‘Deze onverstoorbare grootmoeder heeft een aantal soloplaten uitgebracht en ik zweer het je: ze zijn allemaal goed’

Elke week diept Mauro één plaat op uit zijn uitgebreide verzameling. Deze week: ‘I Spent a Week There the Other Night’ (1994) van Moe Tucker.

Een wat obscuurdere aforisme van Johan Cruijff stelt dat er vaak iets moet gebeuren voordat er iets gebeurt. En daar valt verder niets op af te dingen. Amen en uit. Toen The Velvet Underground werd opgericht, gebeurde er alvast daadwerkelijk iets. Een perfecte storm van emotie, avant-garde, multiseksualiteit, intellectualiteit en ‘good old dirty rock’n roll’. Nu is er zowat alles over deze band gezegd en geweten. Het zou me zelfs dan ook niet verbazen dat men er ondertussen universitair op kan promoveren, of hoe zeg je dat? Sorry, ik ben niet al te lang naar school geweest.

Mijn eeuwige fascinatie met The Velvet Underground focuste zich onlangs vooral op hun iconische, maar gek genoeg ook eerder bescheiden opstellende drumster Moe Tucker. Deze onverstoorbare grootmoeder heeft door de jaren heen zelf een aantal soloplaten uitgebracht en ik zweer het je: ze zijn allemaal goed. ‘I Spent A Week There The Other Night’ uit 1994 kon wel een goede keuze zijn om het gapend gat in je tekort aan garagerock te dichten, indien nodig.

Uiteraard er ingestampt met ‘shiny boots of leather’, of wat had je gedacht? ‘That’s Bad’ is een kritiek op Amerika, over alle geld dat er niet is of wordt verbrast, verspeeld, verspilt en vul maar aan. Wat het nummer ook is: ‘kick ass rock, baby!’ ‘I’m Not’ voelt als een hoogtepunt, omdat het bromt als een geïntoxiceerde Sonic Youth tributeband door een groep nihilistische jongeren uit Zonhoven, met de Velvets als hun heiland. Moe Tucker, solide rocklegende.