De vrouwen moeten de inboedel redden op ‘The Problem of Leisure: A Celebration of Andy Gill & Gang of Four’

Alle groepen die beweren dat ze door de postpunk beïnvloed zijn, bedoelen dat ze alles van Gang of Four gepikt hebben, en dan vooral van de blauwdruk voor het genre, ‘Entertainment!’ (1979). Die plaat klinkt nog steeds fris en modern met de dreigend groovende bas, de spastisch kletterende drums, de declamerende zang en vooral de tegen de songs vechtende gitaar van Andy Gill. Hij gebruikte zijn instrument als een cirkelzaag om de songs in stukken te rijten, of als een uitgebeende funkgitaar met snaren van prikkeldraad. Hij speelde geen solo’s maar interrupties, geen riffs maar paniekaanvallen. Die tegendraadse, withete funkmuziek bevatte ook teksten vol gevatte linkse polemieken: propaganda waarop je kunt dansen; ze bewezen dat vooruitgang geen utopie is.

Andy Gill is op 1 februari 2020 overleden aan covid-19. Op zijn sterfbed was hij nog bezig met deze plaat, waarvoor twintig bekende fans evenveel Gang of Four-nummers onder handen mochten nemen. Spijtig genoeg vallen de bijdragen van de zwaardere deelnemers tegen. Idles maakte van ‘Damaged Goods’ een ordinair punknummertje. Tom Morello van Rage Against the Machine is een Gill-adept: hij doet de gitaarpartij van ‘Natural’s Not in It’ eer aan. Maar zijn vocale partner, Serj Tankian van System of a Down, klinkt als een springkasteel vol kikkers. Helmet mikte op ‘ingehouden dreiging’, gokken we, maar kwam uit bij ‘saai en overbodig’. Dat doen ook de remixen die Killing Joke en 3D van Massive Attack hebben afgescheiden. Vreselijk wordt het pas als de Zweedse indiepoppertjes The Sounds ‘I Love a Man in Uniform’ richting Eurovisiesongfestival kegelen. En het irritante Chinese groepje Hardcore Raver in Tears, uit Wuhan nota bene, veroorzaakte bijna een diplomatiek incident.

De vrouwen moeten de inboedel redden. Lonelady’s versie van ‘Not Great Men’ is lekker scherp. La Roux maakte lieflijke popmuziek van ‘Damaged Goods’. Gail Ann Dorsey, die in de jaren 90 nog bij Gang of Four speelde, toverde ‘We Live As We Dream, Alone’ om in een minimalistische powerballad. ‘Paralysed’ van Warpaint is veruit de beste cover: loom, maar lichtvoetig en écht mooi. Flea en John Frusciante haalden er zelfs een meisjeskoor bij. Fleas bas stuitert enthousiast als op de eerste Peppers-plaat, die door Gill werd geproducet. Verder verrassen vooral de Dandy Warhols en het Javaanse gamelanorkest Sekar Melati. Maar waar is de scherpte en de revolutie die Gang of Four typeerde? Als je bedenkt wie beweert fan te zijn – St. Vincent, Sleater-Kinney, Fugazi, Radiohead, Nine Inch Nails, R.E.M. – had het een indrukwekkender eerbetoon kunnen worden. Maar als u door deze plaat ‘Entertainment!’ eens checkt, was het de moeite waard.