‘De laatste keer dat een vrouw me ontroerde was toen onze kleine uit mijn madam kwam’

Arno Hintjens is net vijftig geworden. Hij zit al dertig jaar in het vak en heeft drieëntwintig elpees en cd’s gecomponeerd en gezongen, en bijdragen geleverd aan de soundtracks van zeventien films. Deze week brengt hij niet één maar twee nieuwe cd’s uit: ‘A poll commercial’ voor de Franse markt, en ‘European Cowboy’, poer les autres. In afwachting van het standbeeld en de zaligverklaring biedt Humoradio u een goed gesprek met deze nog krasse halve-eeuweling.

HUMO Hoe is het allemaal begonnen?

ARNO «Euh... Ik herinner me niets meer (lacht).»

HUMO Bedankt voor het gesprek. Wanneer besloot je: ‘Nu ga ik alleen nog muziek maken. Het kan meevallen of tegenvallen; ik kan er rijk mee worden of arm blijven, maar wat er ook gebeurt: ik doe nooit nog iets anders.’ Heb je dat op één moment beslist, of was het een geleidelijke evolutie?

ARNO «In ‘69... Hoe oud was ik toen?... Twintig jaar. Toert wist ik het. Om te overleven heb ik nog een tijdje links en rechts gewerkt, maar ik wist het: muziek. Passion! Het was het enige dat ik kon. Ik voelde me er goed hij. lk wou vrij zijn. ln mijn kop. Ik voelde: als ik het niet doe, word ik ongelukkig, nee, zot! Maar misschien was ik beter zot geworden, want dan zou ik nu gelukkig zijn.»

HUMO Ben je dan nu niet gelukkig?

ARNO «Ik ben... lk voel me niet gelukkig en niet ongelukkig. Ik weet dat ik gelukkiger ben dan veel andere mensen: ik ben vrij, ik werk niet voor een baas, ik verdien mijn geld met iets waarin ik me kan uitleven, ik reis veel... De Muze is mijn haas. Nee: ik ben de baas en de Muze is mijn minnares.

»Kleine dingen kunnen me gelukkig maken. Als mijn kleine iets zegt dat me pakt... Daar kan ik me de hele dag goed door voelen. Of van die oude mensen die nog alles van de wereld willen weten... Curieuze menschen.. Die ontroeren me.»

HUMO Mijn stokoude grootmoeder kocht op haar oude dag nog een microscoop en maakte aantekeningen in de encyclopedie.

ARNO «Voilà Mijn grootmoeder is 95 jaar. Ze drinkt iedere dag een fles wijn. Behalve zaterdags (lacht). Het is een bitch, maar ze wil alles over alles weten. Daarom leeft ze nog altijd, denk ik. Dit jaar was ik zwaar gepakt door die oudstrijders die protesteerden tegen de plannen om de collaborateurs uit de tweede wereldoorlog amnestie te verlenen. Het vuur van die tachtigjarigen die hun levens hebben geriskeerd, en die nu moeten aanzien hoe de mensen die ons volk aan de Duitsers verriedden een staatspensioen krijgen... Die oude wonden die werden opengereten. En hoe die mannen door hun verontwaardiging plots veertig jaar jonger leken... Heavy, vent! Godverdomme, vent. Wat die allemaal hebben meegemaakt! Daar zijn wij niks bij. En dan denken dat er nu mensen zijn die een dépression nerveuse krijgen als hun elektrische tandenborstel niet werkt! De mensen hebben tegenwoordig te veel tijd om met ulder eigen bezig te zijn.

»Maar soms voel ik me verschrikkelijk slecht. Zoals onlangs, toen Jan Decleir me vroeg mee te doen aan een benefiet voor de Studio Herman Teirlinck in de Bourla. Ik heb een hekel aan benefiets, maar Jan kon ik dat niet weigeren. De afspraak was dat ik een paar nummers zou zingen. Ik kwam om drie uur ‘s middags in de Bourla, en toen bleek dat ik pas om een uur ‘s nachts het podium op zou moeten. In tussentijd ben ik met vrienden gaan eten, en drinken... Enfin, ik was dronken, stoned. alles. En ik kreeg een blackout op het podium. Ik herinner me niets meer. Maar naar het schijnt heb ik daar staan raaskallen, en uiteindelijk heb ik iets heel anders gezongen dan gepland. Ik herinner me alleen nog dat Roland er was. Op een bepaald moment hoorde ik zijn slide-gitaar, en toen heb ik het eerste gezongen dat me te binnen schoot. Ik was zo beschaamd... Ik treed al dertig jaar op, maar ik heb nog altijd niet door dat het geen goed idee is om voor het optreden te drinken! Nadien heb ik daar thuis zelfs een heel slecht gedicht over geschreven, puur om me af te reageren (lacht).»

HUMO Wat mij daar, in jouw plaats, aan zou storen, is dat zo’n incident het imago van ‘zatte Arno’ bevestigt, dat mensen die je niet kennen al jaren cultiveren.

ARNO «Ja, en precies daarom voelde ik me zo beschaamd! lk vond het verschrikkelijk. Enfin, om maar te zeggen, ik ben dus nog altijd breekbaar.»

HUMO Je bent toch vijftig, Arno. En dus oud en wijs.

ARNO «Oud en wijs? Rijp, en minder onnozel dan vroeger, laten we ons zeggen (lacht). Ik zie m’n zoontje dezelfde conneries uithalen als ik indertijd, en zelf haal ik ze ook nog steeds uit en ik herken ze in hem, en hij herkent ze in mij... Sommige dingen veranderen nooit.»

Hard!

HUMO Stel: jij zit in het vliegtuig, naast een zeer vervelende man die bij wijze van openingszet vraagt wat je beroep is. Zeg je dan ‘Zanger’?

ARNO «Nee. Nooit, Dan zeg ik: ‘Facteur’ (lacht). Echt waar. Dat werkt altijd. Niemand wil praten met iemand die nog saaier lijkt dan je zelf al bent. Maar het beroep dat mij tegenwoordig het meeste fascineert is: loodgieter. Over die gasten hoor je nooit iets. Maar je moet maar eens proberen een loodgieter te krijgen: het duurt drie weken voor ze willen komen. Die gasten hebben handenvol werk en verdienen geld als slijk. Weet je hoe je West-Vlaams moet leren spreken? Het eerste woord dat je moet leren uitspreken is ‘Geld’. ‘Held!’ Met je tong uit je mond: ‘Hald!’ Als je dat kan, ben je een echte Kortrijkenaar.»

HUMO De laatste keer dat we elkaar spraken had je net een kaartje gekregen van je vader, die voor het eerst op reis ging, naar Japan.

ARNO «Ja, en het enige dat hij schreef, was: ‘Groeten van uw vader’ (lacht). Hij is net geopereerd aan zijn prostaat. lk vroeg om details, en hij zei: ‘Ik pis nu gelijk of gij spreekt’ (lacht).»

HUMO Laten we beginnen met de verplichte vraag van het jaar: de eclips, en het millennium. Ben jij het soort mens die daar een groot evenement van maakt? Kick je op mijlpalen?

ARNO «Nee. Ik heb daar geen zak mee te maken. Ik denk daar niet eens aan. Op de vorige oudejaarsavond zat ik in Zwitserland. Ik was gaan skiën met mijn zoontje. Ik haat de sports d’hiver. Ik was die avond om negen uur gaan slapen. Ik werd wakker om middernacht, en zag het lege bed van m’n zoon. Ik dacht: ‘Shit, waar is die?’ Hij was beneden in de feestzaal van het hotel aan het dansen... terwijl zijn party animal van een vader lag te slapen (lacht). Ik heb ‘m tot één uur laten dansen. Hij is pas elf. hè.»

HUMO Je zingt nu al dertig jaar in het Engels, maar het klinkt nog steeds Oostends.

ARNO «Dat zal wel. Zelfs ABN spreek ik met een accent (lacht). Maar dat geeft toch niet? Bob Marley zingt toch ook Engels met een zwaar Jamaicaans accent? Bono zingt met een Iers accent. Ik heb het er onlangs nog over gehad niet Mario Caldato, mijn producer. Ik speelde hem een paar platen van Belgische groepen voor: dEUS, Zita Swoon, Dead Man Ray... Mario woont in Los Angeles en hij zei: ‘Die gasten spreken beter Engels dan ik. (lacht) Hij vond het goed, maar hij merkte wel dat ze allemaal heel erg hun best deden om Amerikaans te klinken. Hij zei: ‘Met dat accent zouden ze in de States het nieuws mogen voorlezen.’ Die gasten denken dat ze authentieke street talk spreken, maar ze zingen Algemeen Beschaafd Amerikaans.»

Business seats

HUMO Je bent zeer hip in Parijs dezer dagen. Vind je hip zijn belangrijk?

ARNO «Pff... ik hou me daar niet mee bezig. Ik heb sowieso een hekel aan snobs. Ik haat trendy. Ik haat het dat niemand nog weet wie Kevin Coyne is, terwijl iedereen bezig is met de laatste remix van een of andere techno-kwiet, Ik haat trends. Als je de line-up van Pukkelpop twee of drie jaar geleden bekijkt, stel je vast dat tachtig procent van die groepen die toen ultrahip leken, nu niet meer bestaat. Er zijn nu te veel groepen die één maniertje hebben. Een truuksje waar ze één goeie plaat: mee maken, en dan is het gedaan. Rockmuziek is banaal én elitair geworden. Zoals voetbal! Dat was vroeger een sport van het volk. Nu is het al business seats dat de klok slaat. Vent toch. Ik ben daar geweest: champagne, oesters, kaviaar en gesprekken over zaken. Weet je dat ze in die zakenloges het geluid van het veld kunnen uitzetten?! Die hele cirque, rond een spel dat niet meer is dan een bal die voortrolt! En zo is het met de rock ook: die gaat kapot aan trends en snobisme. Ik ben benieuwd: ik zou echt graag weten of rock-’n-roll over vijftig jaar nog bestaat.»

HUMO Welke plaat staat deze week nummer één in de hitparade?

ARNO « Geen idee.»

HUMO Ik zal het iets gemakkelijker maken: wie van alle grote artiesten die al jaren meedraaien, staat deze week in de hitparade?

ARNO «Ik zou het niet weten.»

HUMO Nog gemakkelijker dan: noem één naam van een artiest die op dit moment in de hitparade staat.

ARNO «Ik geef het op (lacht). Ik ken niet één plaat uit de hitparade. Dat zegt natuurlijk iets: ik ben constant met muziek bezig, al. dertig jaar, en heb geen oogkleppen op: ik luister naar alle genres... Dus als ik je zoiets niet kan vertellen, wil dat toch zeggen dat... Enfin. het wil iets zeggen (lacht).»

HUMO Op je nieuwe tournee zal je meer dan 60 concerten in vijf verschillende landen spelen. En vorig jaar speelde je ook op het South by Southwest Festival in Austin, Texas. Hoe verging het een in Oostends Engels zingend Vlaams artiest daar?

ARNO «Het klinkt allemaal chique, maar eigenlijk was dat daar de Gentse Feesten, maar dan minder goed georganiseerd. We speelden daar op een koer van een café. Mijn Amerikaanse platenfirma wilde per se dat ik een uitgebreide tournee door de States deed. Maar daar heb ik op mijn leeftijd geen zin meer in. [k heb Amerika niet nodig om te overleven. en het leven is te kort om maandenlang in een tourbus te leven. Bovendien is het Amerikaans systeem zo dat de vakbonden je verplichten om dubbel te betalen als je buitenlandse muzikanten meebrengt. En ze hebben daar echte maffiapraktijken: toen Golden Earring indertijd door Amerika tourde met ‘Radar Love’, hebben ze eens carrément de geluidskabel tussen de mixing desk en het podium doorgeknipt, gewoon omdat ze Europese roadies hadden in plaats van Amerikaanse. Dus eigenlijk doe je verlies aan zo’n tour-nee; je betaalt daar om te mogen optreden. Het kostte me mijn vel aan mijn qat. Enfin, uiteindelijk heb ik toegezegd om één optreden te doen op dat ‘prestigieuze’ festival. Blah, blah, blah… allemaal bullshit vent. Dus ik sloot me niet meer uit om Amerika te veroveren.

»Ik herinner me wel een fantastisch beeld daar in Austin Texas: ik sta aan dat café, en ik zie een camionetje voorrijden, waaruit een half lijk stapt: een bleek, uitgeput manneke dat ik ergens van ken... Het bleek Tom Barman te zijn. Die moesten daar ook optreden, ocharme, moa vent toch. lk zag een spiegelbeeld van mezelf, vroeger met TC Matic op tournee: totaal afgepeigerd, de hele nacht niet geslapen, alles loopt mis... Enfin, we hebben daar voor zestig mensen gespeeld. Op een belachelijk kleine, aftandse PA. Ik speelde als laatste, en we moesten om middernacht stoppen. Maar alles had vertraging, en klokslag middernacht hadden we nog maar drie nummers gespeeld. Geen avance: tsják - de elektriciteit werd afgesneden (lacht).»

Een mensch van goede wil

HUMO Ik heb gehoord dat er jarenlang een singletje van Tjens Couter op de jukebox van de legendarische New Yorkse rockclub CBGB’s heeft gestaan. Dat lijkt maar een detail, maar het is wel mooi, want als dat verhaal klopt, hebben mensen zoals Lou Reed, John Cale, David Byrne, en Andy Warhol daar op een gegeven moment jouw muziek gehoord.

ARNO «Het klopt. Het was ‘Give me what I need’. Charlie Poel van Humo heeft dat gezien. Ik ben later zelf nog in CBGB’s geweest; ik heb daar Nico gezien, en ik heb er het kindermeisje van Keith Richards leren kennen, Julie. Ik heb daar nog vier dagen mee, eh... geleefd... Ha! De nanny van het zoontje van Keef vent!»

HUMO Over Keith Richards gesproken: die knipt al dertig jaar zelf zijn haar. Hij zegt: ‘Waarom zou ik rondlopen met de visie van een coiffeur op mijn kop?’

ARNO (lacht) «Hij heeft gelijk. Ik knip mijn haar ook altijd zelf. Ik vind kappers weggegooid geld, en ik heb er ook het geduld niet voor.»

HUMO Eigenlijk vat je cd-titel ‘Idiots Savants’ perfect samen wat je op al je platen doet: instinctief en puur intuïtief muziek maken, en zo muziek creëren waar iemand met een academische muzikale opleiding niet zou opkomen.

ARNO «Tuurlijk. Ik ben een simpele, maar ik weet perfect wat ik doe. Ik maak nog altijd rockmuziek, hè, ook al is dat misschien uit de mode, of zal het straks uit de mode zijn. Mijn hele leven is te danken aan de rock. De rockmuziek is mijn cultuur. Mijn ‘universiteit van het leven’. lk heb alles op straat geleerd zoals we zeggen. Door rockmuziek ben ik op plaatsen geweest waar ik anders nooit was gekomen; heb ik boeken gelezen die ik anders nooit had gelezen. Bob Dylan sprak en zong over Kerouac en Ginsberg en de Beat Generation Poets. Ik heb dat allemaal gelezen omdat Dylan dat aanwees. En dan de films die de rock-’n-roll spirit uitdroegen... lk heb onlangs ‘Nil by Mouth’ van Gary Oldman gezien... Fantastische film, vent! Gebaseerd op het bizarre huwelijk van zijn ouders, zijn alcoholistische vader, en de hele cockney sfeer in de East End in het Londen van de jaren vijftig, zestig... Die film is méér rock-’n-roll dan om het even welke rockfilm. Of de films van Ken Loach. Ik heb de eerste film van Ken Loach gezien toen ik zestien jaar was: ‘Poor Cow’ met muziek van Donovan. Dat heeft een ongelofelijke indruk op mij gemaakt. Dat zijn de dingen die van mij een mensch hebben gemaakt; ze hebben me meer geleerd dan duizend wiskundelessen.»

HUMO Componeer en schrijf je ook puur instinctief? Als je voor een songtekst plots een zin schrijft die je zelf niet begrijpt, waarvan je denkt ‘Waar komt dát in godsnaam vandaan?’, laat je die dan staan?

ARNO «Ah, dat doet me peinzen... Mijn nieuwe Franse plaat heet ‘A poil commercial’. En dan vragen ze ‘Wat bedoel je daarmee. Arno?’ Ek wetent nie. Ik vind dat het mooi klinkt. Het voelt juste. Ik heb net een setlist opgesteld voor de nieuwe tournee. Mijn gitarist zei: ‘Tiens, met al die titels van je nummers kan je een heel nieuw nummer maken.’ lk heb het eens nagekeken. Mijn titels stralen iets uit dat je elders niet vindt: ‘Yé Yé’, ‘L’Apache’, ‘Charlatan’, ‘Idiots Savants’, ‘Choco’, ‘Ratata’... Ze hebben iets van Pop Art, of Dadaïsme. Of misschien is het nog altijd de invloed van Paul Van Ostaijen. de Vlaamse pionier van de woordspelletjes en de inventieve verbale kronkels. Als ik zing ‘Viva Bomma. Patatten Mé Sossissen’, dan is dal pure Paul Van Ostaijen. Van Ostaijen is naar mijn gevoel pure rock-’n-roll. Maar mijn teksten werken alleen voor mij, denk ik.»

HUMO Nobody sings Dylan like Dylan. Zijn teksten klinken ook zelden of nooit goed uit andermans mond.

ARNO «Jane Birkin vroeg me om teksten voor haar te schrijven. Ik ben gevleid. Maar ik weet niet of het zin heeft. Mijn aanpak is zo... á la Arno. Ze hebben me voorgesteld een duet te doen met Debbie Harry. ‘European Cowboy’ moest een duet worden. Dat zag ik ook nier zitten. Toffe madam, maar ik denk niet dat de combinatie van onze zangstijlen zou werken.»

HUMO Ik heb eens nagekeken welke songs van jou in films zijn gebruikt. Het zijn er onthutsend veel, in films van en met Bertrand Blier, Dominique Deruddere, Gérard Depardieu, Cathérine Deneuve, Charlotte Gainsbourg, Jacques Doillon...

ARNO «Het zijn er verschrikkelijk veel, ik ben daar ook van verschoten. De mensen weten dat hier niet. hè. lk ben nog steeds verbaasd als ze wij daarvoor vragen. Blijkbaar maak ik filmmuziek zonder het te weten.»

HUMO Je hebt een cover van Jacques Dutroncs ‘La fille du pére Noël’ opgenomen. Of beter: een cover van David Bowie’s ‘The Jean Genie’.

ARNO «Nee, nee: het zijn krak dezelfde akkoorden, maar Dutronc was eerst. (Lacht) Je moet eens aan Bowie vragen of hij Arno kent. (Vertelt, helaas off the record een anekdote waarin fotomodel Iman, mevrouw Bowie, een interessante bijrol speelt)»

HUMO Vertel eens iets over dat project Arno en fanfare?

ARNO «Ik heb het een keer gedaan en het was wat het was: Arno begeleid door een fanfare. lk deed het als een soort hommage aan mijn verleden: fanfares zijn zeer Vlaams, hè. Op deze plaat heb ik ‘0 Ia Ia la’ ook hernomen in een fanfare-achtig arrangement. Ik wou dat eerst brengen op een benefiet voor Kosovo in Vorst Nationaal. Maar toen besefte ik gelukkig nog net op tijd dat je moeilijk ‘0 la la la, c’est magnifique’ kan zingen terwijl mensen aan het creveren zijn.

» Dat fanfare-idee kreeg ik toen ik ‘Underworld’ had gezien van Kusturica, waarin ook een paar soulnummers in een fanfare-arrangement zijn gegoten, om ze een slavische feel te geven. Ik heb het op plaat gezet met een knipoog naar George Clinton en de Nato en Milosovic...»

HUMO Bill Clinton, bedoel je.

ARNO « Ja (lacht). George Clinton wil wel president worden, maar ‘t is nog niet zover.»

Heavy stuff

HUMO Wanneer ben je het laatst ontroerd geweest door een vrouw?

ARNO «Toen mijn kleine uit mijn madam kwam. Toen ik die bevalling zag, en de bovenmenselijke kracht en élégance waarmee Marie-Laure dat kind op de wereld zette, dacht ik: ‘Shit, vent, die vrouwen zijn sterker dan wij!’ Heavy stuff vent!»

HUMO Men zegt dat mannen die altijd grote vrouwenzotten zijn geweest, later de strengste vaders worden. Klopt dat in jouw geval?

ARNO «Ik heb alleen een zoon. Maar als ik een dochter had, zou ik ze waarschijnlijk afschermen van andere mannen, ja. Ik zou dénken dat ik ze verwen en bescherm. maar ik zou vooral op mijn hoede zijn voor de mannen die als gieren om haar heen cirkelen. Ik ben blij dat ik een zoon heb.»

HUMO Begin jaren zeventig trok je als straatzanger door Frankrijk. Gebruikte je toen al muziek om vrouwen te versieren? Want volgens Steven Tyler van Aerosmith is dat dé reden waarom tieners muziek beginnen te maken. Tyler zegt: ‘Even Mozart got into music to get pussy.’

ARNO «Wel, dat geldt voor de meesten, en misschien ook voor Mozart, maar niet voor mij. Eerlijk waar: ik was gewoon gepassioneerd door de muziek. Zanger zijn hielp natuurlijk wel om indruk te maken op de meisjes, Maar mijn probleem was niet dat ik niet aan vrouwen kon geraken, mijn probleem was dat ik schuchter was omdat ik stotterde. Ik had alleen maar body language, versta je: ik kon het niet uitleggen. En daardoor was ik geremd. Het maakte wel dat ik beter kon luisteren, en dat hebben vrouwen graag (lacht).»

HUMO Op je website herhaalt iemand een waarheid van twintig jaar geleden: ‘Arno stottert als hij spreekt, maar nooit als hij zingt.’ Is dat nog steeds zo?

ARNO «Ja. Da’s raar... Als je zingt, stotter je niet. Ik heb het aan een logopedist gevraagd, en die zei dat het met de ademhaling te maken heeft. Maar ik geloof dat het hier zit (tikt tegen z’n hoofd).»

HUMO Een andere theorie beweert dat het met zelfvertrouwen te maken heeft. Maar dat klopt ook niet, want er zijn zeer succesvolle artiesten die toch nog stotteren. En me dunkt dat je, ais de wereld aan je voeten ligt, genoeg zelfvertrouwen hebt.

ARNO «Pas op, dat weet ik niet... Neem nu mij: ik heb in de ogen van anderen heel wat bereikt, maar ik geloof niet dat ik nu meer zelfvertrouwen heb dan vroeger. Tenminste: ik twijfel nog steeds aan mezelf. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit gedacht: ‘Nu heb ik de plaat van m’n leven gemaakt!’ Nog nooit! Ik denk trouwens dat veel zogenaamd zelfverzekerde mensen twijfelen. Churchill stotterde ook. Nooit in het openbaar, nooit als hij speeches gaf, want die waren een performance, nee; hij acteerde die. Maar als hij privé, als zichzelf, sprak, stotterde hij. Marilyn Monroe stotterde ook.»

HUMO Maar we hadden het over vrouwen versieren via muziek.

ARNO «Ik zal je eens een verhaal vertellen. In ‘71 trokken wij met z’n vieren naar de Cóte d’Azur om daar de manche te doen: te zingen aan de terrasjes in Saint-Tropez. Op een dag sprak een zwarte mamzelle me daar aan, een prachtige vrouw met enorme borsten, echt des roberts comme des bulldozers. Zij vroeg in het Engels ‘Moet je iets drinken? Heb je honger?’ Zij vroeg waar we vandaan kwamen. ‘Belgium’ ln die tijd dachten Amerikanen nog dat België een stad tussen Amsterdam en Parijs was. Die vrouw nodigde ons uit in een club, Le Papaye, waar zij die avond zou optreden. Het bleek Chaka Kahn te zijn, die daar met haar groep Rufus optrad; het was één van haar eerste optredens buiten Europa. Voor ons was dat al iets van een andere planeet. Nu denken de mensen dat iedereen in die tijd lang haar had en hippie was, maar dat was absoluut niet het geval. Saint-Tropez was een bourgeois nest, en in Belgje kwamen hoop en al vijfduizend mensen naar Bilzen, het grootste festival van toen. Ik wil maar zeggen: een zwarte Amerikaanse zangeres in die tijd in Saint-Tropez, daar keken de mensen van op hoor.

»Enfin, wij kregen in die bar te drinken en te eten, en naast ons zat een gezelschap dat veel misbaar maakte en al goed dronken was. Het bleken Brigitte Bardot en haar vrienden te zijn. Je moet je voorstellen: dat was de grootste femme fatale van haar tijdperk, en wij zaten daar als haveloze Belgskes naast. Enfin, we drinken, dansen... Ik heb drie keer niet BB gedanst. Ze wilde nog een vierde keer, en ze inviteerde me bij haar thuis, maar de mannen uit haar entourage begonnen lastig te doen, en ik had geen zin in boel.

» Al goed dat ik niet langs gegaan ben. Ze zit nu bij een vent van het Front National, en ze praat met hondjes. Pruimenlekkertjes.»

Yo, mothafuckah!

HUMO Voor het mooie ‘In my bed’ heb je Craig Armstrong ingehuurd, de man die de klank van groepen als Massive Attack en The Blue Nile grotendeels heeft bepaald.

ARNO « lk wou eerst met die Fransman werken die de strijkersarrangementen voor Prince en Gainsbourg heeft gemaakt. Maar iemand suggereerde Craig Armstrong, en toen bleek dat hij platen van mij in huis had. Ongelofelijk! Ik vond dat toch. Want ik heb nog altijd dat minderwaardige. dat underdog gevoel van maar Belg te zijn. Ondanks mijn succes zou het nooit in mij opkomen dat een man zoals Craig mijn muziek kent.»

HUMO Heb je ooit echte conflicten met een producer gehad?

ARNO «Met. Holger Czukay. Fantastische vent, een genie, en nog steeds een vriend. Ik hel hem regelmatig. Echt een avant-gardist! Hij heeft als eerste gebruikt wat nu ‘samples’ heet, een ongelofelijk inventieve geest; zonder zijn popgroep Can hadden groepen als Blur en Placebo nu niet de muziek gemaakt die ze nu maken. Geen techno zonder Can. Bowie is er zwaar door beïnvloed tijdens zijn Berlijnse periode. Ik hou van Holger, maar we hebben slaande ruzie gehad door de dope. Ik begreep hem gewoon niet meer. Dope. coke... Hij sloeg helemaal door, en de Duitse dictator in kwam hem boven. Mijn plaat werd zijn plaat. (Staat op en acteert) Hij begon te roepen: ‘Ich bin Blondie! Ich bin Hitler’s dog!’

»Over ‘t algemeen heb ik niet veel moeite om een goeie, beroemde producer te vinden omdat die gasten van afwisseling houden. Het gaat hen niet alleen om de poen. Als Glenn Rosenstein U2 heeft geproducet wil hij wel eens iets aparts doen. En ik ben iets aparts, hè. Mario Caldato heeft met Beck gewerkt, en nadat hij de Beastie Boys had geproducet, wilde hij als volgende project alles behalve een stelletje tweederangs Beastie Boys klonen. En zo komt zo iemand bij mij terecht.»

HUMO Mike Butcher heeft nog met Marvin Gaye gewerkt. Vraag je zo’n man dan uit...

ARNO «Door ik! Dankzij mij heeft hij met Marvin Gaye gewerkt! lk en Freddie Cousaert, die Marvin letterlijk uit de goot heeft opgeraapt. De Laatste Cowboy was dat! Freddie was geobsedeerd door soul. Vorig jaar op z’n velo doodgereden, vent. En later hebben de Amerikanen Marvin natuurlijk weer van Freddie afgepakt, en Freddie uit de geschiedenis geschreven. De Amerikanen, dat zijn de gendarms van de wereld. Wij zijn allemaal gecastreerd door de Amerikanen. lk heb niks tegen Amerikaanse mensen, wel tegen hun dominantie en hun business. En tegen hun cultureel imperialisme, en tegen de schaapachtigheid van de mensen hier. Al die jonge gastjes die sinds kort allemaal van die belachelijke baseball caps dragen! lk snap dat niet.

»Of van die gasten die per se Amerikaan willen zijn omdat ze denken dat het hip is, en die baggy trousers dragen omdat de Beastie Boys dat ook doen, en die met een slecht accent ‘Yo mothafucka!’ staan te brallen. Wees toch jezelf! lk heb niks tegen fusion, tegen mengvormen van rap en rock en Algerijnse raï, zoals in Frankrijk. Mijn muziek is ook fusion; delta blues en soul en funk en chanson enzovoort door elkaar.. Het is dat klakkeloze na-apen waar ik niet tegen kan. Soms denk ik... Als hier in Vlaanderen de Humo, De Morgen en De Standaard niet meer zouden bestaan, dan zaten we zwaar in de stront. Dan waren alle media Amerikaans of zwakke kopieën van de Amerikaanse stijl. Die vorm van opbouwende kritiek en sarcasme en de wereld constant in vraag stellen en tegen gevestigde waarden durven trappen en niet telkens kiezen voor de gemakkelijkste oplossing of de plastieken glamour… dat mag nooit verdwijnen.

»Pas op: ik zeg dat allemaal in het besef dat ik zelf ook een muzikale bastaard hen, hè. Mijn vader heeft jarenlang in de Londense wijk Hammersmith gewoond, en toen hij terug naar Oostende kwam, bracht hij massa’s Amerikaanse en Engelse platen en boeken mee. En langs mijn grootmoeders kant werd ik in een Francofoon bad gedompeld. Jarenlang lazen wij thuis niets Vlaams, dus die Oostendse invloed is relatief. Mijn vader las eigenlijk alleen Louis Paul Boon, en dan nog alleen in de krant. De zus van mijn grootmoeder had een bordeel in Oostende, en daar kwamen ook veel buitenlanders. Dat was toen ook een metropool, hè. Indertijd hadden de Engelsen er een theater gebouwd, een kopie van The Old Die in Londen, en daar hielden ze hun avant-premières vóór zo’n stuk naar West End ging. lk heb nog als kind in dat theater gezongen! lk stond op de achtste rij; op de eerste rij stonden de goeie zangertjes (lacht). lk zie me daar nog staan, godverdomme, in m’n wit hemdje en m’n zwart broeksje. Check it out! Het eerste casino van Oostende werd gebouwd door Eiffel, die later de Eiffeltoren zou ontwerpen.»

HUMO Herinner je je nog iets van die groottante die dat bordeel hield?

ARNO «Tante Martha was getrouwd net nonkel Theo, een kolonel van het Belgische leger. Ze droeg altijd witte jurken, en in de oorlog had ze een stuk shrapnel van een granaat in haar kop gekregen, en daarom had ze een zilveren schedeldak, om haar gebarsten schedel te beschermen. Nonkel Theo had ook een van de eerste televisietoestellen van België. Maar ik was te jong om met haar meisjes kennis te maken. En later is het gebouw waarin haar bordeel was gevestigd afgebroken, zoals zoveel decors uit mijn jeugd.»

Cruijff in de knop

HUMO We vieren je vijftigjarige bestaan en het dertigjarige bestaan van je zangcarrière. Wat is in al die jaren het grootste compliment geweest dat je gekregen hebt? Ik bedoel: wanneer had je muziek een effect waarvan je pas na verloop van tijd de schoonheid inzag?

ARNO «Het mooie aan muziek in het algemeen vind ik dat één noot ongelofelijk verstrekkende gevolgen kan hebben’. In zekere zin zouden wij hier vandaag niet met elkaar zitten te praten, ais zeventig jaar geleden een paar zwarten in de Mississippi delta niet de blues hadden uitgevonden. We zouden ons anders kleden, we zouden anders spreken... Dat vind ik fantastisch.

»Wat me heeft verbaasd en blij gemaakt. Is dat zoveel kinderen gemaakt zijn terwijl koppeltjes naar mijn muziek lagen te luisteren. Mannen zeggen soms al lachend dat ze hier precies weten hoeveel kinderen ze op de wereld hebben rondlopen, maar in mijn geval is dat dus - indirect. Dat vind ik vree schoon.

»Ik heb ooit een meisje uit Rotterdam ontmoet, die een paar jaar had samengewoond met een junkie die aids had. Zij liet een bloedtest doen, en toen bleek dat hij het HIV op haar had overgedragen. Ze was dus ten dode opgeschreven. De dag dat ze het resultaat van die bloedtest kreeg. ging ze ‘s avonds na lang aarzelen toch maar naar een optreden van mij. Later vertelde ze me dat ze die dag eigenlijk zelfmoord had willen plegen, maar mijn optreden zat zo vol levenslust dat het haar de kracht gaf om door te gaan. Dat klinkt pathetisch als ik het nu zeg, maar vent, ik moest toch eens slikken... heavy (Spuwt in z’n handpalm en houdt hem op). Echt gebeurd!»

HUMO Is er in je leven een moment geweest waarvan je nu denkt: ‘Als toen dit of dat niet was gebeurd, was alles anders gelopen’?

ARNO «Ja, en ik zie het nog precies voor me! Ik was vijftien en ik was ’t schijnt, een heel goeie voetballer. Ik ging met m’n fiets naar het voetbaIstadion van A.S. Oostende. Daar kwam een internationale coach van de FIFA Juniors scouten, op zoek naar jong talent. Ze hadden gehoord dat er daar in Oostende een gastje was, Arno Hintjens mi z’n kromme bintjens, die talent had. Toen was er nog geen muziek in mijn leven; voetbal was alles voor mij. Maar toen ik aan het stadion kwam, zoals steeds fietsend met open mond, vloog er een bij in. Wel, die bij is verantwoordelijk voor mijn muziek-carrière. Ze stak me, ik werd afgevoerd. die coach heeft me nooit zien spelen. En van een voetbalcarrière is niets in huis gekomen. Een geluk hij een ongeluk. Maf, hé?»

HUMO Tot slot: in Oostende is er een James Ensor, museum. Als daar later ook het Arno Museum wordt geopend, wat moet daarin volgens jou dan te bezichtigen zijn?

ARNO «Mijn asse.»