CD★★★☆☆
De nieuwe plaat van Yungblud is soms een beetje plat, maar niet te stoppen of te negeren
Yungblud heeft ‘Yungblud’ niet gemaakt voor mensen ouder dan 24, schrijft onze recensent: “Maar zelfs voor mijn bloemkooloren is overduidelijk dat hier Iets gebeurt.”
Yungblud over zijn dieptepunt: ‘De dag dat mijn penis duidelijk te zien was op een foto in Billboard Magazine.’
Yungblud over zijn voornaamste inspiratie: ‘Ikzelf! Just kidding, ik ben maar een boerenlul. (Denkt na) David Bowie misschien, omdat hij wist dat je soms iemand anders moet worden om jezelf te kunnen blijven.’
Als hij voor de rest van zijn leven naar één plaat zou mogen luisteren? ‘‘(What’s the Story) Morning Glory?’ van Oasis, natuurlijk.’
Als Red Bull een mens op de markt bracht, had die veel weg van Yungblud, Dominic Richard Harrison voor fiscus en grootouders. Druk en luid, maar niet te stoppen en moeilijk te negeren. Ergens tussen Green Day-zanger Billie Joe Armstrong, youtuber Acid en Tijgetje van ‘Winnie de Poeh’ in.
Vorig jaar nog omschreef Yungblud zijn eigen muziek als ‘rockmuziek, hiphop en punk, door elkaar geklutst’. Op zijn nieuwe plaat combineert hij vooral 1) eightiesmelodieën, 2) emo en 3) zijn voornaamste troef: teksten over chronisch ontgoochelde kids en het belang van mental health. Goed!
‘The Funeral’ tapt gul uit het vat waar Billy Idol als kind in viel. ‘Tissues’ leent de drumbeat en de handclaps rechtstreeks van ‘Close to Me’ van The Cure, maar geeft er een knauw aan die de rijpere Robert Smith-fans zal doen weglopen. ‘Sex, Not Violence’ is snel ontvlambare synthpop. Het door AutoTune aangevreten ‘I Cry’ richt zich tot iedereen die de berichten over Harrisons seksuele oriëntatie betwijfelt: ‘Everybody online keeps saying I’m not really gay / Only start dating men when they go to therapy’.
‘Memories’ is een doeltreffend schreeuwduet met de alomtegenwoordige Willow Smith, een gepassioneerd tienerdrama over hartzeer en frustraties en de wens dat er een knopje bestond om de harde schijf onder je schedelplan in één keer te wissen. Het refrein van ‘Don’t Like Feeling Sad Today’ is een soort evil mantra: een Ohrwurm zoals Vincent van Gogh er ooit één gehad moet hebben.
Maar waarom is Yungblud Yungblud?
– Dave Grohl zei twee jaar geleden: ‘Yungblud is de reden waarom rock-’n-roll nog niet dood is.’
YUNGBLUD «Ik werd daar emotioneel van. Niet vanwege het compliment, maar omdat hij gelijk heeft: rock-’n-roll lééft nog. Grohl is ook de reden waarom ik muziek ben beginnen te maken.»
– Waarom is je band met de fans zo sterk? Omdat je heel actief bent op social media of omdat je zingt over dingen – uitgaan, drugs, sociale angsten – waar jongeren echt mee bezig zijn?
YUNGBLUD «Vooral omdat we allemaal Yungblud zijn. Jij, de kids, ik: allemaal één.»
Deze titelloze is zijn derde plaat in vier jaar en zijn meest directe. Ze is niet voor mij gemaakt – ik ben ouder dan 24 – maar zelfs voor mijn bloemkooloren is overduidelijk dat hier Iets gebeurt. Soms een beetje plat, zanglijnen in ALL-CAPS en al vaak gehoord, maar: niet te stoppen en moeilijk te negeren.
