HUMO'S ROCK RALLY
De Genkse preselectie van Humo’s Rock Rally 2022: ‘Chemie is een werkwoord’
Het was in Genk dat het drieluik begon van wat Humo’s Rock Rally’s heaviest weekend ever was. Vrijdag Genk, zaterdag Nazareth, zondag Opwijk: tien, plus tien, plus tien, is dertig. Dertig artiesten, groepjes, solo-artiesten, duo’s, allegaartjes, beloften, en hier en daar een genie. Eerst naar Genk, voor het verslag van preselectie nummer drie.
Eno
Met invloeden als Pavement, Eels en Beck kwam de mosterd van ENO nagenoeg volledig uit de nineties. Door corona vanuit Maldegem naar Genk overgeheveld, brachten zij in Club 26 een setje waar de professionaliteit vanaf droop, maar waarin iets te epigonisch en werktuiglijk uit de hoek werd gekomen. Met hun tweede song, ‘Good Together’, zit Eno in de finale van De Nieuwe Lichting, maar alleen bij afsluiter ‘Kim’ voelde Klaus echt iets. Wellicht omdat het ook de enige was waarbij ook zij iets leken te voelen. Jammer dat het al gedaan was net toen ze eraan waren begonnen.
Secret Sinners
Met Secret Sinners bleven we in de nineties, dit keer met beide voeten diep in slackerland. Denk opnieuw aan Pavement, dichterbij aan Fence en vertaald naar het heden aan Mac DeMarco. Maar nog minder dan Eno raakte dit viertal uit Lanaken uit de schaduw van die voorbeelden en nog meer bleven ze steken in goede bedoelingen. Eentonigheid voerde de boventoon, en hun tweede track leek zelfs gewoon een lang uitgesponnen coda van de eerste: zelfde toonaard, zelfde akkoorden, zelfde onbezielde presentatie. Dat ze in Genk voor het eerst met een nieuwe drummer speelden, had daar misschien mee te maken. Geen slechte drummer, maar zoals iedereen weet: chemie is een werkwoord.
Lizzy
Lizzy was de 32-jarige Lise Reyners uit Diest, die op demo nog werd geruggensteund door haar broer en producer Simon maar in Genk een beroep deed op haar lief en zijn piano – om de knuffelbubbel tot het hoogst noodzakelijke te beperken, wellicht. Opener ‘Recoil’ speelde zich lange tijd alleen af op akoestische gitaar en deed één jurylid aan Maria McKee denken. Met dat verschil dat Maria McKee je met één woord het binnenste van haar ziel kan laten zien, en Lizzy daar in drie songs en de halve Van Dale zelfs bij benadering niet in slaagde. Ze probeerde iets te doen met haar relatief beperkte stem, had duidelijk hard aan haar muziek gewerkt, maar hoe gevoeliger ze uit de hoek probeerde te komen, hoe kleveriger het pathos werd.
COZIN
‘Verwacht drie powervrouwen in perfecte harmonie,’ zei presentatrice Elien D’Hooge ter aankondiging van COZIN, maar daar bleek niet zo heel veel van te kloppen. Uit pure sportiviteit is Klaus eens naar de demo gaan luisteren die hen in de preselecties had gebracht, en inderdaad: met meerdere takes binnen handbereik en de mogelijkheid tot het rechttrekken der dingen slaagt COZIN er wél in de uiterste regionen van de toonladders te respecteren en harmonieus uit de hoek te komen. In Genk bleef daar bijzonder weinig van over. Er werd ongepast emotioneel wankel gezongen in liedjes die – de Heer zij geprezen – het ene oor in- en het andere weer uitgingen, met daarover of -onder het aanhoudende gejengel van een viool die in lelijkheid haar gelijke niet kende. Het mag geen wonder heten dat één jurylid aangaf er een beetje kwaad van te zijn geworden. Aflsluiten deed COZIN met wat naar eigen zeggen een vertaling was van ‘Mykonos’ van Fleet Foxes, maar ook dat was ver bezijden de waarheid. Het was de tweede en wellicht laatste keer dat COZIN meedeed aan de preselecties van Humo’s Rock Rally.
Isaac Roux
Gelukkig was daar snel Isaac Roux, de wat sjofele 25-jarige Louis De Roo uit Hasselt, die bij inschrijving nog solo opereerde maar in Genk met een band ten tonele verscheen. Roux nestelde zich in een bedje van in echo gedrenkte gitaren, liet zijn stem veelal in hogere sferen vertoeven, en kruidde de zaak waar nodig met de juiste hoeveelheid korrel. Wat het hartzeer in de songs van Roux had veroorzaakt, kwam je niet met naam en toenaam te weten, maar dat hij er schoonheid uit had weten te puren, was klaar en duidelijk. Iemand moest aan Bon Iver denken, een ander zat achteraf met ‘I Won’t Let You Down’ van PhD in zijn hoofd. Klaus had een glimp van de jonge Joost Zweegers opgevangen, en vroeg zich af of voor Isaac Roux eenzelfde zegetocht is weggelegd als voor Novastar in 1996. Als de toekomst dat niet uitwijst, zijn er geen zekerheden meer.
Bonnie & Clyde
Riet Crols (19) en Koen Deca (48) kwamen rechtstreeks van de koffietafel van oom Dirk en droegen hun setje aan hem op. Het lijkt Klaus – die hun bij dezen zijn welgemeende deelneming betuigt – sterk dat zij ‘Revolution’ in de auto op weg naar Genk hadden geschreven, maar de zinsnede ‘Praise the lord at the end of life/So you can be lucky in heaven tonight’ klonk wel erg vers van de pers. Crols zong, Deca gooide er synthklanken en pianopartijen tegenaan. In de tweede song, ‘Michael Pas’, lieten ze ‘Malibu’ rijmen op ‘Louis Theroux’, al kan het ook ‘Louis De Roo’ uitgesproken op z’n Engels geweest zijn (zie Isaac Roux). Alle toevalligheid en toepasselijkheid ten spijt wist Bonnie & Clyde op geen enkel moment te raken, of het moet in afsluiter ‘End of War’ geweest zijn, waar je het grote refrein dat ze hadden vergeten te schrijven bijna kon voelen. ‘Muziek waaraan je met een roseetje in de hand voorbijloopt,’ zei iemand. Enkel het roseetje ontbrak in Genk.
Grizmo
De twintigjarige Grizmo uit Zwartberg, een grimmige deelgemeente van Genk, beloofde UK rap te gaan brengen, en daar was geen woord van gelogen. Griz heeft naar eigen zeggen nog nooit een voet in het Verenigd Koninkrijk gezet, wat hem er niet van weerhield om akelig authentiek uit de hoek te komen (of net niet, natuurlijk, het is maar hoe u het bekijkt). Het was wat raar om hem telkens van het perfecte Limburgs in zijn bindteksten te horen overschakelen naar het Engels in zijn raps, en hoewel het zeker nog veel te hard een stijloefening was, wist Grizmo wel een sfeer neer te zetten. Zo eentje van: voelen we ons nu op ons gemak, of net niet? Je verstond niet wat hij zei, maar het klonk authentiek. Als Grizmo zich in de toekomst wat meer eigenheid weet aan te meten, gaan we hem ongetwijfeld nog terugzien.
Jack Vamp & The Castle of Creep
Een stelling die wellicht niet opgaat voor Jack Vamp & The Castle of Creep, een allegaartje uit Hasselt rond de zingende bassist Arthur Boussiron, dat hard zijn best deed om de weerbarstigheid van Evil Superstars erin te krijgen maar belandde bij een carnavalesk gebeuren dat, hoewel goed gespeeld, niks bevatte waarvan je niet dacht: waarom in godsnaam?! Zanger-bassist Boussiron deed met zijn baret en openhangende hemd over bloot bovenlijf qua verschijning wat denken aan Paul Simonon van The Clash, een vergelijking die als sneeuw voor de zon verdween zodra hij begon te zingen. ‘Mijn stem is naar de zak,’ zei hij. Misschien lag het daaraan. Jack Vamp & The Castle of Creep had bij momenten een goeie drive, fijne gitaarlijntjes, maar helaas ook drie songs die in eentonigheid niet voor elkaar moesten onderdoen.
Thipe
Thipe was de 19-jarige Thibo Peters uit Dilsen-Stokkem die een soort dagboek-hiphop bracht waaruit bleek dat het leven hem veelal niet breeduit toelachte. Het kan gebeuren op die leeftijd, en het siert Thipe dat hij zich niet achter een macho pose verborg en zijn ziel zomaar te rapen gooide, maar vrolijk werd je er niet van. Zijn composities waren niet mis, maar een pakkende stem had Thipe niet, en ook al maakte hij zich in slotsong ‘End of the Road’ behoorlijk kwaad, een dwingend ritme wist hij ook niet op te leggen. Waardoor er vanwege de jury enkel medeleven en sympathie overbleven.
Lorana
Lorana, uit Alken nochtans, stond pas voor de eerste keer in vier jaar op een Belgisch podium – haar muzikale leven speelt zich voornamelijk in Londen af, vanwaar haar vaste producer Jules voor de gelegenheid speciaal naar Genk was overgekomen. Het loonde, want ook al evenaarde Lorana niet het vocale meesterschap van Whitney Houston (één van haar voorbeelden), ze wist met haar vaak maar net gehaalde noten wel een snaar te raken. Minimal pop noemt ze het zelf, maar zowel opener ‘Golden’ als afsluiter ‘All Time High’ had genoeg compositorische bombast om niet te misstaan op de soundtrack van één of andere videogame van EA Sports. Helemaal geniaal was het nog niet, maar niemand had zich verveeld.
