Concert★★★★☆
De stukadoors van Goldband lieten zich op Rock Werchter allerminst kisten door een arbeidsongeval
Goldband kwam om harten en applausrecords te breken. Helaas was het de enkel van Boaz Kok die eerst sneuvelde, maar dat veranderde hoegenaamd niets aan de geformuleerde missie.
Kok besloot om van het hoofdpodium van Rock Werchter naar beneden te springen in een poging om zich onder het volk te mengen dat hij en zijn maten toen al een kwartier met succes naar het delirium aan het brengen waren. Een verpleegster keek naar zijn enkel en fronste, Boaz keek naar het volk en grijnsde. De man kent zijn prioriteiten: eerst de rave, dan de revalidatie.
Ooit waren Boaz, Milo en Karel stukadoors, nu zetten ze schmalzige popshows in de stellingen waarin het alle dagen bouwverlof is. De matten hangen aan hun nek, de feesthits aan hun gat en op beide zijn ze zichtbaar trots. ‘De wereld’ was een aanslag op onze dansbanen die werd opgeëist door de eighties, ‘Kinderwens’ pakte het beste van Extremes ‘More Than Words’. Het oudere ‘Mijn stad’ klonk dan weer als De Jeugd van Tegenwoordig op uppers.
‘Dit is voor jou’, met Milo die zijn vader ging knuffelen in het publiek, was nog steeds de hymne die het tijdens de coronacrisis was. Eigenlijk was dit álles wat we hadden gehoopt dat het ging zijn: de driestemmige zang, de schmalzige gitaarsolo’s, de circle pit, de sitdown. Fiesta loco tot aan de middentoog, zelfs bij de grootste cynicus moet hier iets van blijven hangen. Zoals Jezus aan het kruis, godverdomme amen!
