Eddie Chacon klonk in de AB alsof je beste vriend getergd in je oor zucht dat zijn hart aan het breken is

Nog even en dan hoeft Eddie Chacon nooit meer te horen dat hij die ene kerel was van Charles & Eddie. In de AB boetseerde hij bezield zijn eigen kosmosje, bescheiden en meeslepend.

Eddie Chacon slofte het podium van de AB op in een doordeweeks zwart kloffie. Alsof we hem net uit zijn middagslaapje hadden gewekt. De 59-jarige Californische soulzanger is zichtbaar uit een ander type hout gesneden dan veteranen zoals Lee Fields of de betreurde gevallen engelen Sharon Jones en Charles Bradley, die ook alledrie op latere leeftijd onverwacht een bloeiende fin de carrière kenden. Zij dweepten zwierig met de showbizzglamour van de fifties en sixties. Chacon, die als één helft van het popduo Charles & Eddie een wereldhit scoorde met ‘Would I Lie To You’, vond kortstondige roem in de jaren 90 van MTV, hiphop en grunge. Eens een slacker, altijd een slacker.

Maar in de AB zong hij bijna even verkwikkend als de soulgoden uit de jaren 70: Marvin en Mayfield, om er eens twee te noemen. Zijn begeleidingsband, het Berlijnse trio The Zenmenn, gaf hem keurig een jazzy zetje in het succulente ‘Trouble’, een pareltje uit Chacons drie jaar geleden verschenen debuut ‘Pleasure, Joy & Happiness’. Hij vertelde dat hij zijn nieuwe backingband leerde kennen toen de jongens zijn voorprogramma speelden in Berlijn. Chacon stuurde hen een berichtje op Instagram met het verzoek samen te touren. Et voilà. Samen kwamen ze tot een uitgebeendere interpretatie van Chacons songs, althans in vergelijking met het concert dat we vorig jaar van hem zagen op het Brusselse festival Feeërieën, alwaar de man werd geruggensteund door een collectief met blazers.

Stoorde geenszins. Met z’n vieren turnden ze ‘Above Below’ om tot loom minimalisme vol frivole dotjes jazz. In ‘My Mind Is Out Of Its Mind’ bloeide koddige exotica à la Les Baxter. Chacon zong er als Smokey Robinson: met een teer, meanderend vibrato. Het klonk alsof je beste vriend getergd in je oor zucht dat zijn hart aan het breken is. Een gesmoorde coup de foudre, finaal aan gruzelementen. Voor zoveel brokstukken haal je prompt stoffer en blik boven. En een fles bourbon.

Chacons songs zijn zelden hapklare meezingers met kop en staart. Eerder zijn ze familie van de Indiase raga: in dit geval doordrongen van een bluesy mantra dat simpelweg heelt met herhaling. Ook Chacons teksten hangen eenvoud aan. In ‘Papa’ schetste hij een loden drama met iets achteloos als ‘I need you, papa / don’t let the family down’. Lichtvoetige cocktailjazz schilderde er een verraderlijk knus stilleventje bij, maar Chacon croonde er ademloos ‘wish that I could see you, papa’ achteraan. Met een maag van beton zakte je dieper in de kussens van je stoeltje.

Uit pensioen

‘Sundown’ was pure Sade. Wijs en sensueel, primitief en toch cerebraal, tegelijk diepgeworteld en onthecht. Die song is de titeltrack van Chacons tweede album dat eerder dit jaar verscheen en dat zoals het debuut werd geproduceerd door de wonderlijke klankentapper John Carroll Kirby, rechterhand van oa. Solange en Frank Ocean, tevens mede-componist van de hit ‘Bad Habit’ van de Grammy-winnende r&b-weirdo Steve Lacy. In de AB stak Chacon de loftrompet af over Kirby: ‘Hij heeft mij met fluwelen vingers uit mijn pensioen gehaald’, zo klonk het. Feit is dat Kirby Chacon uit een jarenlange dip hielp, weg van depressie, desillusie en ontreddering na de dood van zijn muzikale partner Charles Pettigrew.

Op plaat ontaardt de samenwerking met Kirby in lichtjes psychedelische soul vol kromgebogen synthnoten. In Brussel brak iets als ‘Step By Step’ dan weer uit zijn buitenaardse cocon en klonk het liedje gewoon relaxed en plezierig. ‘Comes And Goes’ zong Chacon met de handen in de zakken van zijn sweater, haast verbeten. Een anker in een zeestorm. ‘Used to have a life / I had everything’, hoorden we hem wankel croonen, ‘Before you know it / you’re so far from home’. Hij mag dan zijn demonen voorlopig hebben getemd, in de AB voelde je hen ziedend aan hun ketens snokken.

‘Maybe if you got a lot / don’t hold on to what you got / learn to walk away sometimes’, zo stuurde hij ons naar huis. Hij stapte weg van de microfoon naar de rand van het podium, liet iedereen even zijdezacht meezingen als hijzelf: ‘Pleasure, joy and happiness / Pleasure, joy and happiness’. Smeltend manna op vurige tongen. Zoiets. Eddie Chacon heeft lak aan een bombastische eucharistie. Een bezield onderonsje in een kleine kapel is genoeg.