cd★★★☆☆
‘Departures’ van Portland is al bij al een goede tweede plaat, maar helaas lang niet zo goed als gepland
Que pasa, Portland? Wat is er gebeurd met de indiepopgroep die zelfs in recente persteksten nog omschreven werd als ‘het magische muzikale bondgenootschap tussen Sarah Pepels en Jente Pironet’?
Sarah en Jente? Ze ontmoetten elkaar in de gangen van Hogeschool PXL, maar kwamen pas echt op snelheid in de finale van Humo’s Rock Rally 2016. Uit het verslag van toen: ‘Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ze létterlijk op de toppen van hun tenen stonden te spelen.’ ‘Pouring Rain’, de song die ook diezelfde avond al passeerde, verzamelde sindsdien dik 2,5 miljoen luisterbeurten op Spotify. Tournée générale!
‘Departures’ is nu de tweede plaat van Portland, en die leek lang hun duw richting definitieve doorbraak te gaan worden. Om inspiratie, energie en eens compleet anders smakende lucht te tanken gingen Sarah en Jente in 2022 nog een halfjaar in Londen wonen. Wat ons sindsdien van hen bereikte, leek eerst bovengemiddeld veelbelovend. Met name het vooruitgeschoven ‘Stardust’ was van een belachelijk veel betere gisting dan wat voorheen uit Portland was gekomen. ‘Stardust’ klinkt weelderig, tegelijk breekbaar en krachtig, en met de grandeur van een Hooverphonic-track met een jonge Geike.
Op 19 april hebben ze bovendien een fel geanticipeerde show in de AB gepland, en rond die tijd wordt ook hun deelname aan ‘Liefde voor muziek’ uitgezonden: wel vaker een carrièrestap die kan tellen.
Goede tijden, rare tijden. Vorige week stapte Sarah, het is u ter bloemkoolore gekomen, plots uit de band. De uitleg: ‘De interactie tussen Jente en mezelf was vaak magisch, maar zeker niet altijd. Ik probeerde grenzen te stellen, maar naar mijn aanvoelen tevergeefs.’ Een gepast diplomatische uitleg, met kloeke encyclopedieën tussen de regels door. Watskeburt?
‘Departures’ is Londens voor ‘vertrek’. En fleetwoodmaciaans voor ‘break-upplaat’.
Andermaal: que pasa, Portland? ‘The Good Girls’ is een uitbundige grand cru van een popsong. Openingstrack ‘Where Did Everybody Go’ heeft de energie van het jonge Arcade Fire, het fijne fingerspitzengefühl van een jongere Chris Martin en is derhalve... something else. Samen met ‘Stardust’ zijn dat drie van de eerste vier tracks op de plaat. Maar dat torenhoge niveau houden ze niet vol. ‘Serpentines’ begint daarna wel goed, maar kabbelt te snel een eind weg. ‘Sensational’ is saaiig, het melodramatisch bedoelde ‘No Man’s Land’ simpelweg saai – de meligheid komt bovendrijven. Van ‘Never Leave’ legt zelfs Lewis Capaldi er elke ochtend vijf tussen zijn boterhammen.
‘Departures’: al bij al een goede tweede plaat, maar helaas lang niet zo goed als gepland.
Hoe moet het verder met het magische muzikale bondgenootschap Portland? Geen idee, maar we moeten denken aan de grap die Jente Pironet twee jaar geleden in Humo vertelde:
Vraag: ‘Hey, hoe is het gisteren gegaan met die secondelijm?’
Antwoord: ‘👌’.
