De vrijetijdsbesteding van Arno op ‘Arno’ is deze keer helaas de mijne niet

De ware oorzaak van de TC Matic-split is tot op heden onbekend. Niemand heeft de verantwoordelijkheid opgeëist en men tast, als een mijnwerker, nog steeds in het duister. Ik veronderstel dat één van de leden een onverdraaglijk slechte adem had, want de meest voorkomende doodsoorzaak van Belgische rockgroepen moet in klein Belgisch zeer worden gezocht. In kneuterigheid, in bevangenheid des geestes. De nationale rock zou uitzicht moeten bieden op de wereld, maar het blijft een raamloze binnenkamer, waarin iemand onnoemelijk lang geleden een zak vieze sokken heeft achtergelaten. Nu moet ik TC Matic wel nageven dat ze live soms uitstekend waren, en dat ze, in zoverre ze dat konden, eerlijke pogingen hebben gedaan om aan een klein land te ontsnappen.

Men gist: de TC Matic-split is een coup de théatre die de aandacht op Arno's soloplaat moet vestigen. Mocht dit gerucht kloppen, dan is die coup de théêtre veeleer een faux pas, want de elpee 'Arno' is niet geworden wat de single voorspeld had. 'Forget the cold sweat' gaf hoop: blues en soul, een opzwepend koortje (Redgy en Kaz Lux), een krolse mondharmonica, een orgel dat onder de vaste vloerbedekking door sluipt en Arno die iets warms en vochtigs ophoest. Het was menselijker muziek dan TC Matic ooit gemaakt heeft. Maar de overige nummers van deze plaat zitten gewoon een categorie lager, of gewoon aan de grond: 'Down and out' is zoals z'n titel het al laat vermoeden, een zich naar het graf slepend stuk verdriet. Tamelijk goede neo-blues met brandende licks van J.M. Aerts, maar snel verzandend in monotonie, wat ook opgaat voor de trieste soul-song 'Come back'. 'Qu'est-ce que c'est' houdt het midden tussen TC Matic en Tjens Couter, tussen chroom en het bruine, doorrookte houtwerk van een pub: eventjes spannend, maar al snel verschralend tot een beat en een kreet. Enkele opgeladen seconden zitten er ook in 'Play the guitar boy', Afrikaans geïnspireerde heisa met Burundi-drums en het onheilspellende gerucht van naderende olifanten. Een chant van de Mau Mau ter opluistering van een besnijdenis, vermoed ik. Maar voor de rest: imitatie etnische muziek. Arno blijft nog twee nummers lang in Afrika: de instrumental 'Congo' is een langzaam aan malaria en van verveling stervend muziekstuk en 'Yooh' een volstrekt lullige hap Afro-pop, die van de zomer, als de mensheid kreeftrood en van haar zinnen beroofd op de ultieme zonnesteek ligt te wachten, wel eens een hit zou kunnen worden. 'When the rock' is daarentegen een wel zeer vroeg kerstnummer. Arno volgt een Ster, terwijl het orgel van het Leger des Heils door de straten van het ingesneeuwde stadje klinkt: slepende verveling en de angst dat het Urker mannenkoor elk ogenblik kan invallen.

Beide plaatkanten worden afgesloten met een instrumental. 'Miss Nell' is een vrij virtuoze, krachtig uit z'n neus stomende mondharmonica-solo, die live wel iets zou betekenen, maar niet op deze elpee hoefde. Volkomen belachelijk is 'La Bella Rossa', waarin Arno op deerlijke wijze het pianoklavier beroert. Het lijkt alsof Volondat, na een zware hersenschudding, alles vergeten is en helemaal opnieuw moet beginnen. Schandalig vulsel.

Steeds ergerlijker wordt het Volapuk waarvan Arno zich bedient: betekenisloos gekwaak in vele verkeerd uitgesproken talen. 'Vachement drôle', zeggen Brusselse idioten wel eens, omdat ze alles 'vachement drôle' vinden. Mij is het lachen allang vergaan.

Deze keer is de vrijetijdsbesteding van Arno Hintjens de mijne niet. Helaas, hélas, alas.