‘Dirty blues, iemand moest het vroeg of laat doen’

Julia Lee (1902-1958) was een zangeres en musicienne in het dirty blues-genre. Dat hield in: een dubbelzinnig repertoire met een aangebrand randje omtrent de tijdloze problematiek van – wink wink nudge nudge – de bloemetjes en de bijtjes, doorgaans niet gespeend van een fikse portie humor. Lee was dan ook één van de voorlopers en inspiratiebronnen voor de rock-’n-roll, samen met andere muzikale heldinnen als Sister Rosetta Tharpe, Ruth Brown en LaVern Baker.

In een tijdsgewricht waarin het almachtige stigma van de zonde nog heel wat forser regeerde over de zielen van iedereen en hun bomma. Het lijkt me moeilijk voor te stellen voor de verveelde seculiere burger die anno nu aan zijn of haar smartphone gekluisterd zit. Met de galm van een kerkdienst: ‘En die er niet van zou opkijken, beste parochianen, dat één dezer dagen iemand met een urgente kakfetisj live op tv en in primetime puffend en knarsend een dampende bolus zou fabriceren voor een geëmotioneerde jury en een uitzinnig publiek.’ Wat ik absoluut weleens wil meemaken.

Maar ik wijk enigszins af van het onderwerp, waarvoor mijn excuses. ‘Snatch and Grab It’, ‘I Didn’t Like It the First Time’, ‘Knock Me a Kiss’, ‘King Size Papa’, ‘Can’t Get Enough of That Stuff’, ‘Don’t Come Too Soon’, ‘All This Beef and Big Ripe Tomatoes’: Miss Julia wond er geen doekjes om. Dirty blues, iemand moest het vroeg of laat doen. En blijven doen. Amen en uit.