eens wil toenemen. Laele kwam er echter wonderwel mee weg en legde Brugge met de vingers in de neus het zwijgen op. Twee: ’t is een uitstekende song en je moet iets in je mars hebben om er iets naast te kunnen leggen wat evenwaardig is. Daar wrong het schoentje: van ‘I Am Here’, waarmee Laele afsloot, herinnerde zich in het jurylokaal amper twee minuten later niemand nog iets.
Introver
Ik vermoed dat er zenuwen meespeelden bij Introver, een rockgroepje dat neigde naar grunge (Klaus baseert zich hier gedeeltelijk op klederdracht en gitaarkeuze), want je moest van goeden huize zijn om te erkennen dat twee hunner songs best potentieel hadden. Het rammelde en het kraakte, er werd al eens een pedaal te vroeg of te laat ingetrapt, en de zanger – zijn stem was al niet de meest dragende van de avond – leek elk contact met het publiek angstvallig te willen vermijden. Het was dat of een vlekje ongeveer een meter voor hem op het podium speelde hem het hele optreden lang parten. Maar goed: opener ‘There’s No Tomorrow’ had naast een wat rare tekst ook geen slecht refrein, en afsluiter ‘Jamie’ (over dansen op Jamie Lidell) zou in een strakker en lichtjes aangepast arrangement hitallures kunnen hebben. Benieuwd of twee jaar genoeg zijn om dat voor mekaar te krijgen.
Broken Dutch
Rekening houdend met het feit dat Broken Dutch pas voor het eerst samen op een podium stond, deed dit vierkoppig gezelschap uit Kortrijk het niet slecht. De zanger kwam later op en compenseerde wat hij aan vocaal talent miste voor een groot deel aardig met enthousiasme en volksmennerij. Een beetje een kruising tussen Damiano David van Måneskin en Brian Molko, die zanger, maar wat de groep erbij serveerde was, hoewel behoorlijk samengespeeld, te veel een mengelmoes aan van alles en nog wat om van een eigen gezicht te kunnen spreken. Van hun drie songs had enkel afsluiter ‘Kiddo’ iets wat ooit een degelijke song zou kunnen worden.
Dalliance
De preselecties van Humo’s Rock Rally 2022 eindigden met Dalliance, een jong popgroepje rond een 22-jarige zangeres met Russische roots. Het groepje mag vergeten worden (of het op een oefenen en repeteren van jewelste zetten), in de frontvrouw schemerde een zweem van talent door. Het eerste nummer, ‘Gorki Mir’, zong ze gedeeltelijk in haar moedertaal, het derde, ‘First Love’, had één jurylid aan Selah Sue doen denken, Klaus aan de piepjonge Madonna, en haar tweede kondigde ze aan als haar bekendste song. Daar bleek weinig van gelogen, stelde Klaus vast toen hij achteraf aan het googelen sloeg: ‘Havana’ zit op YouTube aan maar liefst 1,2 miljoen views, voornamelijk – zo leerden de commentaren eronder – uit Rusland. Speciaal volkje, die Russen. Sommigen toch.
En daarmee zat het er wat de preselecties betreft helemaal op. De twintig halvefinalisten lijsten we hieronder nog eens netjes voor u op, Klaus gaat voor een weekje in de couveuse en hoopt op vrijdag 11 maart in de Vooruit weer voor u klaar te staan. Vingers gekruist!
★ Op vrijdag 11 maart treden BLUAI, ENO, Forester, Isaac Roux, Lani, Sgt. Lesley, Najam Hathor, Nebbia, Suncreek en Tim Martyr op tijdens de eerste halve finale in de Vooruit in Gent.
★ Op zondag 20 maart zijn -tje, Cloudy-Oh, Coline & Toitoine, Eating Rainbows, Ide Snake, Lorana, Mia Lena, Meltheads, Tuff Guac en Yacid aan de beurt in Trix in Antwerpen.
★ Alle info: humo.be/rockrally
