TTT halfjaaroverzicht (1)
Dit is de beste en raarste muziek van 2021 tot nu toe
Zie ginds komt de zomer al, dus dan moet het muziekjaar 2021 bijna halfweg zijn. Wat onthouden we van de voorbije zes maanden, behalve dat het aftellen naar de terugkeer van de festivals steeds vlotter ging? Humo lijst op: de strafste, raarste, bezigste, monomaanste en beste plaatjesmakers van het jaar – deel 1.
DE GRAPPIGSTE: BO BURNHAM
‘If you wake up in a house that’s full of smoke / Don’t panic, call me and I’ll tell you a joke’: sinds donderdag staan de songs van Bo Burnhams van den aap zijn gat geblazen maar onnavolgbare Netflix-special ‘Inside’ ook op Spotify. Meezingen met ‘FaceTime With My Mom (Tonight)’, ‘White Woman’s Instagram’ of ‘Bezos II’ kan voortaan dus ook tijdens het pendelen, het koken en het kakken.
DE HARDST UIT DE SCHADUW GETREDEN BASSIST: PINO PALLADINO
Pino (63) speelde mee op million sellers ‘21’ (Adele) en ‘÷’ (Ed Sheeran), en bij diverse gelegenheden samen met Perfume Genius, D’Angelo, Phil Collins, The Who, Rex Orange County, Nine Inch Nails, De La Soul, Harry Styles, Simon & Garfunkel én Elton John. Maar pas op het met Blake Mills in elkaar gestoken (en bovendien uitstekende) ‘Notes With Attachment’ staat zijn naam voor het eerst prominent op de voorkant van een plaat.
DE GRAPPIGSTE [2]: MARC REBILLET
New Yorkse rasentertainer die ons door meerdere lockdowns hielp met zijn grotendeels geïmproviseerde, via Facebook Live en Twitch de wereld ingestuurde, manische keyboardsessies. Typerende lyrics: ‘Get the fuck out of bed / Bitch, go!’ Een onderbroek, een kamerjas, een gouden microfoon, een loop station en twee biljartballen als ogen: soms volstaat dat.
DE MINST MUZIKALE: THE MICROPHONES
Nieuwe plaat ‘Foghorn Tape’ werd door Phil Elverum (zie ook: Mount Eerie) zelve aangekondigd met het veelbelovende: ‘Geen songs. Dit is 100 procent achtergrondlawaai. Geen muziek, maar ambient in zijn puurste vorm.’ Voor fans van droge hoestjes, ongemakkelijk krakende stoelen en te luide praters.
DE LANGVERWACHTSTE HERUITGAVE: DE KOMMENISTE
41 jaar nadat deze lokale postpunkhelden met ‘1000 titels’ (★★★★☆) een plaat op duizend (intussen amper terug te vinden) exemplaren uitbrachten, gooiden ze daar dit jaar eindelijk nog eens duizend bovenop. Deels als eerbetoon aan hun zanger, de diepbetreurde Mark Meulemans, deels omdat het verdomme tijd werd. Op nummer twee: de ‘40th Anniversary Edition’ van Motörheads ‘No Sleep Till Hammersmith’, uit volgende week.
DE TERECHTSTE HYPE: DRY CLEANING
Op papier zou Dry Cleaning niet mogen werken. De saaiste groepsnaam sinds The Internet. Spokenwordzang. De zoveelste Londense postpunkrevivalband. Maar luister dertig seconden naar openingstrack ‘Scratchcard Lanyard’ en de elektriciteit die dan al tussen je oren knettert, zet al je nekhaartjes overeind.
DE BESTE ZEVENDE ADEM: WEEZER
Het valt niet uit te sluiten dat de volgende Weezer weer aan de overbodige, makke kant zal zijn. Maar de recentste Weezer was er voor de verandering nog eens helemaal op: ‘Van Weezer’ (★★★½) is een tienkoppige, aanstekelijk ongecompliceerde ode aan de eightiesmetal, ook aantrekkelijk voor wie zonder leren polsbandjes door het leven gaat.
DE SAMPLESTE: MADLIB
Op ‘Sound Ancestors’ leggen producers Four Tet en Madlib één van de mooiste, meest complexe samplepuzzels van het jaar. Onder meer Phife Dawg, gimmick-journalist Nardwuar, Busta Rhymes, Young Marble Giants en – waarom ook niet? – Johnny Jungle passeren zo de revue. Madlib eert al crate-diggend en beatflippend tussendoor ook zijn overleden maten J Dilla en MF Doom alsof hij hen nog dagelijks aan de lijn heeft.
DE 80-JARIGSTE COMEBACK: PHAROAH SANDERS
Vóór producer Floating Points samen met hem het indrukwekkende ‘Promises’ opnam, was het vijftien jaar geleden dat jazz great en saxofonist Pharoah Sanders nog een plaat had uitgebracht. Nóg een mijlpaal: voor Floating Points zelf is het de eerste, lange, helemaal zelf gecomponeerde symfonie waarop in geen velden, wegen of wildpaden ook maar één technobeat te bekennen is. Het is een genot om op ‘Promises’ onder de koptelefoon deze paardenmolen van klanken te beleven.
DE EERLIJKSTE: LOU BARLOW
Van ‘All You People Suck’ tot ‘I Don’t Like Changes’: op zijn goede nieuwe soloplaat ‘Reason to Live’ zegt goede oude Lou, ook te horen op het met gargantueske riffs bezette ‘Sweep It Into Space’ van Dinosaur Jr, nog eens gewoon wat hij écht denkt.
DE MEEST HIGH-PROFILE SAMENWERKING: SILK SONIC
Op dit punt in hun carrière beheersen Bruno Mars en Anderson .Paak hun kunst zo goed dat ze hun beider stem en huisstijl in deze samenwerking bijna wetenschappelijk nauwkeurig in elkaar weten te schuiven. Onder de noemer Silk Sonic halen ze hun mosterd vooral bij oude Motown, gekruid met hedendaagse rap. Eervolle vermeldingen in deze categorie voor ‘Eazy Sleazy’ (Mick Jagger + Dave Grohl) en Joni Mitchell-cover ‘For Free’ (Lana Del Rey + Weyes Blood + Zella Day).
DE BEST GECOMPILEERDE: ‘DEEWEE 050 FOUNDATIONS’
Van het al wat oudere maar nog steeds onweerstaanbare ‘Heaven Scent’ (met de stem van Chloë Sevigny) en enkele Charlotte Adigéry-singles via goede tracks van ASA MOTO en Extra Credit tot een uitschieter uit Soulwax’ ‘EMS Synthi’-plaat: het Dewaele-kwaliteitslabel is 25 tracks lang bijzonder à point op deze verzamelaar van hun DEEWEE-label.
DE BESTE NIEUWE STEM: ARLO PARKS
Arlo Parks woont in Londen, werd 20 in 2020 en heet eigenlijk Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho. Michelle Obama is al fan, Billie Eilish vindt haar sooo cool. Florence Welch is dol op haar. En ze wordt de poet laureate van Generation Z genoemd. Arlo Parks trekt op ‘Collapsed in Sunbeams’ (★★★★☆) haar stembanden op indrukwekkende wijze alle kanten uit, tussendoor klaagt ze over alle terechte lof.
DE WEERBARSTIGSTE: SQUID
‘The band with no rules,’ blokletterde The New Yorker. ‘Ik ken geen band die tegelijk zo raar en zo poppy is,’ vatte een fan samen op YouTube. ‘Doet even hard aan The Fall als aan The Vaccines denken, aan IDLES én aan Aphex Twin, aan Bloc Party én aan Sonic Youth. Squid is catchy én opwindend én tegendraads én bij momenten atonaal én verslavend én steengoed, en dus redelijk uniek,’ schreef Humo (★★★★☆). ‘Uuuuuuuurgh’, zegt frontman Ollie Judge in ‘G.S.K.’.
DE DOWNUNDERSTE GARAGEROCK: CIVIC
Weinig gelijkenissen met de landgenoten van The Chats en Amyl and the Sniffers, maar óók heel sterk. Catchy, vinnig, hoogdringend. De sfeer, twaalf songs lang: Geen Genade! De gewichtsklasse? Halfzwaar, maar alles komt melodieus en in lagen, én knalt met de rotvaart van pakweg Dead Boys of Motörhead. Ook blij dat Civic een zanger heeft en geen schreeuwer, én dat ze er soms een blazer in schuiven.
DE TWEEDSTE HELFT VAN HET JAAR: JULI TOT DECEMBER
Na de achteruitkijkspiegel, nu de verrekijker: wat komt er de komende zes maanden op ons af? Nieuw werk van onder meer Billie Eilish, Gaspard ‘Justice’ Augé, Bobby Gillespie & Jehnny Beth, Darkside, Deafheaven, Hiatus Kaiyote, Jungle, Leon Bridges, Jake Bugg, Yong Yello, The Vaccines, andermaal Lana Del Rey, Little Simz en Lil Nas X. En voor het eerst sinds 2017 nog eens een nieuwe plaat van Lorde, nieuws dat ons vorige week kond werd gedaan middels de hierboven afgedrukte kont. Vrolijk de toekomst tegemoet!
