Festivalitis
De festivalzomer is halfweg: dit waren de 20 beste shows van juni en juli
Het is intussen een cliché zo groot als dat ene halve bonnetje in je broekzak op de slotdag, maar de bezig zijnde festivalzomer is de drukste ooit. Niet alleen omdat we weer weides en pleinen bestormen, maar ook omdat het Sportpaleis en het Koning Boudewijnstadion onverminderd groten der aarde blijven ontvangen. Dit zijn de beste optredens die onze recensenten tot nu toe zagen.
★★★★★
Billie Eilish (Sportpaleis): ‘Het Sportpaleis was één grote tienerslaapkamer waar gelachen en gehuild werd, waar vuisten werden gebald en armen in extase over het hoofd gingen, waar het ging over seks, over verliefdheid, over klimaatverandering, over zelfmoordgedachten en waar de frase “fuck the supreme court” op haast grensoverschrijdend lawaai onthaald wordt. Als er iemand -willens nillens- de wereld zal veranderen zullen het tieners zijn.’
Idles (Rock Werchter): ‘Het nijdigste, entertainendste, vuilste, meest intense, échtste, zelfs verrassend hartverwarmendste en domweg beste Werchter-concert totnogtoe, een vuile bitterbal – krokant van buiten, bloedheet van binnen.’
Phoebe Bridgers (Rock Werchter): ‘Phoebe Bridgers is een herfstkleurige zonsopgang: het mooiste is achter de rug, maar je moet de rest van de dag nog door.’
Nick Cave and the Bad Seeds (Best Kept Secret / TW Classic): ‘Sinds een jaar of tien heeft hij een creatief hoogtepunt bereikt in een carrière die aan hoogtepunten al geen gebrek had, en zijn concerten zijn uitgegroeid tot religieuze, spirituele ervaringen. In ‘Higgs Boson Blues’ liet hij u zijn hartenklop voelen – Boom! Boom! Boom! – om de fan die hem op zijn schouders had genomen achteraf te bedanken met een welgemeend “I fuckin’ love you, man.” Zijn hart klopt voor zijn fans, en dicteert ondertussen het ritme van hun bestaan.’
STIKSTOF (Couleur Café): ‘STIKSTOF moet - boven spooky beats - gewoon ‘O no’ rappen, en de rest komt als vanzelf uit duizenden kelen: ‘Wie bepaalt het script, wat is ‘t scenario? / Laag hangend in een Skoda door de barrio / Webbe die rare flows / Brengen die animo / Maken die radio’. Die tekst en bij uitbreiding het hele optreden voelden aan als poëzie die altijd tot één tegel werd gecomprimeerd en die nu, plots, de hele straat kreeg. STIKSTOF was luider dan liefde.’
Bazart (Rock Werchter): ‘Kippenvel bij zonnebrilweer, anderstaligen die zich naar Duolingo repten om een cursus Nederlands in te slaan, hier en daar een lichte aardverschuiving: er waren voldoende tekenen aan de wand dat het concert van Bazart via de linkerrijstrook naar de hel zou uitmonden in complete waanzin.’
★★★★1/2
Anderson .Paak (Les Ardentes): ‘Je herkent het strakke bandspel en de afgesproken breaks van zijn eerdere concerten en toch pakt .Paak je op de verrassing. Hij is de student die avonden blokt en ’s ochtends niet alleen fluitend een tien haalt, maar ook op het galabal met de lieven van de brossers muilt.’
Bicep Live (Rock Werchter): ‘Als je met het heerlijke geknetter, gesample, gebleep, gezweef en gebonk van Bicep geregeld de woonkamer en/of de schedelpan vult, wil je het elektronica-duo vroeg of laat samen met veel anderen in een koortsige feestruimte meemaken. In de KluB C kon dat eindelijk geregeld worden.’
Michael Kiwanuka (Rock Werchter): ‘Kiwanuka is geen fratsenmaker die we al vergeten zijn nog voor we dit stuk naar onze eindredacteur hebben gemaild, maar een man die zichzelf op een voor deze jachtige tempora behoorlijk imposante manier buiten tijden en tendenzen heeft gezet.’
Noordkaap (TW Classic): ‘Al bij de entrée voelde je dat je die borst beter nat kon maken voor Iets Groots. Onder een daverend applaus en laaiend gejuich kwam Noordkaap op. Die euforie bleek overigens nog niet helemaal te volstaan voor ringmeester Meuris, die de spionkop spontaan wat méér opjutte.’
Sons (Rock Werchter): ‘Jens De Ruyte droomt er niet stiekem van om triangel te spelen bij Miles Kane - néén, hij wil de basgitaar bij SONS. En dat geldt ook voor de andere drie: ze hebben het bandje gevormd dat ze wilden vormen. Gooi die vier op een podium, en ze aborteren al hun overige dromen, verlangens en fantasietjes: alleen dáár willen ze zijn.’
Squarepusher (Dour): ‘Knetterende breakbeats, een zich op basgitaar uitlevende Jenkinson, een stroboscopische lichtshow, een absoluut verschroeiend maar nooit vervelend tempo: Squarepusher had alles om herinneringen aan die ene keer dat ik Aphex Twin live heb gezien éven te doen vergeten.’
The National (Live is Live): ‘‘Slow Show’ zei wat we, in het aanschijn van het festivalseizoen, allemaal dachten: ‘I missed you for 29 years.’ Het kwam allemaal geweldig binnen: de band klonk zelden strakker, de zak met hits puilde uit. Anders kan je ‘Bloodbuzz Ohio’ en ‘Mistaken for Strangers’ niet zomaar in de kop van de set droppen, alsof het summiere opwarmertjes zouden zijn.’
★★★★
Angèle (Dour): ‘Een kostuumwissel, een dansbatterij, een hele choreografie, een lichtshow: dit was Britney Spears op haar hoogtepunt, K3 voor gevorderden, Angèle die lukraak, zomaar, zonder blikken of blozen, de beste versie van Angèle werd. In december staat ze in het Sportpaleis en víér keer in Vorst Nationaal: dat is haar status nu. Even Dua Lipa sms’en of ze dan wel meekomt.’
Coely (Cactus): ‘‘Geeft iemand dat meisje eens snel een geweldige begeleidingsgroep? We ruiken internationaal appeal’, schreven we na haar vorige passage op Cactus. Deze keer stond ze effectief met zo’n strak orkest in de rug. En u heeft het wéér geweten. ‘My Tomorrow’ klonk als een hiphop-hymne, evenals het onsterfelijke ‘Don’t Care’ of het straatwijze ‘No Way’. In Cactus zagen we rap royalty: Queen C droeg de kroon en lijkt haar troon nog lang niet te hoeven afstaan.
Fontaines D.C. (Best Kept Secret / Rock Werchter): ‘Grian Chatten doet niet aan bindteksten, hij doet aan armzwaaien tot de massa zo opgenaaid is dat individuen zich opofferen om op de steeds grotere vleeshoop te belanden die de concerten van Fontaines D.C. zijn. Het zijn de tekenen van een wereldgroep in wording.’
Harry Styles (Sportpaleis): ‘Op voorhand werd ik langs alle kanten gewaarschuwd geen groteske vergelijkingen te maken, dus ik hou het bescheiden: zo genderfluïde als David Bowie, de podiumprésence van Mick Jagger en het charisma van Micheal Hutchence. Maar muzikaal toch minder dan Bazart.’
Sylvie Kreusch (overal): ‘Eet dezer dagen het podium op als een bouletje met andalouse’, schreef Onze Man op Dour, al had die zin ook in ons verslag van TW Classic, CORE of Cactus kunnen staan. Vier keer gezien, vier keer vier sterren, dat maakt een hemel vol. Of zoals Onze Andere Man het op Cactus schreef: ‘Een geboren ster die vol pathos en passie over het podium paradeerde, en stilaan één van de meest opwindende artiesten van dit land lijkt te worden.’
The Rolling Stones (Koning Boudewijnstadion): ‘Het zijn barre tijden voor liefhebbers van sixties en seventies rock: Robert Plant en Alison Krauss zeggen last-minute af voor hun concert op Cactusfestival, en Brett Tugle (Fleetwood Mac), Manny Charlton (Nazareth) en Alan White (Yes) zijn sinds kort niet meer. Maar de Stones kunnen het tenminste nog en ze kwamen dat in het Koning Boudewijnstadion met overtuiging en bravoure bewijzen: ook niet niets.’
Tyler, the Creator (Les Ardentes): ‘Elf jaar geleden zong Tyler, the Creator: “I am a fucking walking paradox / No I am not”. Die slagzin staat er nog steeds. De ‘flower boy’ laat op zijn kunstgrasheuvel honderd bloemen bloeien. Waarom kiezen tussen hiphop, r&b en pop als je het allemaal beheerst? En waarom antwoorden geven in je show als je het publiek met meer vragen naar de camping kan sturen?’
Meer dan eervolle vermeldingen voor: Amenra (Best Kept Secret), Benny The Butcher (Dour), BCUC (Couleur Café), Chibi Ichigo (Dour), Damso (Les Ardentes), dEUS (Best Kept Secret / Cactus / Live Is Live...), HAIM (Rock Werchter), Harry Styles (Sportpaleis), Koffee (Couleur Café), Metallica (Rock Werchter), Olivia Rodrigo (Sportpaleis), Paul Kalkbrenner (CORE), Sampa The Great (Best Kept Secret), Sting (Gent Jazz), The Strokes (Best Kept Secret)...
