Doves mist een Bono op ‘The Universal Want’

Nooit een vreemdere, mysterieuzere, onlogischer carrièrezet geweten dan die van Doves. De Britse groep werd indertijd gezien als een alternatieve U2, een minder gewild ingewikkelde Radiohead, een Oasis voor meerwaardezoekers, een Coldplay voor Coldplayfans die de luiers ontgroeid waren en het 'ooh-aah' meezingen beu. Doves maakte een handvol goede tot zeer goede platen. En leek toen te imploderen en werd twaalf jaar lang onzichtbaar, zonder dat iemand ooit tekst en uitleg verschafte. Nu is het geld blijkbaar op, touren zit er niet in, en deze 'The Universal Want' komt op een moment dat hun oude fans doof zijn of andere prioriteiten hebben. Of ze een nieuw contingent volgers kunnen aanboren, is nog maar de vraag. Het goeie nieuws is: dit is een goede plaat, zij het geen grootse. Wat ze missen, is een Grote Stem, een Bono. Een neefje van The Edge hebben ze al. Maar Doves waren goed in hooks en sfeer, en een sound die creatiever is dan die van veel mindere goden, en dat zijn ze nog steeds. Mooie hoesfoto ook, die de sfeer van hun muziek perfect vat: smaakvol, mysterieus en unheimlich - 'Twin Peaks' voor de 21ste eeuw.