‘De morgenstond is de beste tijd om een kind te verwekken’

Elke week fileert (mc) op inzichtelijke wijze de popgeschiedenis en de tijdgeest, zoals die beleefd werd in de kolommen van uw lijfblad. Deze week keert hij terug naar januari 1984.

Er is niets mis met geouwehoer, zolang Gods zegen er maar op rust, zei Gerard Reve al, en gelijk had hij. Wie denkt dat er in 1984, het jaar van Orwell en de echte Big Brother, geen plaats was voor goede luim en witzen, heeft het verkeerd.

Zo mocht (mm) het eerste nummer van 1984 openen met een ode aan het kunstschaatsen, naar aanleiding van het EK, waaraan in beperkte kring weleens werd gerefereerd als kunstschijten, ‘maar dat is weer een heel andere, weliswaar evenwaardige, vooral door stadshonden beoefende discipline’. Er was er ook eentje moedeloos: ‘Minder,’ antwoordde Jos ‘Vier dagen Gardameer’ Ghysen op de eindejaarsvragen over 1983 bij het lemma ‘Wat zou u in 1984 graag willen doen?’ Het schurend scharniertje noemde de grote moedeloosheid die om zich heen grijpt, de belangrijkste evolutie voor 1983. We houden het op een kleine winterdepressie. Stond de hele maand prominent in de aanbieding: Parijs-Dakar. In die tijd nog een onvermijdelijk evenement waar we elke week vier bladzijden verslag voor overhadden, van de pen van de legendarische Ronny Renders, de koning van het zijspan en veelvuldig deelnemer. Heroïsche verhalen over onbegrijpelijke waaghalzerij: ‘In het bivak breekt paniek uit in de ploeg als er een gat in de luchtfilter blijkt te zitten.’ De ploeg Verboven-Renders eindigt uiteindelijk als 57ste. Jacky Ickx wint, in scherp gesneden driedelig maatpak, bij de bolides. Pete Townshend van The Who meldt droog dat The Who stopt.

Er komen geen platen meer, zo verklaart de pierewaaier ernstig: ‘En ik zal nooit meer, waar ook ter wereld, nog optreden met The Who.’ Een geluk dat de neus van Townshend, van zichzelf al een winterpeen om u tegen te zeggen, niet groeide bij het vertellen van dat soort leugens, anders had dat orgaan in 1995 tegen de grond gehangen. Nog geen twee jaar na de zogezegde split gaf de groep acte de présence op Live Aid, en hun meest recente tournee werd vorig jaar (!) uitgesteld wegens corona. Wie eind 1983 echt dood en begraven was, was Dennis Wilson, die op eeuwige surfin’ safari trok toen hij in de oceaan nabij Malibu verdronk. O, ironie: Dennis was de enige Beach Boy die echt kon surfen. Maar niet goed genoeg, zo bleek. Hij kreeg een zeemansgraf, wat tot dan toe alleen mogelijk was voor leden van de Amerikaanse marine, maar dankzij de tussenkomst van president Reagan kon het voor Wilson ook. Ik geef het maar mee ter informatie, als u zo’n begrafenis zou wensen: bij ons moet u bij de West-Vlaamse provinciegouverneur Carl ‘Ik ben de kwaadste niet maar ik doe wel graag alsof’ Decaluwé zijn.

‘Drie koningen, drie koningen, geef ons een nieuwe gloed’: Humo is aanwezig op het concert van The Police in Londen en komt lofuitingen tekort. In die tijd is Mellie Uyldert een bekende Nederlandse astrologe en kruidenvrouw en ze krijgt ampele aandacht van Onze Man, die na een lange seance naar huis wordt gestuurd met de boodschap dat hij, als hij aan kinderen wil beginnen, de oudste beweging ter wereld het best uitvoert tussen 3 en 6 uur in de ochtend: ‘De morgenstond is de beste tijd om een kind te verwekken.’ De BRT start in samenwerking met de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening met een twaalfdelige reeks over een totale, beetje rare nieuwigheid, alweer van over de plas: de computer. ‘Als we het over een laserprinter hebben, dan laten we die ook zien.’ De reeks heet, geniaal in al zijn beknoptheid, ‘Het ABC van de computer’.