DJ Shadow in La Madeleine: ook chaos is een keuze

Keuzestress, c’est quoi ça? DJ Shadow kan u het ongetwijfeld niet vertellen: hij vermijdt die typisch eenentwintigste-eeuwse ziekte door simpelweg géén keuzes te maken.

DJ Shadow torst intussen al twee decennia de kroon van het eclecticisme. Zijn aanstekelijke mengelmoes van genres en een waaier aan samples weet al langer te bekoren dan de levensduur van een kerngezonde valkparkiet, en dat kan voor veel telgen van het genre niet gezegd worden.

De brave man heeft een massieve platencollectie waaruit hij voortdurend microscopische stukjes wegsnijdt en in zijn eigen werk plakt, en die verzamelwoede leidt tot een prikkelende hutsepot van geluiden. Zijn legendarische debuut Endtroducing… stamt intussen uit 1996, maar eind vorig jaar bracht Shadow nog een nieuwe plaat uit, en wel met een titel waar wij als volbloed azijnpisser méér dan warm van worden: ‘Our Pathetic Age’.

De plaat schiet zoals verwacht alle kanten op, met anderhalf uur aan ambient-experimentjes en hiphop-collaboraties waarvan het moeilijk koud of warm worden is. Allemaal leuk voor de fans, maar een ongeoefende luisteraar hoort er vooral een gebrek aan kordate stijlkeuzes in.

Bij zijn passage in La Madeleine stelden we onze phasers dus reeds in op totale desoriëntatie, kwestie van bij voorbaat al even verward te zijn als een Vlaams parlementslid dat plots zélf boodschappen moet gaan doen. Dat bleek een goede zet, want centrum-Brussel werd getrakteerd op een sonisch smörgåsbord met hier en daar een luchtje aan de haring.

DJ Shadow is een onbestuurbare raket: hij stuitert in luttele minuten tussen ambient, hiphop, drum & bass, funk, breakbeat en dubstep, en dat zonder zelfs maar de illusie van een overgang tussen die genres. Nee, aan setlists doet deze man niet – peer die ganse discografie maar gewoon op shuffle. Hoogtepunten waren ‘Rosie’, ‘Nobody Speak’ met Run the Jewels, ‘Rocket Fuel’ met De La Soul.

Trippy visuals op de achtergrond onderstrepen die opeenvolging van stijlbreuken, want we racen van een Interstellar-achtige astronautenscène naar een cartoony animatie, van vrolijke 8-bitbeelden naar apocalyptische landschappen, van koelkastmagneten naar Tool-eske mindscapes, allemaal eveneens zonder enige poging tot transitie. Het resultaat was één permanent opgetrokken wenkbrauw, tot verkrampens toe.

Niet dat DJ Shadow geen goeie nummers maakt, maar wij zagen iemand die professor Gobelijn-gewijs alles door elkaar klutst, er even overheen scratcht, en dan hoopt dat het publiek er iets mee kan doen. Niet dat alles voorgekauwd moet zijn, maar ’s mans liveshow getuigt eerder van een chronische angst voor keuzes dan van een doorgedreven artistieke visie. Leuk was het wel, en doubly so voor zij die DJ Shadow al twintig jaar volgen, maar om toch enige objectiviteit aan de dag te leggen: doordacht was het allerminst. Soit, misschien is ook chaos wel een keuze.