Humo gidst
De schaamte van Marcus Mumford, het talent van Ibe en de triomf van blackwave.: dit zijn de albums van de week
Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Alleen al die vaststelling maakt het leven spannend. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie een sextet van platen die dringend te degusteren dan wel volstrekt te negeren zijn.
Whitney - Spark ★★★★☆
Onlangs gaf Whitney toe dat ze op hun tandvlees zaten toen ze in 2019 ‘Forever Turned Around’ opnamen, de opvolger van hun onverhoopt succesvolle debuut ‘Light Upon the Lake’ uit 2016 (met de radiohit ‘No Woman’). Het duo besefte dat ze wanhopig de vibe en het geluid van toen opnieuw probeerden op te roepen, terwijl ze die eigenlijk al lang ontgroeid waren. Het tussendoortje ‘Candid’, een coverplaat waarop ze favoriete tracks in de uiteenlopendste stijlen (van John Denver tot SWV) een elegant Whitney-keurslijf aanmaten, bleek in 2020 een uitstekende vingeroefening om op ‘SPARK’ eindelijk toch - omzichtig - de contouren van hun sound te hertekenen.
De nieuwe plaat ontstond in Portland, waar Julien Ehrlich verstrooiing had gezocht na het vertrek van zijn lief. Vier dagen nadat kompaan Max Kakacek hem vanuit hometown Chicago vergezeld had, ging de halve wereld in lockdown. Whitney zag er het perfecte excuus in om te experimenteren. Om song na song na song te schrijven en te finetunen tot ze precies goed en - vooral - voldoende anders klonken.
Wat is nieuw? Subtiele wolkjes distortion, die de opener ‘NOTHING REMAINS’ een extra vleugje ontreddering meegeven. Nadrukkelijke, soms hoekige ritmes: de doffe baspuls in ‘REAL LOVE’ echoot de bonkende hartslag van de angstaanvallen waarmee Ehrlich al zijn leven lang kampt. Elders blinkt de ritmesectie dan weer uit door afwezigheid: ‘TWIRL’ is verstild drama, een liedje dat hoog tussen de wolken zweeft, omstuwd door trillende strijkers en hemelse woehoehoes.
Als vanouds laat Ehrlichs hunkerende falset zijn twijfels en hartzeer ongefilterd uit de speakers lekken, en blijven Whitneys melodieën wekenlang in je hoofd kamperen. En ook nu distilleert het duo goud uit hun favoriete soul-, funk-, countryplaten, wat gloedvolle pop oplevert vol echo’s van Steely Dan, Todd Rundgren of Gerry Rafferty (‘LOST CONTROL’ en ‘BACK THEN’). ‘SPARK’ klinkt dus nog altijd als Whitney: je kunt naar een nieuwe stad verhuizen waar de straten naar zilte zeelucht ruiken en het licht uitbundiger langs de huizen strijkt, maar je kunt jezelf niet zomaar afschudden (toptrack ‘MEMORY’).
‘Change is hard, but change is good’, liet Henry Rollins ooit optekenen. Die veertien maanden wroeten in de studio, alle pijn die eraan voorafging: het heeft vruchten opgeleverd als ‘TERMINAL’, een liedje dat allesbehalve als een eindstation aanvoelt. Statige piano en koperblazers doen het opbollen als een jurk in een zeebries. Voor onze voeten strekt een weidse oceaan zich uit, een vage oosterse melodie doet dromen van nieuwe horizonten.
Op weg naar hun volgende plaat zal Whitney ongetwijfeld voor de trage scenic route kiezen. Wij reizen maar wát graag met hen mee. (hs)
blackwave. - No Sleep in LA ★★★★1/2
‘I think I might be a-okay. If I wait just another day’. Wanneer de tieners van nu belastingbetalende dertigers zijn, zullen ze de soundtrack van ‘FIFA 23' vanuit hun onderbewustzijn en met een knagende nostalgie meerappen. blackwave. is dankzij de game onsterfelijk geworden voor een generatie voetbalfans. Maar ook in het hart van de voetballeek en de húídige belastingbetaler verdient het Antwerpse hiphopduo een plaats. ‘It’s that album of the year shit’ knalt meteen uw gehoorgang in tijdens de aanstekelijke opener ‘Back on Track’. Top 10 moet lukken! De rest van de plaat is zoals de vooraf geloste singles: heerlijk divers. ‘Good Day’ en ‘A-Okay’ zijn vintage blackwave., op ‘Cracked Screen’ en ‘Desire’ mag het vuiler en harder, terwijl ‘Lost in Translation’ en ‘Perfume’ breekbaar met een snuif liefdesverdriet zijn. Geen genre doet hier onder voor een ander: sterk! (mam)
Marcus Mumford - (self-titled) ★★★1/2☆
Marcus Mumford kennen we als de CEO van Mumford & Sons, het afbraakbedrijf van goedgemutste meestergasten gespecialiseerd in festivalpodia en vooroordelen over banjobezitters. Op zijn solodebuut sloopt hij de angst en de schaamte die hem beknelden nadat hij als kind was misbruikt. Muzikaal neemt hij hier net iets meer risico’s dan met zijn broeders: niks wereldschokkends, maar de moerassige intro en nerveuze percussie van ‘Dangerous Game’ staan ver genoeg af van de gemiddelde ‘Little Lion Man’. Op het juiste moment maken de arrangementen de baan vrij voor de teksten, en dát is toch waarom deze plaat na de laatste noot blijft zinderen. Met elk woord begrijp je beter waarom Mumford solo is moeten gaan. ‘Better off high than dead’: met zulke in gitzwarte inkt geschreven verzen vul je geen weides. (jvl)
Ibe - Sweet Love ★★★☆☆
‘In de knop gebroken’: dat leek de tagline bij de carrière van de frêle Ibe te zullen worden, toen hij na een ruime winst in ‘The Voice’ in 2019 en een verrassend volwassen concert op Rock Werchter van de ene dag op de andere plots zonder werk zat, net zoals al zijn collega’s - corona. Hij nam een plaat op, veranderde van management en schrapte de helft van de nummers toen Oliver Symons van Bazart als producer zich met de zaak ging bemoeien. Met goed gevolg: de plaat die er nu eindelijk is, klinkt als een koekoeksklok. De voorzichtige pianoballades waarin Ibe blijft excelleren, zijn aangevuld met vijfkaraatspopsongs met luxueuze arrangementen. En de man moet nog 21 worden. Zoveel talent: het is waarlijk een schande. (mc)
Unloved - The Pink Album ★★☆☆☆
Unloved heeft drie kernleden. Keefus Ciancia stak voor de soundtrack van de ‘True Detective’-serie zijn schop diep in de grofkorrelige grond van blues, country, folk en rock. David Holmes maakte muziek bij ingebeelde films tot hij mocht werken aan ‘Ocean’s Eleven’, ‘Ocean’s Twelve’ en ‘Ocean’s Thirteen’. Zangeres Jade Vincent, die al Bad Girl en Sad Girl is geweest, trekt met haar fluwelen stem producers aan die dingen als ‘Meer galm!’ en ‘Backings in de stijl van The Shangri-Las!’ beginnen te roepen. Hun donkere, maar hier en daar ook hilarische croonermuziek is in de serie ‘Killing Eve’ alomtegenwoordig. En ze werkt! Maar net nu ik Eve en Villanelle in een warrig laatste seizoen kwijtraak, komt Unloved aanzetten met tweeëntwintig songs. Dat zijn er zeker elf te veel. (gvn)
The Kinks - Muswell Hillbillies/Everybody’s in Show-Biz (Deluxe Box Set) ★★★1/2☆
Natuurlijk zitten alleen diehardfans van The Kinks te wachten op deze box waarin twee van hun beste (maar niet hun állerbeste) werken worden uitgewalst tot 6 elpees, 4 cd’s, 1 blu-ray met een homemovie uit 1971, een boek en wat luxerommel voor de liefhebber. Terwijl de voorbije zomer de zoveelste wereldtournees van hun grootste concurrenten, de Stones en Paul McCartney, grossierden in glorie en ponden, moet het brein van Ray Davies geïmplodeerd zijn van frustratie: ooit was hij hun gelijke. Een Kinks-reünie zal er niet meer komen, wegens oud en ziek, dus houdt hij zich bezig met het catalogiseren van zijn gloriemomenten. Als subliem observator en tekstschrijver laat de opper-Kink Mick en Keith achter zich, en McCartney is op z’n beste momenten even goed. Maar alleen de allerbeste songs van de vroege Kinks, zoals het onverwoestbare ‘Celluloid Heroes’, kunnen aan The Beatles tippen. (ss)
