concert★★½☆☆
De muziekjes van RY X op Rock Werchter waren hier en daar fraai, maar z’n hoed was fraaier
Terwijl ik hem daar zo bezig zag in de KluB C verdacht ik Ry Cuming, de très sympa chiroleider achter RY X, ervan in zijn diepste slaap te dromen dat hij Justin Vernon heet. De baard heeft hij al bij elkaar gespaard, de hoed gepikt van die van The Dead South.
Volg al het festivalnieuws op onze Rock Werchter liveblog
Die Ry schrijft vast gevatte teksten over het lieve leven en hoe het te leiden, maar op een lijvig festivalpodium en in zijn grootste songs - ‘Berlin’ en ‘Only’ - komt het er toch vooral uit als variaties op ‘Ooh!’, ‘Ooo-ooh!’ en ‘Ooo-ooo-ooh!’. Wie zijn oren spitste, hoorde op de achtergrond het getik van de regen en een streepje Pixies. Ry hield ons droog, en het straffe was: hij leek óns daar dankbaar voor.
Niks mis met een goed kampvuurmoment - kan uitstekend dienen om die overgebleven drankbonnen van Boutique en Classic op te fikken, die nu geen stuiver meer waard zijn - maar RY X werd pas spannend als hij de elektronica omarmde. Wanneer hij in pakweg ‘Sweat’ of ‘Oceans’ (gemaakt met Ólafur Arnalds, dat zegt iets) een beatje inlaste, herinnerde hij niet meer aan Bon Iver, maar aan het neoklassiek van Nils Frahm en soms zelfs de warmekraakbeats van Burial. Toen dreigde er even iets te gebeuren.
De muziekjes van RY X waren fraai, hier en daar, maar z’n hoed - ooo-ooh! - was fraaier.
