De wereldfolk van Rhiannon Giddens en Francesco Turrisi is een categorie apart

Men moet slechts enkele ogenblikken kijken en luisteren naar het recente concert van de countryfolkartieste Rhiannon Giddens en haar vriend en collega Francesco Turrisi in de fraaie omgeving van het New Yorkse Metropolitan Museum of Art om te beseffen dat we hier te maken hebben met het soort artiest waardoor het woord ‘buitenbeentje’ tot een slap eufemisme herleid wordt.

Eén close-up van Rhiannons knappe kop en je begrijpt meteen waarom de begenadigde zangeres, violiste, banjospeelster, actrice, songschrijfster, activiste, danseres, musicologe en feministe Giddens zichzelf graag a hardcore nerd noemt: ze doet van alles en ze doet dat waanzinnig goed. Wat ze op haar eerdere soloplaten liet horen, en daarvoor met de geweldige Carolina Chocolate Drops, was een diep in de rootsy sfeer gedrenkte mengvorm van cowboy- en indianenmuziek, van moderne blues en frisse bluegrass. Van protestsongs ook, die de toestand van zwarte, vaak uit slavernij gesproten vrouwen bezingt. Toen Rhiannon Giddens de eveneens in Ierland wonende, maar door en door Italiaanse muziekencyclopedist en multi-instrumentalist Francisco Turrisi tegen het lijf liep, kreeg haar werk weer een nieuwe wending: op dit nieuwe ‘They’re Calling Me Home’, en op haar vorige, ‘There Is No Other’, mengt ze pure folk met licht klassiek, zingt ze de pannen van het dak maar zwijgt ze ook wanneer dat moet. Luister maar eens naar wat hier met Monteverdi gebeurt, of met de woordeloze hymne ‘Amazing Grace’, waar een doedelzaksolo warempel voor kippenvel zorgt. Een eigen song als ‘Avalon’ staat helemaal kaarsrecht naast een oud kinderrijmpje, en past ook naadloos bij haar versie van Mississippi John Hurts ‘I Shall Not Be Moved’. Heimwee reikt hier tot hoog in de hemel! De wereldfolk van Giddens en Turrisi is een categorie apart.