cd★☆☆☆☆
De teksten op ‘10,000 Gecs’ van 100 Gecs gaan werkelijk nergens over
is ooit begonnen als een amusante internethype, een vleesgeworden meme. Met hun tweede plaat dringt zich de vraag op: moeten we Laura Les en Dylan Brady nu ook seriéús nemen? Het Amerikaanse duo meurt zichtbaar (sic) naar Monster XXL, maar net zoals bij Die Antwoord rijzen over hen verdenkingen van arty pseudomarginaliteit. Ze vermengen gemuteerde gamegeluiden met dubstep en hyperpop, opgeleukt met nu-metal, screamo en zelfs ska. En héél veel autotunegekrijs. Geluidsterroristen als Kid606 verkenden de grens tussen pijn en wansmaak ook al, maar Les en Brady geven écht geen moer om wat cool is. Hun teksten gaan werkelijk nergens over, en nogal wat nummers verzanden in oubollige poppunkrefreintjes. Eén zo’n aan Avril Lavigne herinnerende plaats delict is de single ‘Hollywood Baby’. Ere wie ere toekomt: de doe-het-zelfgekte van hun video’s maakt zelfs ‘Doritos & Fritos’, de infantielste track op ‘10,000 Gecs’, bijzonder entertainend. Maar zonder die beelden komt alleen een Gec ervoor uit zijn bed.
