De Leuvense preselectie van Humo’s Rock Rally 2022: ‘Alles was eruit gespuwd en geblaft, maar niets is bij ons binnengekomen’

De eerste volwaardige preselectie is achter de rug! Terwijl het deelnemersaantal twee weken geleden in Maldegem nog pandemisch werd teruggeschroefd tot zeven acts, kregen we in Het Depot in Leuven – dankzij toevoeging van het in Maldegem weggevallen Tien Ton Vuist, weliswaar – tien kandidaten aan de aftrap. Het was een beetje van alles, maar van alles vaak net dat tikje te weinig. Gelukkig viel het af en toe ook heel goed mee - bij dezen: het verslag van weekend nummer twee!

The Expectations

Er viel heel wat te zien en beleven bij The Expectations: een bontjas en bontmuts wisselden tussen songs van drager, de zanger droeg een soort Bono-bril, de gitarist had de kop van zijn gitaar gezaagd, de bassist droeg een rugzak (het kan ook een parachute geweest zijn) en op een verhoogje stond naast een mengpaneeltje een uit de kluiten gewassen spaarvarken met een tamboerijn erop (het kan ook een tamboerijnhouder in de vorm van een varken geweest zijn, daar wil Klaus vanaf). Muzikaal serveerden The Expectations daarbij een mix waarin flarden hardrock, Nina Hagen, Praga Khan, Devo en punk te ontwaren vielen, maar veelal in elkaar verstrikt raakten tot een onontwarbaar kluwen. Op het eerste nummer kon je nog dansen, bij wat volgde was het voornamelijk kopje krabben en wenkbrauwen fronsen.

ICTO

Cato Vercammen alias ICTO (eye-see-tee-oh), finaliste van StuBru’s De Nieuwe Lichting in 2019, begon fris, frank en vrij met ‘Always’, moderne, kale r&b waarin je de autotune hoorde ook al was-ie er niet. Toen de piano (op tape) zich in het trage ‘Nice to Meet You’ beperkte tot het melodietje van ‘Big Big World’ van Emilia viel op dat de stem van ICTO meer nodig heeft om een song te kunnen dragen, en ook het bijzonder catchy doch thematisch erg beknopte ‘Don’t You Worry’ (want, welja, ‘we’ll be fine’, weet u wel) onderstreepte dat er in de studio nog wel wat werk is, wil ICTO zich tussen de grote jongens en meisjes begeven. Een dikke pluim wel voor Kobe en Maxim, die haar door corona gevelde vaste dj vervingen, volgens ICTO totaal geen ervaring hadden, en het whatsappen achter de dj-tafel tot kunst verhieven. Of waren ze de handleiding aan het googelen?

JØNATHAN

De 17-jarige Jonathan De Grefte uit Kortenberg had alleen zijn akoestische gitaar mee naar Leuven gebracht, opende met een puike en uitstekend gezongen cover van ‘Break My Heart Again’ van Finneas, en begon dan aan een 7 minuten durend epos in het Nederlands, dat hij speciaal voor de gelegenheid had geschreven. Het koste hem drie pogingen om de song op gang te krijgen, maar dan kregen we het. Meisje spreekt af met iemand die ze nog nooit heeft gezien om naar de film te gaan. Meisje is in haar nopjes. Meisje maakt zich klaar. Meisje brengt mascara aan. Moeder zegt dat meisje haar mondmasker niet mag vergeten. We kregen dit alles mee in ‘Bioscoop Dakterras’, een song waarvan Klaus voortdurend zat te hopen dat er een moord in zou gebeuren. Niets van dat alles. Het eindigt ermee dat jongen niet komt opdagen. Niet bepaald een ontknoping met Hitchcock-allures. Dat Jonathan daarna nog een derde liedje bracht, is Klaus in alle verwarring ontgaan. Dat ‘Bioscoop Dakterras’ twee volle dagen later nog altijd in zijn hoofd rondwaart, baart hem zorgen.

Bullets

Dries De Vos uit Sint-Katelijne-Waver was op aangeven van Lil Peep emorap gaan maken, iets wat hem voorlopig minder goed afgaat dan Lil Peep zelf. Als ik zeg dat hij zong van ‘You’re an angel in disguise, I don’t wanna stay inside’, ‘Baby I’m gone, I’m lost in a city where I don’t belong’ en ‘There is not one thing that I recall, bloodstains on the wall’, dan weet u dat Bullets tekstueel niet voorbij de clichés raakte. Of het daarom was dat hij harder zijn best deed om te menen waar hij niet in leek te geloven, weet ik niet, maar dat het allemaal niet werkte, hoef ik u vast niet meer te vertellen.

Tien Ton Vuist

Tien Ton Vuist, in Maldegem nog geveld door een virus en daarom in Leuven aan de slag, werd door presentatrice Elien D’hooge aangekondigd als ‘een energetisch trio uit Oudenaarde’. Dat ze van Oudenaarde waren, droop ervan af, wist iemand van de streek Klaus te vertellen. Dat ze energetisch uit de hoek kwamen, zagen zelfs de blinden. Tien Ton Vuist bracht garagerock, zonder meer. De stem van de zanger was goed, hier en daar een halve riff om je aan te verwarmen, maar halverwege hun liedjes, die toch al niet erg lang waren, begon je je simpelweg te vervelen. Jammer voor één van de betere groepsnamen tot nog toe.

Vocalcreature

Bestond autotune niet, dan bestond ook Vocalcreature niet. Maar ook mét autotune had Vocalcreature niet hoeven te bestaan. Ooit misschien, maar in Het Depot kwam deze negentienjarige uit Ninove niet verder dan het nagalmen van wat grote voorbeelden Travis Scott en Young Thug al eens hebben geroepen, maar dan pakkender, gemeender en echter. Vocalcreature is voorlopig een kopie die steunt op nietszeggende slagzinnen en herhalingen, en die zich op het podium voelt als Stan Laurel in het pak van Oliver Hardy. ICTO vond het allemaal zo erg niet en stond met een vriend gezellig te keuvelen achter de dj-booth. Aan de goede zijde: met geen liedje boven de tweeënhalve minuut was het zo voorbij.

SYMEN

Symen, in de demoronde nog een eenmansproject, had in Leuven een groep rond zich verzameld. Symen had iets doortrapt doordachts. Een vreemde mix waarin niks bij elkaar paste. Een hoop ernst en gespeelde pijn, maar niets wat je voelde. ‘C-kanten van Oscar and the Wolf,’ viel in het jurylokaal. Alsook: ‘Grootstegemenedelermuziek’, ‘Blokhutgenie’, ‘Lemmy De Smet-Van Damme’ en ‘Symen and Garfunkel’. Wat dat laatste precies over Symen zegt, is Klaus een raadsel, maar over de jury zegt het alvast dat zij zich verveeld hadden. Leer ze mij niet kennen.

P0too P0too

Gewapend met one laptop, two microphones en een attitude die de restanten van de ket in Klaus wel beviel, trok P0too P0too ten aanval. Zeggen dat zij ervoor gingen, is een understatement van het kaliber ‘Rambo is een volhouder’. Gehuld in veel te warme podiumoutfits stoven Toon van Beek en Caene Diaz Toledo, prille twintigers uit Brussel, over het podium als Beastie Boys in hun jonge jaren, blaften, spuwden en rapten zich daarbij de ziel uit het lijf, op een bedje van Atari Teenage Riot op speed. Een uur zie ik het niemand volhouden, maar een kwartiertje, zoals hier, kon het. Alleen: bij Potoo Potoo was alles eruit, maar bij ons was niks binnengekomen.

Scaffoldingg

Wat die tweede ‘g’ op het einde van hun groepsnaam komt doen, weet ik niet, maar wat een verademing was Scaffoldingg na P0too P0too. Jutta en Fran Winters, twee frêle zusjes, de ene nog jonger dan de andere, zongen erg mooi samen en versmolten bij momenten tot iets wat aan First Aid Kit deed denken. Scaffoldingg wil ons naar eigen zeggen op adem laten komen in deze veel te drukke wereld, en slaagde daar hier en daar een flits van een moment ook in, maar was over het algemeen te licht om echt te raken. Dat de wereld behalve druk ook verrekte donker kan zijn, kunnen zij wellicht nog niet weten. Hun muziek kan er alleen maar mooier van worden.

Julia

Julia om af te ronden. In de demostudio nog een heel gezelschap, in Leuven een man alleen met een gitaar achter toetsen, met bij elke song een ander blaasinstrument tegenover zich. De sax blies de 7 minuten durende en zich iets te banaal opbouwende opener ‘Maroon’ geregeld richting ‘Lily Was Here’ van Candy Dulfer (waardoor de aandacht er wat bij bleef) en ook wat de gezagvoerder er op gitaar bij speelde was best interessant, tot bleek dat hij in track twee gewoon hetzelfde deed. Ook voor het overige wist die tweede track niets toe te voegen aan wat we in ‘Maroon’ al hadden gehoord, waardoor het er met twee songs van zeven minuten voor Julia al op zat in Het Depot.

Alles hoeft niet, maar een heel klein beetje meer van wat dan ook had voor Klaus in Leuven wel gemogen. Tot volgende week, met drie preselecties!

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: