concert★★★★☆
DIRK. in de AB: rammen op dat ene akkoord tot het kermend op de grond ligt
Bij de naam Dirk denk ik aan een man die op vrijdag wat vroeger van kantoor vertrekt. Hij kust zijn vrouw en kauwt het wekelijkse frietje weg met de kinderen. Hij drinkt zijn Duvel en kijkt naar ‘The Masked Singer’. Niks van dat alles bij DIRK., dat zijn vrijdag doorbracht in een volle Ancienne Belgique. Bovendien moet frontman Jelle Denturck - basgitaar, bril en ogen die altijd wat droef staan - de minst gemaskerde zanger zijn die ik sinds lang heb gezien.
‘Idiot Paradise’, de pas verschenen derde DIRK., is net als zijn voorgangers een natuurlijke schoonheid en het concert in Brussel was dat ook: geen samples, tapes, overbodige versies van andermans muziek of andere foefjes, behalve dan het welkomstlied. ‘Nessun dorma’ van Pavarotti, goed gelachen wel.
Verder het gekende recept van gitaren, bas, drums, zang en weltschmerz, afgekruid met jongenshumor. Denturcks teksten zijn als mager rundsvlees voor jonge honden, van overbodig vet ontdaan. Uit de snedige opener ‘No’ onthield ik: ‘You can have a datе / Just don’t be a dick / On this day / Try someone and stay’. Ook dat is iemands vrijdagavond. Of uit ‘Half-Life’: ‘This ain’t love, it’s depression / Fuck romance’. Tussen de wijsheden door jenden de twee gitaren elkaar heerlijk met riffs waarvan ze in de Kempen zeggen: ‘Je zou die mannen vijf frank geven.’ Dat zou zwaar onder de prijs zijn.
Lees ook:
Black Box Revelation over hun nieuwe plaat: ‘De heftigste om te maken, onderweg kwamen we onszelf vaak tegen’
Gene Simmons van KISS: ‘Ik ben 75 jaar, heb nog al mijn haar en alles werkt nog. Ook onderaan’
De Avengers in boygenius:‘Het is niet alsóf we verliefd op elkaar zijn. Nee, we zijn écht verliefd’
En dat het vooruit ging, jongens!. Veertien nummers in vijfenvijftig minuten voor de bisronde, met binnen de tijd ook nog Pavarotti, een fan die iets schreeuwde had over de pita die hij gegeten had in de Mykonos en Denturck die niet kon kiezen tussen water en pils (‘Dit is goed voor de stem. Dít is vrijdagavond’). Het concert was net wat minder strak ingesnoerd dan we van de groep gewend zijn en dat had veel te maken met de nieuwe muziek. ‘Idiot Paradise' mocht lekker gruizig ontsporen, het was rammen op dat ene akkoord tot het kermend op de grond lag. Hetzelfde met het zes minuten durende ‘Alarms' in de bisronde. Denturck schreef het voor zijn petekindje om haar iets te vertellen over de vuige planeet waar ze haar eerste stapjes op zet. Wat ik weet over die planeet, naast het nieuws uit politieke peilingen en klimaatrapporten, is dat er goddomme goede gitaarmuziek op gemaakt wordt.
‘Fuck Up’ deed de hoop verder leven, een meezinger zoals alleen DIRK. meezingers heeft. ‘I only hate myself / When I fuck things up / And I fuck things up / All the time’: Denturck schreeuwde het uit vanop het rek rond de mengtafel, maar niettemin was het een leugentje om bestwil: dit concert was uitstekend.
Maar mag ik u wat bekennen? Heel even stond hierboven een half sterretje minder. Het was gezellig, er werd meegezongen en er ging al eens een koppel handen in de lucht, maar waar was de overgave van het publiek? De vibe had wat minder tjevenreceptie mogen zijn en wat meer Peuk, het uitstekende voorprogramma dat een halfuur withete punk naar de Brusselse decibelmeters smeet. Eén crowdsurfer en drie vliegende pinten, voor een band met het kaliber van DIRK. mag dat maal tien. Maar goed, als we dan later dit jaar de allesverterende alles-naar-de-kloten-show zien die het gisteren had moeten zijn, gaan we wel naar vierenhalf.
