Dua Lipa: ‘De treurigheid en zwartgalligheid zijn uit mijn leven verdwenen’

Waar collega-sterren als Lady Gaga en Sam Smith ervoor kozen om de release van hun plaat uit te stellen, pakte de gok van Dua Lipa om haar nieuwe album ‘Future Nostalgia’ midden in de eerste lockdown uit te brengen goed uit. Haar singles werden grijsgedraaid, songteksten als ‘I should have stayed at home’ werden quarantaine-memes, en haar livestreamshow ‘Studio 2054’ de standaard in zijn genre. Of hoe een Kosovaars-Albanese zangeres uit Londen viraal ging in een virusjaar.

– Je had altijd al een goed gevoel voor timing, of mag ik het ook geluk noemen? Als tiener werd je ‘ontdekt’ door een scout van een modellenbureau. Je had geen ambities om model te worden, maar via die weg mocht je een spotje voor de Britse ‘X Factor’ inzingen. En daar kwam je dan in contact met een producer die nog met Ed Sheeran en One Direction had gewerkt...

DUA LIPA «...waardoor ik wat later mijn manager Ben Mawson leerde kennen, die me op zijn beurt een contract bij Warner bezorgde, enzovoort. Maar je weet op voorhand natuurlijk nooit waartoe een ontmoeting of beslissing zal leiden. Toen ik mijn vorige, ‘echte’ job (bij restaurant La Bodega Negra in Soho, red.) opzegde, deed ik dat zéér beleefd. Dus niet: ‘Ik ben hier weg, fuckers!’ Al had ik dat misschien gewild. Ik was bang dat ik later misschien met de staart tussen de benen zou moeten terugkeren. Ik had nog alles te bewijzen.»

– Hoe bijgelovig ben je? Naar verluidt begonnen de schrijfsessies van ‘Future Nostalgia’ vaak pas nadat Sarah Hudson, één van de songwriters met wie je al lang samenwerkt, haar tarotkaarten had bovengehaald.

LIPA (lacht) «Je mag niet vergeten dat we een deel van de plaat hebben geschreven in Jamaica, waar tarotkaarten veel meer ingeburgerd zijn. Sarah voorspelde zogezegd onze toekomst, en dat deed ons lachen. Het maakte de tongen los, we werden losser... We hebben in de studio over veel random, stupid shit gepraat. En redelijk veel daarvan is ook op de plaat beland. Hoe het zou zijn om met een auto door de ruimte te rijden, bijvoorbeeld – een beeld dat de platenhoes heeft gehaald.»

– Dat is een heel ander proces dan bij je eerste plaat.

LIPA «Ja. Maar toen was ik... minder vrolijk. Het is overdreven om te stellen dat ik in die tijd door liefdesverdriet verteerd werd, maar treurigheid en zwartgalligheid waren toen in elk geval wel een groter onderdeel van mijn leven. Dat is nu weg. Toen we aan ‘Future Nostalgia’ werkten, was ik gelukkig. Het ging goed in mijn leven, en ik wist: ik moet een manier vinden om dit gevoel in muziek te vertalen op een manier die goedkoop noch cheesy klinkt.»

– Is dat moeilijk?

LIPA «Vroeger dacht ik dat vrolijk én cool niet samengingen in een popnummer. Dat je moest kiezen. Ik weet nu dat dat onzin is.

»Er was tussendoor ook een moment dat ik twijfelde over de richting die we waren ingeslagen. ‘Tegenwoordig luistert iedereen toch graag naar ballads? Zou het dan geen verstandige beslissing zijn om er zelf ook een paar op te nemen?’ Maar al die ballast, die afleidende gedachten, heb ik op een gegeven moment losgelaten. ‘Fuck it, deze plaat moet fun worden.’ En het ís een leuke plaat geworden.»

– De doorbraak kwam er volgens Sarah Hudson toen je, na lang ter plaatse trappelen, op een dag plots donuts voor iedereen bestelde. ‘Iedereen dacht: pfff, donuts? Maar door de suiker kregen we ineens zoveel energie dat we tegen de muren op stuiterden.’ Hoevéél donuts hebben jullie toen gegeten?

LIPA «Genoeg (lacht). Die dag hebben we ‘Levitating’, dat later een single is geworden, grotendeels geschreven. Het overheersende beeld die dag was ‘Austin Powers in space’. Vraag me niet waarom. Neveneffect van de suikerrush.»

– ‘Levitating’ was wat je voor ogen had, en het werd een soort blauwdruk voor de rest van de plaat. ‘Future Nostalgia’ doet ook denken aan INXS, Olivia Newton-John en Eurythmics.

KOZ (Stephen Kozmeniuk, één van de producers) «In mijn oren staat op ‘Future Nostalgia’ muziek die nu niet meer gemaakt wordt. Popmuziek is al heel lang vooral donker. Iedereen wil altijd trap beats maken. Maar dan zegt Dua plots: ‘Fuck that, een popliedje moet je doen dansen, niets anders.’»

– Waar komt de titel ‘Future Nostalgia’ vandaan?

LIPA «Die schoot me veel eerder te binnen, toen ik door Las Vegas aan het wandelen was, in 2018. Ik wist al een tijdje dat ik een titel wilde die verwijst naar mijn invloeden: inspirerende muzikanten naar wie ik al mijn hele leven luister. Blondie, Prince, Moloko, de Madonna van de jaren 80... Tegelijk mocht de titel niet te ouderwets klinken: het moest iets van ‘nu’ zijn. ‘Future Nostalgia’ draagt beide polen in zich.»

– De titel was er eerst, en al de rest – de songs, het geluid, de teksten – kwam later?

LIPA «Soms gaat het zo.»

– Mark Ronson vergeleek de plaat al met rock- en popklassiekers als ‘Random Access Memories’ van Daft Punk en ‘The Suburbs’ van Arcade Fire. ‘Het zijn allemaal platen waarvan de songs geluidsmatig een mooi, indrukwekkend geheel vormen. Dat is uitzonderlijker dan je denkt.’

LIPA «Ik was in 2017 tevreden met mijn eerste plaat, maar in vergelijking met ‘Future Nostalgia’ ging er een nog veel grotere zoektocht aan vooraf. Of nee: die plaat wás de zoektocht. ‘Wie ben ik als popmuzikant? Wat is mijn geluid?’ Het merk Dua Lipa was een lappendeken van genres die ik leuk vond. Ik heb er weliswaar een Grammy mee gewonnen, maar het had geen eigen identiteit.»

– Live is je stijl ook geëvolueerd. Een sarcastische YouTube-comment op je optreden tijdens de BRIT Awards van 2018 – ‘I love her lack of energy’ – groeide uit tot een meme. Maar voor ‘Studio 2054’ – de livestreamshow die in november enkele records brak en waar meer dan vijf miljoen mensen naar keken – heb je niets aan het toeval overgelaten.

LIPA «Ik heb een paar weken doorgebracht in een bubbel met mijn dansers en muzikanten: we hebben geoefend en gerepeteerd tot we erbij neervielen. Niet zonder resultaat: ik deed tijdens ‘Studio 2054’ precies hetzelfde als waarvoor ik vorige keer uitgelachen werd, maar deze keer werkte het wél.»

– Atypisch: je bent één van de grootste popsterren van het moment en staat dus non-stop in de schijnwerpers, maar toch veeg je je politieke overtuigingen nooit onder de mat. Je bent uitgesproken pro-Palestina, pro-Labour en anti-Brexit. In de VS organiseerde je een paar maanden geleden een publiek interview met Bernie Sanders.

LIPA «‘Hou je mond en zing’ is een reactie die ik online vaak tegenkom. Of: ‘Wat weet jij daar nu van?’ En ook: ‘Wat kan het jou schelen?’ Die laatste reactie vind ik de gemakkelijkste. Mensen vergeten hoe klein onze wereld is. Ik kom uit een familie van Kosovaars-Albanese vluchtelingen. Mijn grootvaders waren allebei geschiedkundigen, en die aan vaderskant schreef beroepshalve non-fictieboeken over de actualiteit. Op een gegeven moment in de jaren 90, tijdens de Balkancrisis, eiste de Servische overheid van mijn opa dat hij de geschiedenis herschreef. Of beter: dat hij hún versie voor waarheid nam. Hij weigerde en verloor zijn job. Opkomen voor mijn overtuigingen maakt deel uit van wie ik ben.»

– Toen het kruitvat in de Balkan ontvlamde, vluchtten je ouders naar Londen. Ze sloegen hun tenten op in Camden, in een gemeenschap van Kosovaarse vluchtelingen.

LIPA «En nog eens drie jaar later werd ik geboren. Als kind begreep ik heel goed dat Londen, hoewel ik er ben geboren en we het er best goed hadden, nooit mijn echte thuis kon zijn. Er bestaan veel misverstanden rond vluchtelingen. Nogal wat mensen geloven dat ze gelukzoekers zijn. Profiteurs. Misschien moet je het zelf meemaken om te begrijpen dat mensen hun land en cultuur alleen maar halsoverkop verlaten als het echt moet.»

– Zoals veel immigranten moesten je ouders hun eerdere ambities even opbergen. In hun thuisland studeerde je vader tandheelkunde en je moeder rechten, maar in Engeland moesten ze in het begin meerdere horecajobs combineren om rond te komen.

LIPA «En toch mocht ik – terwijl dat niet goedkoop kon zijn – vanaf mijn 9de mijn zaterdagen doorbrengen in de Sylvia Young Theatre School, waar ook Rita Ora, Tom Fletcher en Amy Winehouse ooit zaten. Na een paar lessen vroeg een zangleraar me om voor de hele klas een liedje te zingen. Hij was de allereerste persoon die me ooit zei dat ik een goede stem heb. Waarna hij me een paar klassen hoger duwde, waardoor ik als kind plots tussen allemaal tieners zat.

»Het was altijd het plan van mijn ouders om vroeg of laat naar Kosovo terug te keren. Pas toen ik al 11 was, is hen dat gelukt. Ik keek er geweldig naar uit, omdat ik verwachtte me er meer thuis te voelen – in Londen was ik toch altijd een beetje ‘het immigrantenmeisje’ geweest. Maar eenmaal daar bleek ik er ook weer op te vallen: ik was het vreemde meisje dat Albanees sprak met een Engels accent (lachje).»

– Het was rond die tijd dat je van popmuziek leerde te houden.

LIPA «Mijn nieuwe vrienden lieten me kennismaken met hiphop. Mijn eerste concert was er één van Method Man en Redman, maar ik was vooral weg van Nelly Furtado: gedurende een paar jaar was haar plaat ‘Whoa, Nelly!’ de soundtrack van mijn leven. Een fijne tijd, maar ik miste Londen toch, én mijn muzieklessen. En ik wist natuurlijk ook dat daar meer kansen lagen.»

– Op je 15de ging je terug. Alléén, deze keer.

LIPA «Van mijn ouders mocht ik intrekken bij de dochter van een vriend des huizes, ook weer in Camden.»

– Het is de droom van elke tiener: alle ruimte om de vleugels uit te slaan.

LIPA «Het is niet dat mijn ouders plots de grote afwezigen in mijn opvoeding werden – ze hielden heel nauw toezicht op wat ik deed, er zaten alleen een paar landen tussen (lacht). Ze vertrouwden me, en ik beschaamde dat vertrouwen niet.»

– Toch lees ik dat je rond die tijd ook eens hebt kennisgemaakt met de arm der wet.

LIPA (lacht hard) «Als je het zo wilt noemen. Eén keer. Vanop het balkon liet ik een paar wolken badschuim op toevallige voorbijgangers neerdwarrelen. Er liep net een agent voorbij...

»Hoe dan ook, ik vertelde mijn ouders alles. Mijn moeder wist bijvoorbeeld vooraf dat ik mijn navel zou laten piercen. Het mocht, op voorwaarde dat ik goeie punten zou halen op mijn wiskundetoets. Het hielp dat ik een laatbloeier was op het vlak van uitgaan, én een plichtsbewuste lijstjesmaker. Huiswerk maken, douchen, poëzie schrijven – ik had voor alles een tijdslot ingepland.

»Ik zat toen ook niet bij de kliek van de populaire meisjes op school of zo. Mijn beste vrienden waren, en zijn nog steeds, de twee meisjes die me op een dag aanspraken terwijl ik in de cafetaria alleen zat te lunchen. ‘We weten dat je nieuw bent en nog niet veel mensen kent, dus we wilden even gedag komen zeggen.’ Ik dacht: die laat ik nooit meer gaan (lacht).»

– Ik haal er nog eens Mark Ronson bij: ‘Dua zíét eruit als de typische popster, ze gedraagt zich alleen niet zo. Volstrekt geen talent voor pretentie.’

LIPA «Mensen zijn verrast als ze merken dat ik vriendelijk ben tegen kelners, of wanneer ik oprecht geïnteresseerd blijk te zijn in het leven van anderen. Maar ik heb geen twee persoonlijkheden in mij zitten, ik heb geen sympathiek alter ego dat ik bewaar voor concerten en interviews. Ik denk nooit ‘vandaag zet ik dat hoedje op, en straks doe ik zus of zo’. Ik doe geen rollenspel en ik ben geen fictieschrijver. Ik heb een rijke fantasie, maar vind het moeilijk om verhaaltjes te verzinnen.»

– Dat blijkt ook uit je songs.

LIPA «Mijn instinct fluistert me altijd in om muziek te schrijven over hoe ik me echt voel. Maar ook dat is moeilijk. Want hoeveel ervaring je ook hebt en hoe zelfverzekerd je ook bent, het is áltijd lastig om je kwetsbaar en klein op te stellen tegenover een producer die je nog maar net hebt ontmoet.

»Ik heb een handige truc om dat te omzeilen. Ik heb geleerd om de dingen op hun kop te zetten. Ik zeg in mijn songs niet hoe klein ik me voel, maar spreek mezelf in plaats daarvan moed in tussen de lijnen. Veel van mijn songs gaan over wat ik ooit hoop te worden.»

– Begint ‘Future Nostalgia’ daarom ook met de mantra ‘You want a timeless song, I wanna change the game... I know you ain’t used to a female alpha’?

LIPA «Precies. Ik begin dus met een gespeeld gevoel van zelfvertrouwen. En hoe vaker ik het zing, hoe meer ik me ook echt een alfavrouw ga voelen. Hoe harder ik het van de daken roep, hoe meer ik die woorden ga leven, ademen en belichamen. Eén van de oudste truken van de foor.»

– Toen je begin 2020 op Lizzo’s afterparty na de Grammy’s een stripclub in Los Angeles bezocht, werd je daarop afgerekend. Je werd gefotografeerd terwijl je fooien uitdeelde aan een stripper, en men noemde dat hypocriet omdat je het vaak over vrouwenrechten hebt.

LIPA (blaast) «Wie zichzelf een feministe noemt, moet vrouwen op álle mogelijke vlakken steunen. Natuurlijk is er in dat wereldje veel misbruik, maar niet overal. We kunnen sekswerkers ook steunen door te geloven dat hun werk hun eigen keuze én hun recht is. Doen alsof ze niet bestaan, of hen allemaal als slachtoffers afschilderen, is gewoon een verdoken vorm van vrouwenhaat, gestuurd door de mannelijke blik.»

– Toen we elkaar een vorige keer spraken, had ik de indruk dat je een beetje geërgerd was toen ik een vraag over je uiterlijk had gesteld – ook al was je te professioneel én beleefd om er echt iets van te zeggen. Het was niet slecht bedoeld, maar ik vroeg me af of je ooit had vastgesteld dat je goede looks je een duwtje in de rug hebben gegeven.

LIPA (verrast) «Zo zie ik het alleszins niet. Oprecht: ik heb schoonheid nooit gezien als een vorm van macht, als een manier om iets te bereiken wat je niet verdient. Het zou kunnen dat je gelijk hebt, maar ik baseer mijn identiteit en gevoel van zelfwaarde niet op hoe ik eruitzie. En ik heb zéker niet het gevoel dat ik nu sta waar ik sta vanwege mijn looks. Ik ben gedreven en werk extreem hard: dáárom heb ik bereikt wat ik bereikt heb.»

– Voel je je intussen al helemaal een alfavrouw, of doe je nog altijd deels alsof?

LIPA (meteen) «Helemaal. Ik heb het voor de volle 100 procent geïnternaliseerd. Wishful thinking wérkt. Ik voel me goed.»

© Rolling Stone