CD★★★½☆
De wereld mag dan al naar de kloten zijn, Viagra Boys schrijft er op ‘Cave world’ tenminste songs over waarbij het heel goed moshen is
‘ADHD-disco’: als een platenfirma met zulke termen begint te gooien in de bio bij een nieuwe plaat, mag je je borst nat maken. Maar niet deze keer: er valt waarlijk geen betere omschrijving te bedenken voor opener ‘Baby Criminal’, die alle kanten uit pogoot en waarin Sebastian Murphy, opper-Viagra Boy, zijn teksten naar oude Zweedse traditie met veel humor en fluimen in de microfoon spuwt.
De tweede plaat van Viagra Boys, ‘Welfare Jazz’, forceerde vorig jaar hun internationale doorbraak (Humo toen: ‘Absurd, op het randje van waanzinnig’). Tussendoor hebben de Boys (van wie costichter Benjamin Vallé in oktober ’21 in niet-vrijgegeven omstandigheden overleed) nog een andere plaat opgenomen, in de bij Scandinavische punkers legendarische Silence Studio in Koppom. Waarop de band – stijf van ambitie (sorry) – plots bedacht: we kunnen beter. ‘Songs zijn zoals levers,’ aldus Murphy: ‘Ze moeten kunnen marineren.’ Ze gooiden 80 procent weg en namen de rest opnieuw op. Geen enkele van de oorspronkelijke teksten overleefde die make-over.
Waar gaan de nieuwe teksten dan over? Nadat hij een documentaire over de evolutietheorie had gezien, vroeg Murphy zich tijdens de opnames van ‘Cave World’ plots af: ‘Wie is hier eigenlijk de échte aap? Onze voorouders of wij? Wie van de twee stichtte een vreselijke, luie, egoïstische maatschappij waarin à volonté gemoord en uitgebuit wordt? Wie is het primitiefst?’ Het is de centrale vraag in het door diverse ritmes heen scheurende ‘Troglodyte’ (een lelijk, maar swingend liefdeskind van Ice Age, Shame en Depeche Mode) maar ze valt via een omweg ook in ‘Punk Rock Loser’, ‘The Cognitive Trade-Off Hypothesis’, ‘Ain’t No Thief’ en ‘Human Error’.
‘Creepy Crawlers’ is een dronkemansparlando over microchips in coronavaccins en andere fluitjestheorieën. ‘Well, I can’t believe what I read last night / There’s little kids growing up with tails, maybe even two.’
Postpunk, maar met borstelhaar op de knokkels. IDLES-iaanse muilperen van behendige pasticheurs die hun oerkreten door veel verschillende genres laten klinken, al dan niet ernstig. De wereld mag dan al naar de kloten zijn, Murphy schrijft er tenminste songs over waarbij het heel goed moshen/bier kappen/naar de maan huilen/de wereldbeker vogelpik volgen is.
Wat kon beter? ‘Big Boy’ – hart en kloten op de juiste plaats en live vermoedelijk een belevenis – verliest al na drie luisterbeurten het gros van zijn spankracht. Het tegelijk verbeten en gezapige ‘Punk Rock Loser’ had van The Dandy Warhols zaliger kunnen komen, maar de bijbehorende videoclip met de cowboys is beter dan de song.
Samengevat: ‘Cave World’ bevestigt de roes van ‘Welfare Jazz’ in stijl, maar de verrassing is weg. Het is altijd iets!
