Dit schreef Onze Man in 1993: ‘Polly Jean tikt zachtjes op je linkerschouder en begint dan snoeihard in je rechteroor te gillen’

In onze Top 10 van Rockvrouwen Die We Dringend Nog Eens Uit Eten Moeten Nemen staat Polly Jean Harvey op drie, net ná Kim Deal en vóór Marva (niet meteen een rockvrouw maar ze betaalt zelf).

Harvey komt met stip van negen, want we hebben eindelijk weer wat gespreksvoer: 'Rid of Me', na het verrassende 'Dry' de tweede PJ- elpee in evenveel jaren en, geloof me, een praatplaat, een werk met zoveel dubbele bodems en valse wanden en geheime vakjes dat we er duizelig van worden.

Ik zal, omdat afwijkende meningen vaak interessante discussies opleveren, even het Ellendige Puristenmannetje in mij aan het woord laten (die kleine met zijn ringbaardje): ‘PJ Harvey-muziek klinkt als snel en slordig in elkaar geschroefde alternativopop: moeilijke teksten die niemand begrijpt omdat ze negen keren op tien ook niks betekenen, van lawaai voorzien door een stel onbekwame straatmuzikanten die met hun dronken kop de maat niet kunnen houden en die in naam van de Grote Kunst maar wat lukraak aan hun gitaar staan te friemelen'.

U begrijpt: onze man zit kilometers naast de kwestie, en we laten hem daar. Over één zaak zijn we het eens: ‘Rid of Me’ IS een moeilijke plaat. Polly Jean zet je voortdurend op het verkeerde been; ze tikt zachtjes op je linkerschouder en begint dan snoeihard in je rechteroor te gillen. Neem de titelsong: een sluipende intro, omzichtig bespeelde instrumenten, een aarzelende, om zich heen tastende stem, die zich in twee minuten tijd bijna ongemerkt opspant, begint te trillen, te dreigen, te snijden, en dan losbarst in een giftig refrein dat maar een paar seconden duurt en toch je maag doet krimpen van schrik. ‘Missed’ klinkt op het eerste gehoor als een zwierig variéténummer, maar ontpopt zich na een paar beluisteringen tot een diepe, akelige song over - denk ik - doodgaan en door niemand gemist worden, niemand die zich afvraagt: wat is er van hém geworden? Véértien keer heeft ze je zo liggen: van het mooie, met The Breeders verwante ‘Rub ‘Til it Bleeds’ (met zo'n typische droge, korrelige gitaar die zich af en toe bliksemsnel naar het voorplan werkt, er een paar seconden lang op los hakt en dan, het hoofd in de kraag, weer verdwijnt: hit and run) over het prachtig gezongen maar bloederige ‘Me Jane’, het strakke ‘50 Ft Queenie’ (de single), ‘Man Size’ (waarin de nerveuze gitaren even voor het einde de mond worden gesnoerd en Polly de song vrolijk neuriënd de afgrond intikt) tot ‘Man-size Sextet’: een Twin Peaks remake met violen en iets dat op een schrijfmachine lijkt, en Polly, blazend als een kwaaie kat.

‘Rid of me’ lijkt in àlles op ‘Dry’: zelfde thema's, zelfde muzikale uitwerking, zelfde angst. Het is een plaat om wekenlang van wakker te liggen, omdat je er geen vat op krijgt. Een plaat waar we binnenkort wat uitleg bij verdienen. Ik hoop dat ze kroketten lust.