Dit vond (ss) er 30 jaar geleden van: ‘His Purpleness heeft het hem wéér geflikt: een tamelijk briljant plaatje’

(Verschenen in Humo in oktober 1991)

Op Prinsjesdag kwam in Holland in het diepste geheim tot mij: ‘Diamonds & Pearls’, de nieuwe Tien Geboden van de Prins uit Minneapolis. Prince: het mannetje dat ooit werd uitgejouwd toen het voorprogramma speelde van de Amerikaanse toernee van de Rolling Stones. De skinny little motherfucker kreeg kippebillen naar z’n hoofd gegooid, en Mick Jagger vond hem later jankend in de toiletten.

De man die, alles wel beschouwd, de jaren tachtig domineerde (met Jacko, Bowie en Bwuuce als slippendragers). De Purple Midget die zichzelf als het hem uitkwam ook Joey Coco, Jamie Starr of Alexander Nevermind noemde. Een klein genie dat fantastische parels zoals ‘God’ niet eens op plaat uitbrengt. (Een ‘Prince: the Bootleg series’ á la Dylan zou nu al tien CD’s beslaan. Andere Prince songs die hij voor het nageslacht verloren dreigt te laten gaan zijn ‘Red House’, ‘You’re bad’, ‘People Without’, ‘Still will stand on time’, ‘I will take you there’, ’17 days’, ‘Erotic City’, ‘Irresistible bitch’, etc, ad infinitum).

Ondertussen is niettemin duidelijk dat de man met een probleempje worstelt: hij heeft op zijn twintigste briljante, vernieuwende, unieke meesterzetten gedaan waar anderen pas op hun veertigste aan toe zijn. Als je zo’n wonderkind bent, wat doe je dan tot je veertigste? Wat doe je als je plots op de hielen gezeten wordt door imitators die bijna klinken als the real thing, en wat doe je als rap en house en technofunk — allemaal dingen waar jij eigenlijk het patent op had, maar die je niet hebt ontwikkeld omdat je wel wat beters te doen had — je plots overwoekeren? En wat doe je als seks plots niet meer de verboden vrucht is, maar elke zichzelf respecterende rapgroep je probeert te overtroeven met raps die gorer zijn dan de jouwe, video’s die bloter zijn dan de jouwe, en danspasjes en discotheekhymnes die extremer en blitzer ogen dan de jouwe?

His Royal Badness Inc. worstelt met zijn hoogstpersoonlijke catch 22. Als hij zich te veel op de nieuwe trends gooit, verliest hij zijn reputatie als pionier. En als hij het niét doet, verliest hij zijn kracht, want die nieuwe trends zijn toevallig stuk voor stuk afsplitsingen van Princes muzikale persoonlijkheid.

Uit Paisley Park komt dan ook een werkstuk dat zoals steeds zijn briljante momenten heeft, en dat Prince zelf omschrijft als ‘Godfather III meets Barbarella’. Nu is ‘Barbarella’ een draak van een science fiction film met een onnozele Jane Fonda in de hoofdrol, dus honderd procent veelbelovend klinkt die cryptische slogan niet.

Okay. Fasten seatbelts. Wat biedt ‘Diamonds & pearls’? Parels en diamanten? Yup. ‘Thunder’, razend als ‘Let’s Go Crazy’, zo clever gearrangeerd dat alleen muggenzifters horen dat die song slechts uit twéé akkoorden bestaat. Een stomend, radio-onvriendelijk ding dat een mengeling lijkt tussen iets van ‘Around the World In A Day’ en ‘Batman’. ‘Daddy Pop’ is verwarrend en monotoon en opgebouwd uit 1001 overdubs, en staat bol van teergevoelige ‘suck it to me’ raps. De titeltrack is al even chaotisch: Van Halen meets James Brown.

‘Cream’ is een knap, melodieus nummer dat tegelijk ballad, funk, soul en hymne wil zijn, en daar in slaagt ook. ‘Strollin’’is een briljant onbenul; zomaar een liedje vol minutieuze riedeltjes, hemelse falsetto’s en een sfeertje dat de jazz tegelijk hekelt en het hof maakt. Het vloeit perfect over in het Afrikaans aandoende ‘Witling & Able’, dat een opgepepte, zwart geverfde outtake van Paul Simons ‘Graceland’ had kunnen zijn. Rosie (de walvis Mama uit de ‘Get Off’-video, en Princes nieuwe muze) rapt een boeventaaltje (met woorden als ‘Gangk’), en Jevetta Steele (de goddelijke stem van ‘Calling me’ uit de film ‘Bagdad Café’) steekt ook even de vocalen op.

‘Jughead’ is een niet bepaald lovende ode aan het adres van Princes voormalige manager, al maakt Prince zelf geen woorden aan hem vuil, hij laat de honneurs waarnemen door rapper Tony M. ‘Live For Love’ begint banaal, maar ontpopt zich tot een inferno, boordevol psychedelische accolades en gitaarsolo’s die Lenny Kravitz terug naar zijn hoekje verwijzen. ‘Money Don’t Matter Tonight’ is een naar Prince normen banale ballad, redelijk goed, maar stukken slechter dan het fantastische ‘Still Will Stand on Time’ dat hij op een recente bootleg speelt. Het verbaast me niet, want de stomende jamsessies die Prince de voorbije jaren speelde op after show parties en Gangsterglamoptredens in kleine clubs, waarbij hij coverversies van o.a. ‘Just My Imagination’, ‘Kansas City here I Come’, ‘Sex Machine’ en ‘Got My Mojo Working’ verbasterde tot wervelende Prince-symfonieën, waren meestal meer de moeite dan wat officieel op plaat verscheen.

Hoofdstukje sex. De Caligula-video van ‘Get Off’, vol foxy girls en decadente decors (en ‘23 positions in a one night stand’), wordt hier vervangen door het sexy hologram op de hoes (alléén bij de eerste persing, dus haast u) en extra hete lavafunk van vooral bassist Sonny T. ‘He can play a French girl’s measurements on the bass and make you see them’, zegt Prince. Geen grote song, maar onweerstaanbaar op de dansvloer. Nog beter gaat het er aan toe op ‘Push’: een loeiharde monotone groove. En om uit te hijgen is er ‘Insatiable’, een ballad vol trage extase, die ook op ‘Controversy’ of ‘1999’ had kunnen staan. Tijdens ‘Insatiable’ legt Prince hoorbaar diverse knopen in diverse kersstengeltjes. Sherilyn Fenn (die hetzelfde deed in ‘Twin Peaks’, en ooit Princes vlam was), heeft dat trucje zeker van hem geleerd. His Purpleness (eigenlijk His Citronness, want citroengeel is zijn nieuwe favoriete kleur) heeft het hem wéér geflikt: een tamelijk briljant plaatje. Dit jaar heeft hij verder platen geproduced en songs geschreven voor Patti Labelle, Martika, Paula Abdul, Eric Leeds, George Clinton en Miles Davis. Ik weet niet wat jullie in 1991 van popmuziek verwachten, maar één ding staat nog steeds vast: if the Kid can’t make you home, nobody can.