De Turnhoutse preselectie van Humo’s Rock Rally: ‘Ze doen maar, maar hadden ze het niet gedaan, het zou geen groot verlies zijn geweest’

Code oranje! In de Warande in Turnhout werd er voor het eerst tijdens deze editie van Humo’s Rock Rally rechtgestaan, ongemaskerd rondgelopen, gedronken op het volle leven, en tegen het einde van de avond zodanig hard en uitvoerig gelald dat we bijna hadden geroepen: ‘Bring back Covid!’ Bijna, want ondanks de storm die buiten woedde was behalve het leven ook het niveau van de groepen in Turnhout goed tot uitstekend. Het was een weekend waarin we bij momenten gewoon kregen waar we om vroegen. Over de prestaties in Hamont-Achel later meer, eerst het verslag van preselectie nummer zeven!

Charlize

Het begon niet meteen met een knal. De 17-jarige Charlize Mols uit – jawel - Mol zag er nog jonger uit dan ze was, zong met de meest frêle stem ooit aan een kampvuur waargenomen, en opende met ‘Free Like a Bird’, dat ze zong als ‘Free as a Bird’. Mooi gezongen, eens ze de toonaard te pakken had, en dat was in elke song wel even zoeken. Voor haar tweede liedje vroeg ze ons de ogen te sluiten en ons voor te stellen dat we op een vlucht naar een warm land zaten – verschoning, stònden te wachten – de cocktail al in de hand, het warme zand in de rug. Dat lukte Klaus zowaar even, maar dan zetten Charlize ‘Illusion’ in, iets waarmee hij zo weer in De Warande stond. Naar Charlize te kijken, die er verder niet veel meer van bakte. Te jong, te weinig.

Blind Drift

De salopet met één bretel los, is in. Ik geef het maar mee, u weet er vast meer raad mee dan ik. Op muzikaal vlak was het bij Blind Drift wat er van de groepsnaam te verwachten viel. Een lead-gitarist die dat met smaakvolle klanken niet slecht deed, in een gezelschap dat lamme poprock bracht, naar verluidt al een plaat uit heeft, en daar volgende week nog een single aan toevoegt. ‘Cage’, meende ik begrepen te hebben, hun tweede song in De Warande. Ze doen maar, maar hadden ze het niet gedaan, het zou geen groot verlies zijn geweest.

Nebbia

De eerste echt interessante groep van de avond presenteerde zich als Nebbia, Italiaans voor mist. Lucas Nevelsteen, 23 jaar, had zich solo ingeschreven, maar voor de preselectie in Turnhout een op alle vlakken complete groep rond zich verzameld. Ze brachten drie heldere popsongs waarin de weerhaken van voorbeelden Radiohead en John Frusciante het uitstekend konden vinden met de donkere aaibaarheid van Nick Drake en Elliot Smith, en een aanstekelijke lome swing het gebrek aan grote refreinen aardig wist te maskeren. In ‘Oh If There’s a Place’ deed Nevelsteen het zoals hij zich had ingeschreven: solo. En ook dat deed hij, zichzelf begeleidend op elektrische gitaar, uitstekend. Het nonchalante grapje waarmee hij de song inluidde – ‘En toen was mijn band het beu’ – getuigde van podiumvastheid en geloof in eigen kunnen. Nebbia: talent in alle gaten en kieren.

Tuff Guac

De solo-artiesten hadden in Turnhout de beste groepen bij, zo ook Rafael Valles Hilario, een 25-jarige Antwerpenaar die net als Lucas Nevelsteen niet zo dringend op zoek moet naar een artiestennaam. Zelf had hij iets van Robert Fripp, zenuwachtig gitaar spelend in niet voor de hand liggende gebieden, zijn groep uitsturend naar regionen waar The Residents en Grandaddy thuis zijn. Een viertal met drie snorren, een Tjenne Berghmans-lookalike op bas, en een gitarist met de beste kersttrui voor de tijd van het jaar (een gebreid groenzwart geval met gremlins aan een guirlande). Tuff Guac was clever, catchy en interessant.

The Chalkheads

The Chalkheads – spreek uit: Tsjalkhèts – kwamen uit het hart van de Kempen en waren het – Natalia nog aan toe - aan hun afkomst verplicht er een lap op te geven. Ze hadden een opblaasbert als mascotte meegebracht, spraken het publiek toe in het plaatselijke dialect, brachten wijdbeens en met grote gebaren drie songs waarin de hermetische powerriffs niet werden gespaard, en kregen van Klaus voor enthousiasme een tien op tien. De jury had een doordeweekse Chiro-groep gezien die niet zou misstaan in een nog te schrijven Vlaamse fictiereeks met Tom Van Dyck. Duimen maar!

NINU

Rock Rally-pedigree bij NINU: Naomi Bentein kreeg in 2018 als bassiste bij Lagüna het zilver om de hals gehangen, haar broer Mauro flankeerde haar toen op gitaar, stond met Diane Grace nog een tweede keer in die finale, en was een paar weken geleden in Maldegem nog te zien bij Cloudy-Oh. Ook bij NINU speelde Naomi op extreem coole en vakkundige wijze bas, in het gezelschap van drummer Erik Heestermans, en zanger-gitarist Kristof Declerck. Goeie muzikanten, goeie sound, moeilijke muziek. NINU gaf ons de indruk dat we naar een experiment aan het kijken waren waarvan ook zij de uitkomst niet konden voorspellen. Een soort live-doctoraat waarbij de saaie uitweidingen niet uit de weg werden gegaan, en het enerverende en veelal niets bijdragende effectje op de stem er mee voor zorgde dat NINU ons tegen het einde van zijn setje helemaal kwijt was. Jammer.

Kaske

Veel stond er niet op de behangtafel die Kaske, pseudoniem van de 25-jarige Casper Hendriks uit Wuustwezel, had laten klaarzetten: een laptop, een midi-keyboardje en nog wat knopjes om aan te draaien. Hij ging er druk mee in de weer en toverde er iets uit tevoorschijn dat klanktechnisch de perfectie benaderde, verre van gratuit in elkaar stak, maar de slimme hooks en songstructuren van pakweg Bonobo of Aphex Twin miste, en daarom niet langer dan een minuut of vijf wist te boeien. Dat Kaske erbij stond als, welja, een man achter een behangtafel hielp ook niet.

Yacid

Visuals wilden we, en visuals kregen we. Van Yacid, de 24-jarige Yana Van Glabeke uit Antwerpen, die zichzelf liet inleiden door een onheilspellende intro van een minuut, en dan op het podium verscheen in een zelfgemaakt zwart pak. Een masker met daarin een witte lamp op de plaats van haar mond liet enkel haar ogen bloot, de blonde haren in twee lange staarten als choreografische helpers aan weerszijden van haar gezicht. Klaus kent geen enkele van de namen die ze als haar invloeden opgeeft (Ic3Peak, Igorrr, Jazmin Bean, Zheani, Catnapp) maar de woorden waarmee ze zichzelf op papier omschrijft, vatten wonderwel samen wat hij in Turnhout zag en hoorde: ‘Electronic music by a cyberpunk weirdo’. Eén jurylid had in één van haar songs eighties-priesteres Anne Clarke gehoord, een ander Praga Khan met meer klasse dan vaudeville. Gezamenlijk waren zij het erover eens dat het zonde zou zijn om Yacid geen kans te geven op een groter podium.

Odeum

Odeum had sinds de preselectie van twee jaar geleden in Opwijk hard gewerkt, en keerde terug als een goed geolie machine. Een machine die grossierde in het intrappen van open deuren, pop waarin werd getwijfeld tussen Ed Sheeran en The Spin Doctors zonder ooit echt bij de kwaliteit van één van die twee in de buurt te komen, en uitkwam bij iets wat door iemand met een kwaaie dronk christian rock werd genoemd. ‘Slechte groepsnaam voor wat ze doen,’ voegde hij eraan toe. ‘Het lijkt wel een virus, de Odeum-variant’. Een ander sloeg achteraf in het jurylokaal aan het rekenen: ‘Als ze twee jaar geleden 19 waren, zijn ze nu 21, en over twee jaar 23’. Daar viel geen speld tussen te krijgen.

Delportau

Voor de goede orde was er ook nog Delportau, een rapper die de laptop van Yacid had geleend (dat mag), zijn beats had gekocht (eveneens toegestaan), en daar bijzonder weinig aan wist toe te voegen. Het was zijn eerste keer op een podium, waardoor zenuwen hem parten speelden, en hij af en toe leek te vergeten om mee te doen met wat hij zelf als geheugensteuntje alvast op voorhand had ingezongen. Geen onverdienstelijke rapper, maar om in een live-wedstrijd aanspraak te kunnen maken op meer dan deelname leek het allemaal net iets te veel op de playbackshow. Wist u overigens dat Hennie Huisman recent nog een liedje heeft uitgebracht? Het heet ‘Coronavirus’ en gaat zo: ‘Coronavirus, waarom blijf je nou zo lang / je geeft ons zoveel zorgen en je maakt de mensen bang / Coronavirus, weg met jou’. Code oranje werd geen seconde te vroeg afgekondigd.