Concert★★☆☆☆
De set van The Specials paste perfect bij het weer: druilerig
‘Are you enjoying this?’ Terry Hall lijkt zelf evenmin overtuigd bij de aanblik van zo’n mak Werchterpubliek. ‘No?’ Bijna geruisloos haalt hij zijn schouders op. ‘Yes? You might as well. It’s raining outside.’ Een lamlendiger peppraatje hadden we zelf node kunnen bedenken. Maar The Specials blinken zaterdagavond uit in zo’n beroerde routine en gemakzucht dat die bindtekst de wakke strik op de avond is. Qua druilerigheid vindt de set hooguit zijn weerga in de grauwe wolkensluiers die Werchter parten spelen rond het avonduur.
‘Ska is de vijand’, wordt al jaren beweerd in hardcore metalmiddens die zichzelf net iets te ernstig nemen, maar ter hoogte van de Heilige Wei zou je haast geloof hechten aan die boutade. The Specials lijken alleszins geen nieuwe vrienden, laat staan zieltjes te willen winnen.
De set schiet nochtans vrij overtuigend uit de startblokken met het van The Staple Singers geleende ‘Freedom Highway’, maar al gauw doet de frontman op lemen voeten de rest van de groep verzanden in een luilekker balorkestje. ‘Rat Race’ wordt gebracht met de flair van teneergeslagen doodgravers, elders worden schuiftrompet en orgel bovengehaald voor een sneu ska-kneusje van een song.
Daar stà je dan, met je doorweekte pork pie hoedje en die kekke, soppende Dr. Martens. Als dit de renaissance van ska had moeten zijn, is het er uitsluitend één waar de pruttige nageboorte te nadrukkelijk aanwezig is. Vooraf hadden we nochtans gehoopt op een zomers onderonsje, waarbij we gelijk een geweten geschopt zouden worden. Zoveel was dat ook niet gevraagd.
Met The Specials werd je namelijk sowieso veertig jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Naar de donkere middeleeuwen van de eighties, waar de verpletterend jeugdwerkloosheid, de opkomst van extreemrechts, Margaret Thatcher een gesel waren. De jaren tachtig waren helemààl niet prachtig. Net zo min als het een tijdsvak voor lachebekjes of zelfverklaarde zonnekinderen was. Ska alors! Er werd gelukkig ook grandioze muziek gemaakt. Groepen als The Specials, Madness, The Beat of The Selecter adopteren Jamaicaanse skamuziek van de vroege sixties en bliezen het genre nieuw leven in. The Specials stonden in 1980 trouwens al op de heilige wei van Torhout-Werchter, waar ze een grandioos debuut voorstelden - met dank aan producer Elvis Costello, die punk door hun ska mixte. De groep uit Coventry - u kent de stad wellicht hooguit van de buitenopnames van Schone Schijn - doet er zaterdagavond evenwel alles aan om die legende te ontmantelen.
De grondleggers van de 2 Tone-ska flirten geinig met mariachi-muziek in ‘Stereotype’, spelen met de erfenis van Fun Boy Three in ‘The Lunatics (Have Taken Over the Asylum)’ en bewijzen waarom ‘Friday Night, Saturday Morning’ een plekje in De Tijdloze verdient. Maar de sfeer blijft bedrukt in de KluB C. Wie wil skanken, komt nauwelijks aan zijn trekken. Wie wil slapen, kan perfect een dutje doen in de verduisterde tent.
De groep eindigt uiteindelijk met een aanstekelijk ‘Too Much Too Young’. Maar die laatste infectieuze uitbarsting hadden ze net zo goed kunnen herdopen tot ‘Too Little, Too Late’. Zonde.
Beleef TW Classic vanop de eerste rij in onze liveblog.
