De nieuwe Metallica en country die zacht door uw bloedbaan sijpelt: deze muziek verdient deze week uw aandacht

Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie zes platen die dringend te degusteren dan wel te negeren zijn.

Metallica - ‘72 Seasons’ ★★★½☆

Wanneer Metallica een nieuwe plaat op de wereld loslaat, dan stopt die heel even met draaien. Naar nieuw werk van de hardst werkende - en best verdienende - mannen in de heavy metal kijkt nogal wat volk uit. Wij niet het minst.

‘72 Seasons’ komt alweer zeven jaar na ‘Hardwired... to Self-Destruct’ en is Metallica’s elfde studioplaat in veertig (40!) jaar. Sommigen zullen zeggen: ‘Hun twáálfde studioplaat, vriend’, maar ‘Lulu’ weigeren wij mee te tellen. Over ons lijk.

Opener ‘72 Seasons’ zet er meteen flink vaart in, en weet die de volgende zeven minuten en negenendertig seconden vast te houden. Er is weinig van te merken dat frontman James Hetfield en drummer Lars Ulrich dit jaar de 60 aantikken. Gitarist Kirk Hammett zit zelfs al een jaar op tram 6, en bassist Robert Trujillo volgt met zijn 58 jaar op amper een zucht. Maar vooralsnog heeft blijkbaar geen van de vier al een kamer geboekt in Huize Avondrood.

‘Never can I stop, ‘cause the beast is hungry,’ schreeuwt Hetfield in het pijnlijk eerlijke ‘Shadows Follow’. Dat heeft niks te maken met zijn grote goesting om razendsnelle muziek te blijven maken, maar alles met de demonen waarmee hij nog altijd worstelt. Niet zo gek lang geleden liet hij zich nog maar een keer opnemen voor zijn alcoholverslaving, en vorig jaar liep zijn huwelijk na 25 jaar op de klippen.

In ‘Screaming Suicide’ mag Hammett zijn wahwahpedaal nog eens flink de sporen geven en ‘Sleepwalk My Life Away’ is moddervette blues. Ook de teksten van die songs bulken van de kommer en kwel. Bespeuren we daar een thema?

‘Lux Æterna’ was de eerste single die Metallica al eind november vorig jaar loste. Dat nummer leek zo weggelopen van hun debuut ‘Kill ‘em All’ uit 1983. Als voorsmaakje van ‘72 Seasons’ was dat behoorlijk misleidend. Veel fans van het eerste uur hadden de lederen broek en vest alvast ingevet, maar als er één buitenbeentje op deze plaat staat, dan is het wel ‘Lux Æterna’.

In ‘Too Far Gone?’ vraagt Hetfield zich af of hij nog te redden is. We hopen van wel, James. Want ‘72 Seasons’ is een riff-o-rama zoals alleen Metallica die kan maken, met songs die gemiddeld om en bij de zes minuten halen, en sommige die daar vér overheen gaan. Met zijn elf minuten en tien seconden is het epische ‘Inamorata’ zelfs het langste Metallica-nummer ooit.

‘Echte’ thrashmetal speelt Metallica al lang niet meer, daar zullen ook de grootste diehards mee moeten leren leven. Maar als Michelangelo na zijn werk in de Sixtijnse Kapel alleen nog maar kelders was gaan witten, had hij dat zonder twijfel ook gedaan zoals niemand anders dat zou kunnen. En zo kan ook Metallica nog altijd als geen ander sterke platen maken, al zal het nooit meer een ‘Master of Puppets’ zijn. (rm)

Thomas Bangalter - ‘Mythologies’ ★★★★☆

Iedereen en zijn oude moedertje kent Daft Punk. Will Tura kent zelfs de vader van medeoprichter Thomas Bangalter zo goed dat de kleine Tommie in de tijd ‘oncle Arthur’ moest zeggen tegen Will. Het kan wél zijn!

In 2021 zetten Bangalter en de wonderlijk genaamde Guy-Manuel de Homem-Christo een punt achter het al even wonderlijke dansfenomeen waarmee ze in 1993 begonnen waren. Er verscheen nog een feesteditie van ‘Homework’ (en op 12 mei volgt die van ‘Random Access Memories’), maar dat was het. Bangalter gaat nu solo, al is dat een raar woord voor een plaat waarop de ware vedette het Orchestre National Bordeaux Aquitaine is, een klassiek gezelschap dat zijn muziek op voortreffelijke wijze gestalte geeft. Op verzoek van choreograaf Angelin Preljocaj leverde hij de partituur voor een balletvoorstelling, moeiteloos bewijzend dat hij van vele markten thuis is. ‘Mythologies’ bevat meeslepende, repetitieve en dramatische klassieke muziek waarop de luisteraar gewiegd wordt als in een bootje op een oneindige oceaan. En geen beat te bespeuren. Benieuwd of Klara er pap van lust. (mc)

El Michels Affair & Black Thought - ‘Glorious Game’ ★★★½☆

Black Thought wordt in oktober 50, zijn band The Roots rondt het 35ste boekjaar af. Niet dat de jaren vat hebben op hem, laat staan op zijn werkethiek: vorig jaar was hij alomtegenwoordig in de eindejaarslijsten met Danger Mouse en hun plaat ‘Cheat Codes’, nu heeft hij weer iets klaar met z’n gabber Leon Michels. De producer weeft een tapijt met eindjes soulzang en samples van platen waarvan de hoezen omkrullen, waarop Black Thought met sprekend gemak zijn strak gecomponeerde raps legt. Hij doet zijn artiestennaam alle eer aan met rake regels die in meerdere opzichten zwart zijn: ‘They say Black joy is rebellion / A happy Black boy’s like a alien’. Er zit meer in dit kalm wiegende hiphopplaatje dan u denkt. (jvl)

Kara Jackson - ‘Why Does the Earth Give Us People to Love?’ ★★★½☆

Kara Jacksons liedjes glijden langzaam door het niemandsland tussen folk, blues, jazz en country. We denken meteen aan Nina Simone en Bill Callahan, maar horen ook waarom Jackson tatoeages van Joanna Newsom en Daniel Johnston heeft. Vaak gaan de people uit de titel van haar debuutplaat dood of blijken ze haar liefde niet waard, bezorgen ze haar de ‘Dickhead Blues’ of dumpen ze haar in de ‘Pawnshop’ van het leven. Jackson laat haar overpeinzingen heerlijk verdwalen in een labyrint van akoestische gitaren, tussen dronken ritmes, hemelse koortjes en ijle jazz. Bijna al haar songs druppelen uit de speakers met dezelfde trage polsslag. Stuk voor stuk nemen ze hun tijd om in je bloedbaan door te sijpelen. Daarna blijven ze dagenlang aan je hart plakken en door je hoofd spoken. ‘Some people use knives to be recognized’, klinkt het ergens. Kara Jackson hoeft enkel te zingen. (hs)

Spinvis - ‘Be-Bop-A-Lula’ ★★★☆☆

De tekst vult bij Spinvis altijd de muziek op, en in ‘Lente ‘22' zitten echt te veel woorden. Al de rest van ‘Be-Bop-A-Lula’ gooien we wel in repeat. De wilde verbanden in ‘Tingeltangel hersenpan’. ‘Lang zal hij leven’, met z’n stuwende, ELO-achtige ritme en z’n Sufjan Stevens-koortje. ‘Oogstlied’, dat aan ‘Goo Goo Muck’ van The Cramps doet denken. Het vol vragen aan God zittende ‘Weg zijn doet geen pijn’. ‘Speel dat ik leef’ begint met ‘Ik schrijf kleine kriebelcijfers op mijn hand / Ik ruik de Nutella en benzinedamp / Ik hoor rocksteady uit een bovenraam / In trance doe ik struikelend mijn slippers aan’. Moge Erik de Jong nog lang zijn dagboeken blijven verstoppen achter collages vol zo terloops mogelijke herinneringen. (gvn)

Milo Meskens - ‘Quarter Life Crisis’ ★★☆☆☆

Jaja, we weten het ondertussen: hij ging er enkele maanden voor herbronnen in Londen. En toch verschijnt op ‘Quarter Life Crisis’, zijn goeddeels met delicate popballads gevulde tweede elpee, geen nieuwe Milo Meskens. We horen een goeie zanger (‘Steady’, ‘Undershirt’) en een puike gitarist (het bluesy ‘Fool’) maar een veel minder tredvaste songwriter (zoals ‘Khloe’ gaan er dertien in een dozijn) die het pepervat maar één keer (‘Let It Burn’) uit de kast haalt. Dat kan scherper, Meskens! (qs)

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: