De wereldhit die ontstond uit britpophaat: 25 jaar ‘Song 2’ van Blur

Op 7 april 1997 bracht Blur een nummer uit dat niet alleen hun eigen geschiedenis zou veranderen, maar ook die van de Britse popmuziek. Dat ‘Song 2’ vandaag klinkt als een nummer dat er altijd al had moeten zijn, heeft alles te maken met een fluitende Damon Albarn en de knaldrang van Graham Coxon.

Hultsfred is het Werchter van Zweden, een vreedzaam dorpje dat één keer per jaar wordt overspoeld door tienduizenden rockliefhebbers voor het plaatselijke festival. In 1996 strikt de plaatselijke organisatie Blur als headliner. Bij het begin van de bisronde heeft de band nog al zijn hits achter de hand, maar Damon Albarn begint verrassend genoeg niet met ‘Girls & Boys’ of ‘Parklife’. “Ik weet niet hoe dit heet of waar het over gaat, omdat ik het nog niet echt heb geschreven”, zegt hij. “Maar voorlopig heet dit ‘Song Number 2’.”

Op dat moment voelt Blur nog altijd de naweeën van de Battle of the Britpop, de strijd met Oasis die kunstmatig door de tabloids is opgepookt. In het begin lachen de bands er zelf mee, maar na een paar venijnige opmerkingen over en weer is het koude oorlog tussen de Gallaghers en Blur. Britpop is zo alomtegenwoordig dat gitarist Graham Coxon op den duur een degout heeft van zijn eigen sound. “De Britse groepen in de sixties: yeah, they were great. Die klonken me een miljoen keer interessanter in de oren dan de Britse groepen van toen”, vertelde hij in 2015 in Humo.

Coxon wil niet langer vechten met Oasis, maar des te meer met zijn eigen instrument. “Ik werd enorm aangetrokken door het idee van guitar torture, en dat gebeurde toen in de Verenigde Staten. Ik denk dan vooral aan wat figuren als Thurston Moore allemaal met hun gitaar uitstaken. They had itchy fingers en daar herkende ik mezelf in: ik had géén zin om alsmaar braafjes op de gitaar te staan tokkelen – ik wilde mezelf uitdrukken.”

Als Damon Albarn op een dag zijn nieuwste muzikale ideetje voorspeelt – de ‘woo-hoo’ is dan nog gewoon gefluit - ziet Coxon een kans. “Mijn plan was om die riff met zo veel mogelijk lawaai in te spelen en dan de platenfirma wijs te maken dat het onze nieuwe single zou worden. We dachten dat ze doodsbang zouden zijn”, vertelt Coxon op het YouTube-kanaal Produce Like A Pro. Zelf gooit hij zijn volle voet op het fuzz-pedaal, Albarn schrijft wat vage zinnen bij wijze van voorlopige tekst en bassist Alex James staat in de studio met een massieve kater. “Toen we het nummer voor ons label speelden, stonden we te giechelen”, herinnert Coxon zich. “Bleek dat zij het een prima nummer vonden.”

Alles wat voorlopig was, wordt plots definitief. De werktitel ‘Song 2’ wordt niet meer veranderd en Albarn zingt zijn surrogaattekst vijfentwintig jaar later nog steeds. Hij moet wel, volgens drummer Dave Rowntree: “Zonder ‘Song 2’ zouden we nooit meer op een festival worden uitgenodigd.” Dat het nummer niet alleen twee minuten en twee seconden duurt, maar ook de tweede plaats van de Britse hitparade haalt, draagt alleen maar bij aan de mythe.

‘Song 2’ leidt samen met Beetlebum en de rest van de plaat Blur een nieuwe koers in voor Albarn en co. Smeriger en directer, weg van de sound die hen beroemd heeft gemaakt. Nog steeds duikt het liedje om de haverklap op in lijsten van beste Britse nummers aller tijden. Het belandde op de soundtrack van FIFA ‘98, was in 2012 te horen op de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Londen en kwam voorbij in afleveringen van South Park, The Simpsons en Parks and Recreation.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: