De eerste preselectie van Humo’s Rock Rally 2022: ‘Een kopstoot die je niet kon of wilde ontwijken’

Enigszins aarzelend heeft Humo’s Rock Rally 2022 zich op gang getrokken: omdat er nog altijd een pandemie woedt geen Tien Ton Vuist en Yxing Ice in Maldegem op zaterdag 15 januari – we zien hen hopelijk later terug. Omdat twee eerdere corona-afvallers maar door één andere band vervangen konden worden, verschenen er in CC Den Hoogen Pad zeven acts aan de aftrap in plaats van tien. Dat geen van hen hiphop bracht, hadden ze gemeen: ziehier het verslag van weekend nummer één!

Philemon

Het begon met Philemon, bekende gezichten uit de editie 2018 die The Beatles en Grandaddy beloofden, vooral die laatste band serveerden, met nog een flinke scheut Pavement, en aldus al nineties-slackerend Humo’s Rock Rally 2022 op gang trokken. We zijn al veel slechter begonnen dan met drie songs die sóngs genoemd konden worden en waarvan vooral de derde, ‘Try a Little Harder’, op de radio geenszins zou storen. De pianist hield zijn akkoorden eenvoudig en functioneel, de gitarist zorgde voor koddige weerhaken en melodielijntjes. Dat hij er aanvankelijk bij stond te wankelen als Lurch uit The Addams Family maar gaandeweg zijn eigen opmerkelijke swing vond, maakte het onbeholpen plaatje helemaal af.

Beluister hier de set van Philemon

The Rats

The Rats waren een reïncarnatie van London Bullet, deelnemers aan Humo’s Rock Rally 2012 (hoe oud waren jullie toen eigenlijk - élf?!). In Brugge brachten zij een klein decennium geleden pure punk die visueel luister werd bijgezet door een zanger die op een speaker kroop en vliegende bekers bier in het publiek; in Maldegem lieten zij horen het tegenwoordig in de buurt van Shame, Idles en Fontaines D.C. te zoeken. Wat hen toeliet iets statischer uit de hoek te komen, maar nog altijd zo Brits als lauw lager te klinken. Hun songs waren gelukkig minder lauw, en vooral de eerste was een kopstoot die je niet kon of wilde ontwijken. Iemand in de jury had aan de vroege, nog uitstekende Kreuners moeten denken, en dat kon Klaus wel volgen. Dat de riff van het tweede nummer wel heel erg ‘Come As You Are’ van Nirvana was, en dat het parlando in afsluiter ‘Straatrumoer’ (was dat Nederlands?) niet echt tot luisteren aanzette, waren minpuntjes.

Herbeluister hier de set van The Rats

Thee Deadly Comments

Een trio met een gemiddelde leeftijd van 17 dat in zijn bio aangaf de mosterd te halen bij The Cramps, X-Ray Spex en Fifty Foot Combo (zanger-gitarist Felix is de zoon van Fifty Foot Combo-gitarist Steven Gillis), en opende met een cover: het instrumentale ‘Fucking in the Bushes’ van Oasis, een feest van gitaarriffs waarin zij zich bijzonder goed thuis voelden. Helaas was Thee Deadly Comments daarmee meteen over zijn hoogtepunt heen. De vocalen die er voor de tweede song – het misleidend getitelde ‘No Words’ – bij kwamen, haalden het niveau stevig naar beneden, en onderstreepten dat hier een groep stond die best nog wat kilometers op de teller kan gebruiken. ‘Tot in de Vooruit!’ riep de bassiste niettemin na afloop. Of dat weerzien zich nog in 2022 zal voltrekken, is hoogst twijfelachtig.

Herbeleef hier de set van The Deadly Comments

Eli Goffa

Eli Goffa, alias Elie De Prijcker uit Sint-Niklaas, was de eerste soloartiest op Humo’s Rock Rally 2022. Gewapend met een akoestische gitaar en een lichtbak met daarop zijn naam, stak hij dramatisch van wal met opener ‘Deal With the Rain’, een song waarin hij aangaf op een bepaald moment alles te zijn verloren ‘but his guitar’. Hoezeer die gebeurtenis hem getekend had, illustreerde hij met acrobatische vocale uithalen op het randje van de pathos (en er een paar keer ver over) en een pijnlijke grimas die alle twijfel diende weg te nemen. Geloven deed je hem geenszins, wat niet wegneemt dat Klaus de Kleenex een paar keer binnen handbereik had. Eli gooide er nog twee dingen achteraan, waarvan vooral het laatste, het weliswaar toepasselijk getitelde ‘When All Hell Breaks Loose’, iets heel raars was. Het eerste deel vulde hij met een hoop fantastisch gespeelde gitaarclichés, om het vervolgens op een zingen als een gek te zetten. Gek dus. En raar.

Herbeluister hier de set van Eli Goffa

Cloudy Oh

Een hoop ervaring op het podium bij Cloudy Oh, dat met frontman Floris De Decker (Team William, The Van Jets, Intergalactic Lovers) en gitarist Mauro Bentein (Laguna, Diane Grace) twee voormalige finalisten huisvestte. Dat deze groep al verder stond van de concurrentie in Maldegem, droop er van meet af aan vanaf. De Decker had een pruik en een bandana opgezet, droeg net als de rest van de bende het soort ninetiestrainingspak dat je ook in de kleedkamer bij Jiskefet aantreft, en scheerde al zingend tegen de randen van toonladders aan zonder één keer ook maar een millimeter uit de bocht te gaan. De groep liet de zaak bewust rammelen zonder er een rommeltje van te maken. Toen De Decker de zaal tot meezingen probeerde te porren, maar daar van geen kanten in slaagde, leek ook dat gewoon onderdeel van het scenario. Tel daarbij drie songs waarvan Klaus niet zo vlug zou weten welke in de halve finale te vervangen door een cover, en u weet dat we Cloudy Oh naar alle waarschijnlijkheid snel terug zullen zien.

Herbeluister hier de set van Cloudy Oh

Anthea

Thuis doet ze het solo en af en toe met een producer (Klaus heeft het hier over muziek maken), in Maldegem verscheen ze met een groep op het podium. Haar groep. Amper 20 is ze, maar er bestond geen twijfel over wie de de touwtjes in handen had. De band zette aan wanneer Anthea dat aangaf, hield de adem in als dat nodig was, en ging bij het tweede nummer – dat de frontvrouwe solo op elektrische gitaar bracht – zelfs helemaal aan de ketting. Een dame met visie en lef, dat mocht duidelijk zijn, maar het klonk allemaal net een tikje te beredeneerd. Doordat Anthea geen veelzijdige stem heeft en doorgaans nogal monotoon uit de hoek kwam, was het moeilijk om er de aandacht drie songs lang bij te houden. Dat er bij die songs niet echt iets zat wat het hart deed gloeien, hielp de zaak evenmin vooruit.

Beluister hier de set van Anthea

Bits Torres

Bits Torres (een anagram van de achtentwintigjarige Osbert Tris uit Gent) bediende zich van een elektrische gitaar, een bas, een toetsenbord, een looperpedaal en een stemvervormer, om iets neer te zetten waarin wel heel veel gebeurde voor een man alleen. Sterk, zou je kunnen zeggen, maar feit is dat het zowel visueel als muzikaal allemaal iets te veel gedoe was. Wat de aandacht afleidde van de songs, waarvan vooral de tweede, ‘Shipwreck’, bij Klaus een zweem van kippenvel teweegbracht – die als sneeuw voor de zon weer verdween toen Osbert op een pedaaltje trapte en plots tweestemmig uit de hoek kwam. Die extra basstem was creepy, Os. Niet doen. De meer dan 7 minuten durende afsluiter ‘Rumors’ duurde dan weer een wending of vier te lang. ‘Moeilijk zonder experimenteel te zijn,’ liet iemand in het jurylokaal optekenen. Een samenvatting waar Klaus zich volledig in kon vinden.

Herbeluister hier de set van Bits Torres

***

En toen was het dus alreeds gedaan. Wie tijdens de Maldegemse preselectie in isolatie zat, wensen wij een spoedige en vreugdevolle vrijlating. Klaus hoopt er weer bij te zijn op zaterdag 29 januari vanaf 18 uur, wanneer de Rock Rally-karavaan neerstrijkt in Het Depot in Leuven. Vingers gekruist!

Alle data van Humo’s Rock Rally 2022: humo.be/rockrally

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: