Dit zijn de albums van de week: een rustige, bedachtzame plaat, een muzikale tornado een een hiphopknaller

Arcade Fire: ‘WE’ ★★★☆☆

Kan een groep die al bijna twintig jaar hoofdpodia vult en miljoenen platen heeft verkocht nog verrassend uit de hoek komen? Wellicht niet. Op ‘WE’, nog altijd maar de zesde plaat van Arcade Fire uit Montréal, staat weinig dat we niet eerder van hen gehoord hebben. Maar: ‘WE’ is op zijn minst beter dan de slappige voorganger ‘Everything Now’ (2017) en een goeddeels franjeloze terugkeer naar de roots.

Dat laatste misschien vooral omdat de band afgeslankt is. Om te beginnen liet Will Butler, broer van frontman Win, onlangs weten dat hij ermee kapte (live wordt hij vervangen door Dan Boeckner van Wolf Parade – benieuwd of hij net zoveel talent heeft voor podiumkolder). Bovendien is deze plaat meer dan ooit de baby van Win (42) en vrouwlief Régine Chassagne (45), die het gros van de songs schreven tijdens de eerste sliert lockdowns in 2020, afgesloten van de andere leden.

Misschien staat er daarom minder algehele drukdoenerij op. Góéd, zou je denken, maar algehele drukdoenerij is natuurlijk het hele eiereten van Arcade Fire – al sinds het sonisch compleet volgestouwde ‘Neighborhood #3 (Power Out)’ uit 2004, wat mij betreft nog altijd hun allerbeste song.

Terug naar ‘WE’. Tijdens het schrijven van pakweg ‘Age of Anxiety II (Rabbit Hole)’ en de titeltrack bestond het instrumentarium van Butler-Chassagne uit weinig meer dan een oude Steinway en drie gitaren: de net niet eeuwenoude Gibson van Butlers grootvader, de akoestische Martin van zijn vader en de splinternieuwe elektrische gitaar van zijn zoon, de 9-jarige Edwin Farnham Butler IV.

‘WE’ is ook de eerste van Arcade Fire geproducet door Nigel Godrich, het zesde lid van Radiohead – hun vorige twee platen hadden Thomas Bangalter (Daft Punk) en James Murphy (LCD Soundsystem) mee aan het roer. Het is ook veruit hun sentimenteelste, meligste werkstuk geworden: geen gezwollen poppathetiek (zie ‘Neon Bible’), geen confetti- en andere kanonnen (cf. ‘Reflektor’), geen polonaises (à la ‘Everything Now’). Tijdens de eerste minuten van het gelouterde ‘End of the Empire I-III’ waan je je op een halfzachte akoestische plaat uit de seventies.

Butler spreekt ons tegen: ‘De songs gaan over onversneden en onvoorwaardelijke liefde in een tijd dat de wereld uit elkaar dreigt te scheuren. Is dat melig? Ik noem het de essentie, de belangrijkste voorwaarde voor een gelukkig leven.’

De Chassagne-track ‘Unconditional II (Race and Religion)’ is de dansbaarste, en halverwege komt zelfs Peter Gabriel meedoen – na Bruce Springsteen, Mavis Staples en de Davids Byrne en Bowie de zoveelste held die ze de studio in wisten te lokken – al moet je je bloemkooloren goed uitspuiten om dat te horen.

‘WE’ is een rustige, bedachtzame plaat, die met elke luisterbeurt beter wordt. Dat zal voorlopig moeten volstaan. (fvd)

Grid Ravage: ‘Grid Ravage’ ★★★½☆

Live is Grid Ravage een muzikale tornado waardoor u zich beslist eens moet laten opslokken. Tot u die kans krijgt, biedt ‘Grid Ravage’ soelaas. Op hun debuut lijkt het trio elke nuance van die ene minuut windstilte voor de storm – wanneer de natuur de adem inhoudt – te onderzoeken en uit te rafelen over acht brokken prikkelende schoonheid (van ‘GR’ tot ‘GRRRRRRRR’). Terwijl de cello (Gino Coomans) dreigt en de elektronica (Yves De Mey) zich laat verleiden tot jazzy onvoorspelbaarheid, leiden drumborstels (Louis Evrard) de band langs grillige paden, waar vonkende suspens, bedwelmende herhaling en subtiele verrassingen elkaar aldoor afwisselen. Fascinerende plaat. (hs)

Action Bronson: ‘Cocodrillo Turbo’ ★★☆☆☆

Twee songs ver en ik ben de nieuwe van Action Bronson al beu. Bronson is een voormalige chef die zijn drank- en druggebruik nooit onder stoelen of banken heeft gestoken, en met ‘Mr. Wonderful’ (2015) een bescheiden hiphopklassieker op zijn naam heeft staan. Gezondheidsproblemen en de geboorte van zijn tweede kind zouden hem recent een ander pad hebben doen bewandelen: Bronson drinkt niet meer en is naar verluidt 57 kilo afgevallen. Wie denkt dat één en ander hem heeft aangezet om het ook tekstueel over een andere boeg te gooien, komt bedrogen uit. In ‘Tongpo’, de tweede track op ‘Cocodrillo Turbo’, gaat het al van ‘I’m ya bitch first selection when it comes to penis’ en denk ik: ‘I don’t give a flying fuck’. Verderop een hoop gezwaai met pistolen, gehos in luxewagens en gepoch over zijn kookkunsten. Goeie beats, inventieve rhymes hier en daar, en afsluiter ‘Storm of the Century’ wil ik best nog eens horen, maar de rest hoeft voor mij niet meer. (jub)

Pusha T: ‘It’s Almost Dry’ ★★★½☆

Vanaf de eerste luisterbeurt hoor je dat rapper Pusha T het devies van Mos Def kent: ‘Stay fluid even in staccato’. King Push is een ex-drugsdealer die zijn persoonlijke top 20 van maffiafilms gerangschikt van 20 tot 1 kan afdreunen en die het vaak over bricks heeft als hij kilo’s cocaïne bedoelt. Vanaf beluistering twee leer je de songs geproducet door een subtiele Pharrell Williams onderscheiden van die in handen van Kanye West, die liever met de voorhamer en met killersamples binnenvalt. Na nieuw werk van Vince Staples en Denzel Curry is dit de derde hiphopknaller in de aanloop naar de nieuwe Kendrick Lamar. (gvn)

Rolling Blackouts Coastal Fever: ‘Endless Rooms’ ★★★☆☆

De intro van de nieuwe Rolling Blackouts Coastal Fever is een vaag ding met vogelgeluiden en een piepende deur, maar laten wij hier maar meteen ter zake komen: die riff van ‘Tidal River’, mensen! Zo’n melodietje dat van iedereen en niemand geleend is, maar waar nog voor het eerste refrein je kopje van gaat knikken – ondertussen ruik je de geur van zweet en festivalfrieten. Op single ‘The Way It Shatters’ komt een synthesizer geinig meedoen, maar het blijft de levenslustige indierock waarvoor we de Blackouts graag zijn gaan zien. Ze duwen het tempo naar beneden op ‘Caught Low’, een knipoog naar Kurt Vile met olijke koorzang en dronken handgeklap.

Helaas gaat het slacken over in slabacken. ‘Open Up Your Window’ is zinloos geneuzel boven een gitaarloopje van vijf cent, en ‘Blue Eye Lake’ betaalt daar maar twee cent van terug. Met ‘Bounce Off the Bottom’ krijgen we nog een mooi uitwaaierend slotnummer, maar dan nog raakt ‘Endless Rooms’ niet verder dan ‘gewoon goed’. Dat vinden we zelfs niet stiekem jammer. (jvl)

Bloc Party: ‘Alpha Games’ ★★★½☆

Was ‘Hymns’ in 2016 nog een geweldige sof, dan vinden de heren van Bloc Party op hun zesde plaat duidelijk hun tweede en derde adem tegelijk. Lawaai maken mag weer, nu de kinderen het huis uit zijn – of toch ongeveer. In 2018 speelden ze op een tournee hun debuut ‘Silent Alarm’ volledig na, en dat gaf zin in nieuwe avonturen. De hoekige gitaren en de ijle stem zijn gebleven, de gedrevenheid ook. Bloc Party is altijd al een beetje een gezandstraalde versie van Gang of Four geweest en blijft dat op ‘Alpha Games’, maar ik ken slechtere bands om mee vergeleken te worden. (mc)