De dood volgens Depeche Mode en infantiel gekrijs over Doritos: de platen die uw aandacht (niet) verdienen

Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie vijf platen die dringend te degusteren dan wel te negeren zijn.

Depeche Mode - ‘Memento Mori’ ★★★★½

Dave Gahan was de eerste van Depeche Mode die doodging. In 1996 was dat, door een flinke overdosis. Na twee volle minuten zonder hartslag keerde hij alsnog terug naar het rijk der levenden. Andy ‘Fletch’ Fletcher had minder geluk: op 26 mei 2022 herleidde zijn slagaderbreuk Depeche Mode in een knip tot een duo.

‘Memento Mori’ is de lijfspreuk van de trappisten en betekent zoveel als: vergeet niet dat je sterfelijk bent. De eerste aanzetten voor de gelijknamige plaat, de vijftiende van Depeche Mode, kwamen er vlak na de uitbraak van de pandemie. Geen prettige tijd, zoals u weet, en Gahan en Martin Gore wáren al niet de vrolijkste fransen. Maar het diepste duister haalt onmiskenbaar het beste in hen naar boven, en zo werd ‘Memento Mori’ hun - let op, forse stelling! - beste plaat van deze eeuw. De plotse dood van Fletch tekende er nog een extra donkere rand rond. De onfortuinlijke keyboardspeler nam zelf overigens geen partijen op voor deze plaat.

De eerste luisterbeurt van ‘Memento Mori’ treft je als een mokerslag. Ze leidt langs peilloze dieptes en duizelingwekkende hoogtes - geen vlakke stukken te bespeuren. De productie is buitenaards goed, en ruim 50 minuten lang staat er geen bliep, bonk, shhh of krrrr te veel op de plaat.

‘My Cosmos is Mine’ is een omineuze opener, met donker krakende, zware beats. Koele synths tekenen heldere sterren in de zwarte nacht. ‘Wagging Tongue’ roept de geest van Kraftwerk op. ‘Ghosts Again’ werd begin februari de enige single die de plaat voorafging. Het is de eerste van vier songs op de plaat die Gore samen schreef met Richard Butler van The Psychedelic Furs. Melancholie en euforie smelten samen tot een dot van een synthpopsong, die niet had misstaan op het DM-meesterwerk ‘Violator’ uit 1989.

‘You’ll be the killer, I’ll be the corpse’ bezweert Gahan in het trage, met viool gelardeerde ‘Don’t Say You Love Me’. Het had een ‘Bond’-song kunnen zijn. Met zijn rollende bassen en krassende synths schakelt ‘My Favorite Stranger’ een paar versnellingen hoger. ‘Soul With Me’ is een hele plaat in één song. Gore croont, de synths tekenen witte wolkjes in de blauwe lucht. En proefden we daar een scheut Wham!?

‘Fading’s better than failing (...) folding’s better than losing...’ beweert Gahan eerst in ‘Caroline’s Monkey’, om te besluiten met ‘... sometimes’. In het dromerige ‘Before We Drown’ bewijst hij dat hij behalve één van ‘s werelds meest charismatische zangers ook een uitstekende songschrijver geworden is. ‘People Are Good’ is een stevige portie misantropie op een bed van pompende beats. ‘You’re all I need to keep believing’ klinkt het in de sussende synthsong ‘Always You’. ‘Never Let Me Go’ is een ijskoude hartenschreeuw, terwijl we al lang, láng niet meer zo’n epische afsluiter gehoord hebben als ‘Speak to Me’.

Op zaterdag 20 mei speelt Depeche Mode in het Sportpaleis. ‘Ga dat zien!’ zouden we u aanbevelen, maar het concert is al lang uitverkocht. Naar ‘Memento Mori’ luisteren kunt u gelukkig overal. (rm)

100 Gecs - ‘10,000 Gecs’ ★☆☆☆☆

100 Gecs is ooit begonnen als een amusante internethype, een vleesgeworden meme. Met hun tweede plaat dringt zich de vraag op: moeten we Laura Les en Dylan Brady nu ook seriéús nemen? Het Amerikaanse duo meurt zichtbaar (sic) naar Monster XXL, maar net zoals bij Die Antwoord rijzen over hen verdenkingen van arty pseudomarginaliteit. Ze vermengen gemuteerde gamegeluiden met dubstep en hyperpop, opgeleukt met nu-metal, screamo en zelfs ska. En héél veel autotunegekrijs. Geluidsterroristen als Kid606 verkenden de grens tussen pijn en wansmaak ook al, maar Les en Brady geven écht geen moer om wat cool is. Hun teksten gaan werkelijk nergens over, en nogal wat nummers verzanden in oubollige poppunkrefreintjes. Eén zo’n aan Avril Lavigne herinnerende plaats delict is de single ‘Hollywood Baby’. Ere wie ere toekomt: de doe-het-zelfgekte van hun video’s maakt zelfs ‘Doritos & Fritos’, de infantielste track op ‘10,000 Gecs’, bijzonder entertainend. Maar zonder die beelden komt alleen een Gec ervoor uit zijn bed. (sm)

Miley Cyrus - ‘Endless Summer Vacation’ ★★½☆☆

Bijna 700 miljoen keer beluisterd op Spotify: ‘Flowers’ is een volkslied geworden voor iedereen die ooit een oor is aangenaaid door een onbetrouwbare geliefde. En terecht: zelfs de demo, die de digitale versie van de nieuwe Miley Cyrus afsluit, is fantastisch.

Cyrus is een kameleon die door talloze genres zwierf op zoek naar haar eigen stem. Op haar 30ste komen al die Mileys samen in een volwassen klinkende plaat: haar pop is gelukkig niet helemaal van plastic, al zijn bijlange niet alle songs op ‘Endless Summer Vacation’ van even hoog allooi als het wandelende, steengoeie ‘Island’.

Een plaat als een bergrit in de Tour: soms bereikt ze de top, maar er zijn toch nog te veel afdalingen. (mc)

Kali Uchis - ‘Red Moon in Venus’ ★★★½☆

Roezig, naïef, jaloers, geil, obsessief en allesverterend: Kali Uchis laat op haar derde de liefde van alle kanten weerklinken. De Colombiaans-Amerikaanse r&b-ster opereert op het kruispunt tussen Silk Sonic, Thundercat, Tame Impala en Mariah Carey, in het Engels en Spaans. ‘I Wish You Roses’ en ‘Moral Conscience’ zijn r&b meets chillwave, ‘Endlessly’ en ‘Moonlight’ verrukkelijke funk. ‘Blue’ is de beste Sade-song in jaren, ‘Como Te Quiero Yo’ goedmaakseksmuziek. De gelukzak in kwestie staat ook op de tracklist: Kali flirt met haar lief Don Toliver op de swingende afropopsong ‘Fantasy’. (jmi)

Lieven Tavernier - ‘Sprokkelgoud’ ★★★★☆

Net zoals buitenlandse petit-maîtres Roy Harper, Robert Wyatt en wijlen Kevin Coyne hun hele leven bleven beitelen aan het blok marmer dat uiteindelijk hun ware oeuvre reveleerde, verblijdt de Gentse liedschrijver, onzekere maar ontroerende zanger en gitarist Lieven Tavernier ons om de zoveel jaar met een nieuwe plaat. Deze keer heet zijn collectie mooie songs ‘Sprokkelgoud’, een prachtige titel voorwaar en één die in bepaalde landsdelen voor spraakstoornissen zal zorgen, maar gelukkig ook voor landerige lankmoedigheid.

Lieven Tavernier zal het misschien niet graag horen, maar hij is een onversneden romanticus, een bedreigde diersoort in deze cynische tijden, en een menstype dat me bevalt. Met songs als ‘De ogen van France Gall’, ‘Caroline’ en ‘Lievekaai’ tonen Tavernier en zijn markante musici en zoete zangeressen zich kampioenen in het soms wel dorre landschap van de singer-songwiters.

Oordeel zelf en vind dit ‘Sprokkelgoud’, met enige speurneuzerij. ‘Tavernier’ googelen helpt. (md)

Fall Out Boy - ‘So Much (for) Stardust’ ★½☆☆☆

Grappig: nu Olivia Rodrigo, Willow en Machine Gun Kelly een poppunkrevival hebben ingezet, stoft Fall Out Boy na de platte EDM-popplaat ‘MANIA’ de gitaren weer af. De rockende opener ‘Love from the Other Side’ is zo maar eens de beste Fall Out Boy-song in jaren - voor wat dat waard is. Waarna Pete Wentz en z’n boys hun stinkende best doen om hun status als minst smaakvolle poppunkband in de business eer aan te doen. De lyrics en songtitels komen recht uit een tienerdagboek, de productie is pompeus en de bombast wordt omstreeks ‘Heaven, Iowa’ zelfs ondraaglijk. Naargelang onze gemoedstoestand vinden wij ‘So Much (for) Stardust’ hilarisch dan wel dieptragisch. En u? (jmi)

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: