Dit vond Onze Man 30 jaar geleden van ‘Apocalyps 91... The Enemy strikes black’ van Public Enemy

(Verschenen in Humo in oktober 1991)

Zelfs de meest geharde sado-masochist verkiest af en toe de zalf boven de zweep, en dus kunnen we ons levendig inbeelden dat zelfs de hard core hip hop-fanaten onder u (u noemt zichzelf bijvoorbeeld BB Cool Balls maar u heet eigenlijk Bernard Demaeseneer) — dat zelfs u wel eens genoeg krijgt van gevaarlijke medemensen die u met slogans om de oren slaan alsof u hen iets heeft misdaan. Neen? In dat geval wensen wij u veel plezier met deze nieuwe (vierde) Public Enemy-CD, een pest-je-buren-plaat vol aanvallende beats, raps die het tijdens vakbondsbetogingen niet slecht zouden doen en noise allerhande.

De evolutie sedert de vorige platen (‘It Takes a Nation of Millions’ en ‘Fear of a Black Planet’) is, laten we zeggen, subtiel. Om eerlijk te zijn: zo subtiel dat men zich kan afvragen hoelang Chuck D, Flavor Flav en DJ Terminator X dit soort gooien smijtwerk nog met enig succes aan de massa’s zullen kunnen slijten. De pogingen om het klankpalet te verbreden — vrij minimale inbreng van zangeres Sister Souljah en een wél zeer geslaagde samenwerking met Anthrax voor een metal-remake van ‘Bring the Noise’ - kunnen weliswaar toegejuicht worden en euh.... HEEFT U AL EENS EEN ZIN DIE HET WOORD ‘WELISWAAR’ BEVATTE TOT EEN GOED EINDE GEBRACHT?

Om maar te zeggen: ‘Apocalyps 91' bevat genoeg ritmisch lawaai voor uw rapfeesten (we zien de vuisten al pompen op de tonen van ‘I Don’t Want To Be Called a Nigga’) maar net niet genoeg inventiviteit om ons tot een enthousiaste bespreking te verleiden. En enthousiasme, vrienden van de geruite pantoffel, daar is het ons om te doen.