De Leffingse preselectie van Humo’s Rock Rally 2022: ‘Zó van charisma verstoken dat het opnieuw charismatisch werd’

Voor het vierde weekend van Humo’s Rock Rally 2022 trok de karavaan naar Leffinge, waar de jury getrakteerd werd op de beste catering van het land en tien groepen zo divers dat de verveling geen kans kreeg. Hiphop, pop, garage, country, singer-songwriter en cross-over, maar helaas geen jazz: het verslag van preselectie nummer zes!

Rooftop J

Hij moet geen onvergetelijke indruk hebben nagelaten, twee jaar geleden in Brugge, daar de helft van de juryleden zich niets van die doortocht herinnerde. Toch stond hij hier opnieuw, Rooftop J, Amerikaan in het diepst van zijn gedachten. Hij bracht twee eigen tracks waarin hij door de straten van Californië wandelde - geen rekening houdend met het publiek, dat gewoon in Leffinge stond. Het was alsof hij een spreekbeurt hield in een soort shoegazeversie. ‘Mr. Stan Lee’ mochten we van hem meezingen als we the words kenden, maar dat deed uiteraard niemand. Die van Mac Millers duet met Anderson .Paak, ‘Dang!’, had hij zelf goed vanbuiten geleerd: hij droeg ze voor als een volleerd soundmixer. Door zijn eigen ‘Mando’ in een mash-up te betrekken met het eerder vermelde ‘Mr. Stan Lee’ smokkelde hij een illegale vierde track in zijn setje, maar dat had allemaal niet gehoeven. Klaus acht de kans eerder klein dat we Rooftop J een derde keer in Humo’s Rock Rally aan het werk zullen zien.

Speechdrops

Speechdrops uit Brugge maakte een hoop lawaai. Ze waren met z’n tweeën, Pepijn Daenekynt (20) op zang en gitaar en Wannes Daneels (19) op drums, maar ze hadden goed gerepeteerd, lieten geen gaten vallen, en vulden elkaar goed aan.

Indierock in punkversnelling op het volume van Motörhead, maar echte songs vielen niet waar te nemen. Hun tweede nummer was weliswaar een cover van David Bowie (‘I’m Afraid of Americans’), maar dan net eentje van ‘Earthling’, die plaat waarop Bowie de songs inruilde voor techno en jungle. Goeie cover, dat wel, maar in zijn geheel was Speechdrops wellicht iets te doorzichtig om een plaats in de halve finale te kunnen opeisen.

Suncreek

Suncreek was een verzameling van vreemde vogels die wonderwel bij elkaar pasten. Zeskoppig, uit Ieper, met een zanger die het midden hield tussen Samuel T. Herring van Future Islands en een leraar zedenleer, en een gitarist die met zijn vissershoedje weggelopen leek bij Stone Roses. ‘Red Zebra, The Smiths, Idles, Libertines en The Cure’ stond er bij hun invloeden, en geen andere groep wist zichzelf zo goed te vatten in vijf voorbeelden. In opener ‘Bars in the Door’ (geweldige songtitel!) werd het melodietje van ‘Is Vick There’ in een punkarrangement gestoken, wat een uitstekende song opleverde. Hij had iets, die leraar zedenleer, jong kalend met een snorretje en zó van charisma verstoken dat het opnieuw charismatisch werd. En hij was ook gewoon een goeie zanger. ‘Madison’ was wat minder en afsluiter ‘Funeral Party’ héél erg The Cure, met Undertones-gitaren. Suncreek was op z’n minst razend interessant.

Lepopski

Lepopski – what’s in a name? – zou pop met een grote P brengen, maar maakte die ambitie in Leffinge niet waar. Op de demo had het viertal uit Oostende nog hecht geklonken, op het podium van De Zwerver stond een groep met veel te weinig livekilometers op de teller. In opener ‘Ice Cream’ zat een goeie song verscholen, maar ‘Eindelijk’ (dat zich niettemin volledig in het Engels afspeelde) en ‘Aaah’ waren te slordig uitgewerkte probeersels in een gammel arrangement. En van grote refreinen geen spoor. De pop die Lepopski ambieert is voor Lepopski voorlopig te hoog gegrepen.

Bwana

Bwana was de 17-jarige Friedel Dufait uit Oostende, die op haar sokken het podium betrad. Een onewomanband met een batterij looppedalen aan haar voeten, een arsenaal aan knopjes op een statiefje, een gitaar om haar nek, en een stem die een beetje aan PJ Harvey deed denken. Wat ze ermee deed was ingewikkeld en lang. Achter mysterieuze songtitels als ‘Ohlin’, ‘Sedona’ en ‘Spohane’ zaten geluidscollages die ter plekke verzonnen leken, en die van Klaus niet noodzakelijk opnieuw verzonnen hoeven te worden. Hier en daar iets wat op een refrein leek, wat strofes voor de goede orde, en in ‘Sedona’ eindeloos gepiel op de gitaar. Ze zong mooi, Friedel, maar waarom deed ze het zo wéínig? Over twee jaar misschien meer.

All Areas x Pjay Parker

Rapper Pieterjan Noppe alias Pjay Parker en alleskunner Simon Denys alias All Areas hadden elkaar online gevonden. In De Zwerver verschenen zij met een dj en een gitarist die wist wat metalriffs waren. De raps waren van Amerikaanse makelij, overtuigend en geloofwaardig gebracht door een rapper met volume. Wat erbij werd geserveerd was heel erg nineties: denk Body Count, denk Limp Bizkit als u daar zin in hebt, en denk aan de soundtrack van ‘Judgment Night’, maar dan een afdeling of drie lager. Geen slechte stijloefening, en dertig jaar geleden zou er vanwege de grote vraag naar cross-over ook voor All Areas and Pjay Parker wel een plaatsje geweest zijn, maar anno 2022 was dit niet goed genoeg om het vuur aan de lont van een eventuele revival te kunnen steken.

Nir Shemmer

Nir Shemmer uit Oostende had zich solo ingeschreven maar verscheen in Leffinge met een vijfkoppige groep op het podium. Een goeie groep, niet zomaar in zeven haasten samengegooid maar met de juiste mensen op de juiste plek. Goeie bassist, goeie drummer, fijne backings en een gitarist met de juiste countryriffjes én de juiste countrypet. Country dus, in dat segment speelden de songs van Nir Shemmer zich af, een 35-jarige Oostendenaar met Israëlische roots. Veel viel er niet op aan te merken, behalve dat het bij momenten allemaal wat braaf en langdradig was, en dat je Shemmer voor songwriting bezwaarlijk een tien op tien kon geven. ‘I Don’t Know Just Why’, ‘Camarillo Rain’ en ‘Without It’ waren geen liedjes die in de buurt van die van zijn grote voorbeelden (Jackson Browne, James Taylor, Gerry Rafferty, Paul Simon, Mark Knopfler) konden liggen, en het laatste was bovendien minstens twee minuten te lang.

Boshra

Boshra was raar. Dina Boshra uit Gent zong, over beats en bleeps van Ben en Raf Cyran uit Tienen. Dina deed dat goed, met een mooie stem en degelijke melodieën die ervoor zorgden dat er sprake kon zijn van een song, want wat Ben en Raf erbij serveerden moest wellicht ergens bij Massive Attack uitkomen, klonk bij momenten niet mis, maar hield geen enkel moment echt steek. En al helemaal niet bij wat de frontvrouw aan het zingen was. Lange tracks ook weer, waarin iemand Kosheen had gehoord, en een ander het vergeten Lowpass, maar waarvan niemand de toegevoegde waarde kon horen.

Triple A

Er was iets mis met een effectpedaaltje van de bas, waardoor het even duurde vooraleer Triple A in stelling stond. Zodra het zover was, kregen we een niet echt podiumvast poprocktrio dat drie tracks bracht waar geen zweem van een song in te bekennen viel. De uit Rekkem meegereisde fans lieten het niet aan hun hart komen en zongen uit volle borst mee, wat bij de helden op het podium verlegen glimlachjes teweegbracht. Een verscheidenheid aan riffs en fills typeert hen naar eigen zeggen, maar in Leffinge typeerde hen vooral onzekerheid – het kan zijn dat dat effectpedaaltje hun nog parten speelde, maar de schichtige blikken die ze onderling uitwisselden spraken boekdelen. ‘Schattig,’ zei iemand achteraf. Zo kun je het ook bekijken.

Forester

Het beste had Leffinge voor het laatst bewaard. Forester is vijfkoppig bezig in een genre waar geen jurylid warm van wordt – britpop noemen ze het zelf, maar sinds wanneer is Mumford and Sons britpop? Dat het niet deerde, lag aan de vindingrijke arrangementen, de band waarin niemand met overbodige dingen op de proppen kwam, de twee gitaristen die elkaar lekker aanvulden, en de songs van de 22-jarige Wout Vantieghem. Het was wat raar dat hij ‘One, two, three, four!’ riep terwijl opener ‘Smile’ eigenlijk pas een minuut later echt losbarstte, maar het was een meer dan degelijke song. De andere twee waren beter. ‘Change Your Mind’ was poprock met een heerlijk refrein en arrangementjes die de strofes speels leven inbliezen. Bij afsluiter ‘Owning You’, waarin gas werd teruggenomen, deed Forester Klaus zelfs even aan Townes Van Zandt denken, een verwezenlijking waarvoor zij al een bescheiden pluim op hun hoed mogen steken.

Zo, dat was het alweer voor weekend nummer vier. Tot volgende week, met opnieuw twee preselecties!

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: