cd★★★☆☆
De maatschappijkritische lyrics zijn te sloganesk, voor het overige doet Liela Moss op ‘Internal Working Model’ weinig verkeerd
Liela Moss maakte destijds garagerock in de schaduw van Yeah Yeah Yeahs en The Kills als frontvrouw van de Londense band The Duke Spirit, en was de muze van wijlen Alexander McQueen. Nu woont de rock chick op het platteland, waar ze samen met haar partner sleutelt aan solomuziek die nog weinig met rock te maken heeft. Moss grossiert op haar derde plaat ‘Internal Working Model’ in nachtelijke synthpop die dicht tegen Sharon Van Ettens recente werk aanschurkt. Straf: haar man mag de synths nog zo laten ronken en de drums nog zo laten donderen, de stem van vrouwlief torent steevast boven de chaos uit. Jehnny Beth van Savages zingt mee op de radioactieve ballade ‘Ache in the Middle’, Gary Numan helpt van ‘Vanishing Shadows’ een lichtelijk irritante oorwurm te maken. De maatschappijkritische lyrics zijn te sloganesk, voor het overige doet Liela Moss weinig verkeerd. Alleen: Sharon doet het beter.
