Dit vond Humo er toen van: ‘Een superbe cd, waarvan we hopen dat hij evenveel brokken zal maken als de verzamelde hondenvoerindustrie’

(Verschenen in Humo in oktober 1996)

‘Man, hou nu toch eindelijk eens op met zagen,’ dat waren, volgens het proces-verbaal van de rijkswacht, mijn laatste woorden voor plotseling alle lichten uitgingen. Het ene moment bevond ik me op een barkruk in de kantine van onze lokale karate-club, het volgende lag ik stevig aan armen en benen opgetakeld in een ziekenhuisbed. Een mens beleeft nog eens wat. Of Adam Duritz van Counting Crows een of andere gevechtssport onder de knie heeft, weet ik niet, maar een paar jaar geleden had ik hem net hetzelfde advies willen geven als de zwarte gordel met wie ik in de eerste alinea een interessante gedachtenwisseling had.

Niet omdat de man zo’n massa introverte ellende in zijn teksten propt, want de manier waarop maakt alles goed, maar omdat hij zich tijdens de tournee die volgde op het schitterende debuut ‘August and everything after’, een van mijn favorieten uit 1993, als een vervelende kniesoor manifesteerde. En maar zeuren over hoe verschrikkelijk het was dat er tijdens concerten op de eerste rij soms mensen stonden die per se ‘Mr. Jones’ of ‘Round here’ wilden horen, stel je voor. Of ‘Raining in Baltimore’ en ‘Sullivan Street’, zouden we eraan toe kunnen voegen, want dat zijn ook stuk voor stuk prachtige songs.

Ja, zeg, dat krijg je nu als je zulke dingen schrijft en ze nog op cd uit-brengt ook. Bij momenten leek het voldoende achter de rug van onze wandelende klaagmuur ‘bis, bis te fluisteren, om hem ter plekke een hartstilstand te bezorgen. Maar gelukkig heeft niemand de proef op de som genomen, zodat we na drie jaar marineren in ons ongeduld, eindelijk de nieuwe Counting Crows mogen degusteren.

En ja hoor, ‘Catapult’ is nog maar enkele maten aan de gang, of daar zitten we al gelijk met een lading kippenvel die ruimschoots volstaat om een vijf meter hoge Mechelse koekoek van een nieuwe bekleding te voorzien. Een vleugje van die goeie ouwe Mellotron als binnenkomer, en daar duikelen stem en gitaar golvend over elkaar in wat al meteen een eerste hoogtepunt is. Waarna de fantastische single ‘Angels of the silence’ allesbehalve geluidloos voorbijraast, ons in de vlucht meepikt en de hele rit genadeloos met opzwepende gitaren om de oren slaat; we moeten er toch eens de Conventie van Genève op naslaan.

De hartverscheurende kreet ‘Waiting for you’ put zijn kracht zo te horen uit de strijdlust die moed der wanhoop heet. Even op adem komen we met het ook ai zeer mooie ‘Daylight fading’, waarin net als op de titelsong bewezen wordt dat de Counting Crows zonder moeite kunnen doorgaan voor de wat luidruchtiger tak van de familie Jayhawks, en even fraaie koortjes weten voort te brengen.

En al zijn er in de USA groepen zat die gitaarrock versnijden met vleugjes folk, blues en country, er zijn er bitter weinig die dat met de pure klasse van deze jongens doen. Bijna overeind gekrabbeld, wordt ons vervolgens door ‘I’m not sleeping’ een hengst van jewelste verkocht; we besluiten het voorlopig maar horizontaal te houden. Een majestueuze, tragische song met huiveringwekkende uithalen is dit, gestoffeerd met een perfecte combinatie van violen en gitaren. En het houdt maar niet op. Het trieste ‘na-na-na’ van ‘Mercury’, de onweerstaanbare drive van ‘Have you seen me lately?’, de indrukwekkende ballad ‘Miller’s angels’ met de meer dan subtiele pedal steel guitar van gastmuzikant David Immerglück (zie ook Walkabouts, John Hiatt, Cracker): het zijn even zovele aanraders. ‘Recovering the satellites’ is een waarlijk superbe cd geworden, waarvan we hartsgrondig hopen dat hij evenveel brokken zal maken als de verzamelde hondenvoerindustrie.