Dit was de Antwerpse halve finale van Humo’s Rock Rally: ‘Grote gebaren tot net buiten de toonaard’

In den beginne, zei AC/DC, was er licht. Dan kwamen geluid, drums, gitaar en rock. Op een handvol laptops na bleef het daar ook bij op het podium van Trix, waar we over het algemeen een vrij traditionele halve finale zagen: bas, drums en gitaren voerden het hoge woord. Het had bovendien geen haar gescheeld of we hadden in Humo’s Rock Rally van 2022 geen hiphop meer gezien. Eén rapper in Trix, één rapper zien we op 24 april terug in de finale in de AB. Maar eerst nog het verslag van die tweede halve finale in Antwerpen.

Eating Rainbows

Het begon in Antwerpen met rock, op smaak gebracht met een stevige scheut punk, en – voor de jongsten in de zaal – een cover van ‘Faded’ van Alan Walker. Die cover scheen geen nieuw licht over wat we al wisten van Eating Rainbows, een trio dat de schaalvergroting op het podium probeerde op te vangen met wankele bindteksten die de angel uit hun op nijdigheid gebouwde songs leken te halen. Het klonk in Antwerpen allemaal wat fletser dan in Opwijk, en dat zanger Nick Symoens’ stem misschien niet gespierd genoeg was voor het genre dat Eating Rainbows wil brengen, was ons een paar weken geleden niet opgevallen. Fijn Rock Rally-groepje, maar voorlopig niks voor de finale.

Yacid

Het duurde even voor Yacids robotachtige performance een zweempje menselijkheid meekreeg. Ze kwam als een soort cyborgvrijheidsbeeld op en zette aanvankelijk een prestatie neer die qua durf en impact vergelijkbaar was met die in Turnhout. Haar cover van ‘Haunted’ van Beyoncé was niet slecht, maar dat ze er haar ‘Cockroach’ – een fantastische opener in de preselectie – voor moest laten vallen, was jammer. En dan begon het dus fout te lopen. Eerst gaf haar lichtgevende diadeem de geest, dan kwam haar batterijlader los, en ten slotte moest haar pruik eraan geloven, waardoor het leek alsof ze haar setje eindigde met een witte baard. U gelooft het vast niet: het bleef gewoon goed. Yana Van Glabeke loste het op met flair en schijnbare nonchalance, en zong en danste zich aldus naar de finale.

Lorana

Ook bij Lorana liep van alles mis, maar daar werd veel minder gezwind mee omgegaan dan bij Yacid. Het begon nochtans behoorlijk met ‘Afterlove’, waarin hoge leads het niet geheel toonvast opnamen tegen vooraf opgenomen backings, en pianoklanken de juiste sfeer neerlegden. ‘True Colors’ van Cyndi Lauper was een gewaagde maar geen slechte cover, tot een dwarsfluitsolo zich in de laatste rechte lijn verstapte en Lorana dan maar besloot om van voren af aan te beginnen. Dat was raar, en niet bijzonder professioneel. Wat ook gold voor de Britse adapterstekker (toetsenman Jules was voor de tweede keer met zijn materiaal uit Londen overgekomen) die door een struikelende Lorana aan gruzelementen ging, waardoor ook afsluiter ‘All Time High’ (een potentiële hit nochtans) een vroegtijdig einde kende. Materiaalpech: in Humo’s Rock Rally even nefast als op de Koppenberg.

Cloudy-Oh

Cloudy-Oh overtuigde voor de tweede keer met klasse, ervaring en flauwe humor. ‘Zijn er hier fans van computerupdates?’ vroeg frontman Floris De Decker vóór ‘Date Me Up Scotty’, een song over, jawel, computerupdates. Hun cover, ‘Escape (the Piña Colada Song)’, kondigde hij aan als ‘het vierde mooiste liefdesliedje ooit’. Cloudy-Oh voelde zich thuis op het podium van Trix, zoveel mag duidelijk zijn, en had niet eens een echt goeie song nodig om naar de finale te gaan. Het trucje met het meezingbord deden ze netjes over, als om aan te tonen dat je ook onzin door iedereen kunt laten meezingen, als je het zelf maar goed genoeg speelt.

Coline & Toitoine

‘Creep’ van Radiohead was een verrassende cover maar Coline & Toitoine kwamen er met verve mee weg, en Coline Debry toonde zich een nog betere zangeres dan we in Opwijk in haar hadden gezien. In haar wederom rood-witte outfit deed ze denken aan een van achter de drums weggesprongen Meg White, terwijl collega Antoine Jorissen als een springveer elke noot kracht bijzette achter zijn toetsen. Uit Opwijk hernamen ze ‘OAEOA’, wat bij Klaus op herkenningsapplaus kon rekenen, afsluiter ‘Once More’ was nieuw. En minder goed. ‘Ik zou dit zo op Pukkelpop zetten,’ zei iemand die anoniem wenst te blijven. Wij in de finale.

-tje

Verzacht het de pijn als Klaus zegt dat -tje een geval van nét niet was? Ze bezondigde zich een beetje aan overacting, zangeres Lindy Versyck, die in Hamont-Achel nog zo mooi binnen de perken was gebleven. In Antwerpen dreven de grote gebaren haar bij momenten tot net buiten de aangewezen toonaard, al kunnen we niet zeggen dat ze ‘Hollaback Girl’ van Gwen Stefani de vernieling in zong. Ze klonk bij momenten meer als Björk dan als Stefani, en weinig groepjes wisten met zo weinig middelen (een gitaar, een bas, een basdrum en de occasionele noot uit een laptop) een eigen sfeer neer te zetten. Wat dus net niet volstond voor een finaleplaats.

Mia Lena

Mia Lena begon uitstekend met een prima cover van ‘Man Down’ van Rihanna, en deed zichzelf daar gek genoeg de das mee om. Ze had voor die opener een gitarist meegebracht die niet veel meer deed dan de akkoorden accentueren, maar zo smaakvol en bovendien extreem cool dat Mia Lena er een beetje van leek te gaan zweven. In a good way. Was hij blijven staan, het had anders kunnen aflopen. Maar hij stapte gewoon van het podium, haalde nog net zijn laatste bus, en Mia moest verder met haar laptop. Waarop ze prompt een wat doordeweekse r&b-zangeres werd met middelmatige songs in toonaarden die haar veel minder lagen dan die van ‘Man Down’ van Rihanna. Optelsom: te weinig, te mager.

Najam Hathor

Niemand die meer teleurstelde dan Najam Hathor. Ook hij had muzikanten meegebracht – viool en oed, een soort peervormige gitaar uit het Midden-Oosten – en het lag niet aan hen dat van het betoverende sfeertje dat in Opwijk over zijn set had gehangen in Antwerpen geen spat overbleef. Oké, ze gaven niet de indruk te weten waar het met de muziek van Najam Hathor heen moest, maar dat wist in Trix niemand. Songs die geen songs waren, waren nu zelfs geen soundscapes meer, met Najam niet geheel toonvast meanderend over niets in het bijzonder. In Opwijk had hij een deel van zijn set nog in het Arabisch gebracht. Misschien lag het daaraan. Niet alle mysteriën hoeven ontrafeld te worden.

Meltheads

Meltheads, punkrock uit Antwerpen, maakte dat voor het eerst tijdens deze editie op Klaus’ rug en onderarmen kippenvel verscheen. Het gebeurde bij aanvang van ‘Naïef’, een aan vroege Noordkaap en De Brassers schatplichtige kopstoot waarin met weinig woorden en evenveel akkoorden tot op het bot werd gegaan. Ze coverden clever, goed, en met meer enthousiasme dan goed is voor spieren en gewrichten ‘Chaise Longue’, het recente hitje van Wet Leg (binnenkort te ontdekken op Pukkelpop), en waren het podium opgestoven alsof ze de laatste drie songs van hun leven gingen spelen. Goeie ritmesectie, uitstekende gitarist, beste frontman van dit jaar. ‘Ik vind dit de essentie van de Rock Rally,’ zei iemand. Dat kan niet anders dan finale zijn.

Ide Snake

Ide Snake was de enige hiphopper in de halve finales, en de enige die we in Brussel zullen terugzien. Er vielen in het jurylokaal nogal wat opmerkingen die Snake (de 20-jarige Cis Vermandel uit Sint-Gillis-Waas) ter harte kan nemen – de één vond dat hij in zijn Nederlands iets te veel een Amerikaan nadeed, een ander vond zijn act een tikje te schoolfeestachtig – maar het merendeel van de juryleden had een rapper gehoord met een uitstekende frasering, een flow die Schelde én Maas het nakijken gaf, en genoeg humor en podiumvastheid om de gok voor de finale te wagen. Dat hij drie nieuwe tracks bracht die niet onderdeden voor die uit de preselectie, sprak in zijn voordeel.

Zo, dat was het weer. Aan al wie we niet terugzien in de AB: tot over twee jaar? Aan de rest – toen waren ze nog met tien: tot dan!

De finalisten van Humo’s Rock Rally 2022 zijn BLUAI, Cloudy-Oh, Coline & Toitoine, ENO, Ide Snake, Isaac Roux, Meltheads, Sgt. Lesley, Tuff Guac, Yacid. De finale vindt op 24 april plaats in de Ancienne Belgique. Alle info: humo.be/rockrally

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: