Dit vond Humo er in 1977 van: ‘Met de commerciële rock van ‘Rumours’ is Fleetwood Mac terug van weggeweest’

Een groep die we al lang hadden afgeschreven, die voorbestemd leek om nog wat te teren op een vroeger verworven reputatie maar nooit meer echt iets zou betekenen, dat was tot voor kort Fleetwood Mac. Negen jaar en dertien elpees geleden doorgebroken toen de blanke blues-manie de Britse scène overheerste en in die categorie één van de betere formaties, vooral door de aanwezigheid van Peter Green, een qua stijl en talent met mensen als Jimmy Page te vergelijken gitarist. Dat leverde een paar goeie elpees, de reuzenhit ‘Albatross’ en een vrij stevige reputatie op, maar alles veranderde toen Peter Green en Jeremy Spencer door Californische godsdienstwaanzin werden bevangen en de groep verlieten.

Christine McVie, vrouw van bassist John en een van de betere Britse zangeressen, keerde weliswaar terug en Mick Fleetwood bleef achter de drums zitten, maar de gouden tijd leek voorbij. Want wat er ook werd geprobeerd, welke rolveranderingen er ook kwamen, het bleef mat wat de nieuwe Fleetwood Mac afleverde.

Tot opeens in Amerika nieuw bloed werd gevonden. In de persoon van Lindsey Buckingham en van de best uitziende vocaliste op de scène, de op de koop toe ook goed zingende Stevie Nicks. Met die bezetting werd vorig jaar Fleetwood Mac in de States opeens een kraker en het ziet er naar uit dat de nieuwe ‘Rumours’ het ook goed zal doen. Omdat de nieuwe Fleetwood Mac, afgezien van de visuele attractie die meisje Nicks biedt, eindelijk weer een succesformule gevonden lijkt te hebben.

De groep produceert lekker klinkende en weinig eisende muziek waarin geen spoor meer van de vroegere blues-obsessie is terug te vinden. In plaats daarvan zitten er nu invloeden in van de Jefferson Airplane, van electrische folkrock groepen zoals Fairport Convention en wat meerstemmig vocaal werk waaruit blijkt dat naar de Byrds is geluisterd.

Laten aftrekken, goed roeren, zeven, en je hebt een onweerstaanbaar mengsel dat toegankelijk is voor een groot publiek, maar toch goed genoeg in mekaar zit om je ermee te kunnen vertonen. Buckinghams solo ‘Never Going Back Again’ is wat te zouteloos folksy, maar dat is de enige track waarop het peil wat zakt. Maar nummers als ‘The chain’ en ‘Dreams’, de single ‘Go Your Own Way’ en Christine McVie’s stevige ‘You Made Loving Fun’ zijn onverslijtbaar. En Stevie Nicks, die op ‘Gold Duet Woman’ in de huid kruipt van Patti Smith, is ook iets dat je eens moet hebben meegemaakt. Fleetwood Mac is, met vakkundige commerciële rock, terug van weggeweest.