Dua Lipa’s ‘Studio 2054’ was de beste streamingshow tot hiertoe

Die allure, die blik, die stem! Een nachtegaal die toevallig - we tekenen de 21ste eeuw, dat moet kunnen - in het lichaam van een bosnimf is geboren, een zondagskind dat niet begrijpt waarom je zou wandelen als huppelen ook tot de mogelijkheden behoort: ze ís me wat, die Angèle. In ‘Studio 2054’ - de beste streamingshow die een artiest tot hiertoe in de steigers zette - is ze eindelijk beland waar ze altijd al thuishoorde: een ster tussen de sterren, zusterlijk bootieshakend met Kylie Minogue. Maar waar er eregasten zijn, vind je ook een gastvrouw: dit feestje behoorde toe aan Dua Lipa.

Bekijk de liveshow nu op humo.be, nog tot en met 27 mei!

Nu is ‘beste streamingshow’ het soort roekeloze oxymoron waar ik normaal gezien in wijde boog omheen loop - denk ‘geestigste N-VA’er’ of ‘best verdedigende Anderlecht-middenvelder’ - maar hier valt er iets voor te zeggen. Het concept van een streamingshow zal voor alle duidelijkheid nooit méér zijn dan een plagerig placebootje, een idee dat in betere tijden nooit voorbij de frontale kwab van één of andere hufterige marketeer van Sony of Universal was geraakt. Maar Dua is er toch mee aan de slag gegaan: zij was zo slim om te beseffen dat het streamingmedium naast limieten - pogoën oogt nog steeds sneu - ook mogelijkheden biedt. Zoals daar zijn: 15 euro vragen per persoon, en 22 euro voor het soort vipticket dat de woorden ‘very important’ op de spits drijft (wat beelden achter de schermen en een online dj-set, voilà).

Ik heb mij de afgelopen maanden uit pure armoede nog weleens aan zo’n streamingconcert gewaagd: tref mij na sluitingstijd op het Mechelseplein en ik zal de aangeboden Heinekens óók in dank aanvaarden. Maar het blijft gek om vanuit je zetel naar een artiest te kijken die op een ruimte van vijf op tien meter staat te springen, wanneer de fysieke beperkingen van zo’n podium nog maar weinig steek houden bij afwezigheid van een uit z’n voegen barstend publiek. Dus - wij twee begrijpen elkaar - maakte Dua van ‘Studio 2054’ iets Veel Groters.

Zij bouwde, al dan niet met de hulp van een stuk of wat decorbouwers, een hangar om tot ultradeluxefilmset: eightieswoonkamer, roller rink, ouderwetse discotheek... Dua zette een ‘Boogie Nights’-achtig tracking shot op, en zwerfde heupwiegend van kamer tot kamer. Het had iets van een oeverloze videoclip, maar in de haperingen van Dua’s stem hoorde je dat er ook live iets gebeurde. Iets: de drummer die bij popconcerten mee op podium zit, hoor je daar óók al niet.

Dit was een Broadway-show op jaren 80-leest geschoeid - ik hoop dat Giorgio Moroder morgen een cheque in de bus krijgt - die zich beriep op uitgekiende choreografieën en een vervaarlijk uitgebreid ogend dansgezelschap. Dua doemde op - fashionably late, want zo zijn Echte Sterren, zelfs in virtuele context - om ‘Future Nostalgia’ te zingen, en ‘Levitating’, en daarna het gros van de nummers uit haar uitstekende plaat ‘Future Nostalgia’ en de al even uitstekende remixversie ‘Club Future Nostalgia’. Daarbij werd niet op een cameo meer of minder gekeken: FKA twigs wikkelde zich rond een paal, Miley Cyrus deed iets, Elton John zong ‘Rocket Man’ vanuit zijn woonkamer en werd in het groot geprojecteerd op Dua’s muur. Onze tot heden verworden toekomst: een scherm in een scherm in een scherm.

En dan was er Angèle, natuurlijk: mooie, lieve Angèle, die naast Dua nooit minder dan een gelijke was - alleen jammer dat ‘Fever’ nooit een uitschieter zal worden in hun beider oeuvres. Kylie Minogue stond op een tafel en was dus niet merkbaar kleiner dan Dua. Toen die zich na ‘Don’t Start Now’ aan een overwinningsrondje waagde, stonden Angèle en Kylie als oude vriendinnen dezelfde vierkante meter te plezieren. Angèle: het zal niemand verbazen als de gemiddelde Pharrell Williams morgen voor haar voeten ligt.

Nog enkele voordelen van dit ten dode opgeschreven medium: de autorit valt mee, het bed ligt op wandelafstand, en daarbij is alles beter dan Vorst Nationaal.